Пра вымушанае выгнаньне з краіны з палітычных матываў гаворым з прэсавай сакратаркай АГП Ганнай Красулінай, якую міграцыйная служба МУС вырашыла выслаць зь Беларусі на адзін год з фармулёўкай «у інтарэсах грамадзкага парадку», а таксама праваабаронцай Аленай Танкачовай, якую на тры гады ўлады пазбавілі віду на жыхарства і дэпартавалі зь Беларусі. У абодвух выпадках фармальнай падставай стала расейскае грамадзянства.
Што найцяжэй у выгнаньні
- Ганна Красуліна: У мяне ў Беларусі ўсё: дом, дзеці, муж, сябры, праца, калегі і бацькі. Вось гэта тая кропка... Я бацькоў наўмысна прывезла ў Беларусь у 2005-м годзе, каб яны былі побач са мной, калі спатрэбіцца дапамога. Бацькі ў такім стане, калі яны ўжо і прыехаць ня змогуць да мяне. Гэта садызм.
- Алена Танкачова: На працягу першага году выгнаньня я дапрацоўвала тое, што павінна была, і спрабавала прывесьці ў парадак стан свайго здароўя. Працэс высылкі, маё стаўленьне... Я дастаткова сур’ёзна эмацыйна надарвалася. Да апошняга моманту я думала, што судовае рашэньне зьменіць сытуацыю. І калі так не здарылася, гэта стала моцным ударам па здароўю.
«Такую сур’ёзную суперніцу ўлада ўва мне пабачыла»
Ганна Соўсь: Ганна, у вас цяпер вельмі напружаны час, вы бегаеце па розных інстанцыях за рознымі даведкамі, спрабуеце аспрэчыць рашэньне аб высылцы. Наколькі нечаканым для вас было гэтае рашэньне?
Ганна Красуліна: Мы ўсе разумеем, у якой краіне жывем і што трэба быць гатовым да ўсяго ў любы момант. Але гэта было нечакана, таму што ніякіх фармальных нагодаў для высылкі мяне з краіны я ўладам не давала. Нават абодва штрафы за ўдзел у несанкцыянаваных масавых мерапрыемствах я абскардзіла. Скаргі знаходзяцца ў камітэце па правах чалавека. Мала таго, што гэта парушэньне маіх канстытуцыйных правоў на мірныя сходы, дык нават па «лукашэнкаўскіх законах» гэтыя штрафы незаконныя, таму што адзін зь іх — гэта за пікет па зборы подпісаў падчас выбарчай кампаніі. Не чакалі мы такога... Гэта было як гром сярод яснага неба.
Ганна Соўсь: Ці вы адразу ўсьвядомілі, што гэта вельмі сур’ёзна?
Ганна Красуліна: Даволі хутка. Па тым, як яны сябе паводзілі, як разглядзелі за адзін дзень скаргу ў ГУУС, было бачна, яны не адступяць, нягледзячы на ўсе іміджавыя страты, якія нясуць і яны, і краіна. Вось такую сур’ёзную суперніцу ўлада ўва мне пабачыла. У гэтым сэнсе гэта гонар, што тваю працу ацанілі па праву тыя, хто, дарэчы, за ёй уважліва сочыць. Зараз мы сталі да гэтага падыходзіць з утылітарнага пункту гледжаньня, шукаць, куды я паеду, думаць, як мне гэты год правесьці з карысьцю для сябе і для Беларусі.
«Ня трэба траціць сілы і здароўе на змаганьне зь ветракамі»
Ганна Соўсь: Алена, вашыя тры гады выгнаньня зь Беларусі ўжо ў мінулым, сёлета вы вярнуліся ў Беларусь і атрымалі дазвол на часовае пражываньне. Што бы вы маглі параіць Ганьне і як праваабаронца, і як жанчына?
Алена Танкачова: Па-першае, не дазваляць разбураць сябе, не траціць сілы і наперш здароўе на тое, каб змагацца зь ветракамі. Патрэбная эканомія сіл і здаровае разуменьне таго, што адбываецца. Гэта — анамалія, зьвязаная з рэакцыяй улады, а не з уласнымі паводзінамі. Мяне абсалютна разьюшыў камэнтар спадара Бегуна адносна сытуацыі са спадарыняй Красулінай, дзе спадар Бягун, будучы высокім чыноўнікам МУС, лічыць магчымым выкарыстоўваць словы «раз шчоўкнулі па носе», кажа ён, то бок прыцягнулі да адказнасьці за ўдзел у несанкцыянаваных мерапрыемствах, «ну два шчоўкнулі». Вось ён чамусьці лічыць дарэчнай падобную рыторыку адносна дарослага, сфармаванага чалавека з абсалютна яснай грамадзянскай пазыцыяй. Ён лічыць, што можна «шчоўкнуць па носе», а далей яшчэ дадае: «Хай сама падумае пра свае паводзіны».
