Верас — невялікі вечназялёны куст. Ён паціху расьце і доўга жыве — да 40-50 гадоў.
Верас любіць сухія пяскі, тарфяныя балоты і хвойнікі. Цікава, што на балоце ён спажывае столькі ж вады, колькі на пясках — гэта называецца «фізыялягічная сухасьць».
У Беларусі верас часта ўтварае вялікія верасоўнікі, асабліва прыгожыя падчас цьвіценьня — у верасьні.
Позьні верасовы нэктар дапамагае пчолам падрыхтавацца да зімы. А верасовы мёд — густы, духмяны, з гаркаватым смакам і цёмным колерам, паведаміў Інстытут экспэрымэнтальнай батанікі Нацыянальнай акадэміі навук.
Верас здаўна вядомы як лекавая расьліна.
Нечакана, — але ягонаму распаўсюджваньню спрыяюць ня дужа моцныя пажары.
Адзін з найвядомейшых беларускіх ансамбляў меў назву «Верасы».
Знаная беларуская пісьменьніца Людвіка Сівіцкая ўзяла сабе псэўданім Зоська Верас.
А колькі верасу ў беларускай літаратуры — не зьлічыць. Вось толькі некалькі прыкладаў.
Цярэбіць стальнаю сякерай
Прыблуднік нашыя лясы,
Ў свае цянёты вабіць зьвера,
Сьвятыя топча верасы.
(Янка Купала. «Дзе хмары чэзьлі»)
Не шасьцяць каласы,
Звон не валіцца з касы,
Не кладуцца ў стог плясты,
Толькі сыплюцца лісты
На яловыя кусты,
На сухія верасы.
(Янка Купала. «Адцьвітаньне»)
О, як хочацца волі!
Жаданая воля, ты чуеш?
Асьвяці мне ўсьмешкай
Апошнія дні ў жыцьці.
Ты маўчыш?
Ты ня чуеш?
Можа, ў дзень, калі ты запануеш,
Верас будзе стагодзьдзі
З разьбітага сэрца расьці.
(Уладзімір Караткевіч. «Паўлюк Багрым»)
Па верасе, па гіблай дрыгве скача дзікае паляваньне і будзе скакаць да тых часоў, пакуль існуе сьвет. Яно — наша зямля, нелюбімая намі і страшная. Зьлітуйся з нас, Божа!
(Уладзімір Караткевіч. «Дзікае паляваньне караля Стаха»)
Форум