Гэта як у дзіцячым садку казалі: «Пастой у куце, падумай над сваімі паводзінамі, пасьля гэтага ты можа зможаш вярнуцца ў пясочніцу». Гэта пачварна. Трэба разумець, што гэта — іх праблема. Гэта не праблема чалавека, які праяўляе грамадзянскую пазыцыю ў сваёй дзейнасьці і ў сувязі з гэтым удзельнічае ў тых мерапрыемствах, у якіх лічыць патрэбным, і робіць гэта пасьлядоўна ажно да абскарджаньня ў міжнародных інстанцыях. І ўжо талёнчык у грамадзкім транспарце — проста сорамна да гэтых аргумэнтаў зьвяртацца.
Я думаю, што Бягун сказаў пра рэальныя падставы: шчоўкнулі, паказалі, і дэманстратыўна працягнем. Зь нейкай прычыны яны лічаць, што так можна ставіцца да дарослых людзей.
Ганна Соўсь: Алена, вы сказалі, што ня варта змагацца зь ветракамі. Ясна, што трэба абскарджваць усё ў міжнародных інстанцыях, але ці варта весьці бюракратычную вайну весьці ў рамках беларускіх структур, калі рашэньне ўжо прынятае?
Алена Танкачова: Я юрыстка паводле адукацыі, займаюся праваабарончай дзейнасьцю. Ганна — публічная асоба, прэс-сакратар партыі многія гады. Абсалютна зразумела, што мы павінны выкарыстаць усе дасяжныя нам мэханізмы, усе, што павінна было працаваць пры нармальнай дэмакратычнай сыстэме органаў юстыцыі. Не прыбягаючы да абскарджаньня, мы застаёмся галаслоўнымі. Нас да гэтага абавязвае той публічны статус, у якім мы знаходзімся.
У адваротным выпадку мы пазбаўляемся маральнага права гаварыць іншым людзям, якія апынаюцца ў цяжкой сытуацыі, «не апускайце рукі, абскардзіце неправамерныя дзеяньні ў судзе», калі мы самі гэтага ня робім. Гэта трэба рабіць, але ня трэба мець празьмерных ілюзій адносна бягучага выніку.
Кожны раз, калі ты абсалютна шчыра перакананы ў сваёй пазыцыі, траціш на гэта частку эмоцый, і калі судзьдзя ўсё разумее і ўвесь судовы працэс ківае галавой у твой бок, а потым агучвае рашэньне наўпрост супрацьлеглае сутнасьці таго, у якім накірунку разьвіваўся судовы працэс, гэта заўсёды вельмі моцны эмацыйны стрэс і ўдар. Трэба проста вельмі ясна разьлічваць свае сілы, каб не ўпадаць у эмацыйныя яміны і паскі. Гэта, пэўна, самае складанае. Я, на жаль, нягледзячы на вялікі досьвед працы са справамі іншых людзей, у сваёй сытуацыі сілы крыху не разьлічыла, і потым дастаткова доўга займалася аднаўленьнем у першую чаргу здароўя. І таму я б параіла вельмі рацыянальна выкарыстоўваць свае сілы.
«Альбо такую пасаду займае чалавек са сьвядомасьцю гопніка ў падваротні, альбо проста бярэ прыклад са свайго шэфа»
Ганна Соўсь: Ганна, а як вы ацэньваеце заяву Бегуна?
Ганна Красуліна: Гэта такі стыль. Тут два варыянты: альбо такую пасаду займае чалавек са сьвядомасьцю гопніка ў падваротні, але я, шчыра кажучы, сумняюся. Я думаю, што ён проста бярэ прыклад са свайго шэфа. Так любіць сябе паводзіць Аляксандар Рыгорыч, які кажа, я вам усім тут «бошкі паадрываю», уласным міністрам. Гэта проста калька з хамства вышэйшага чыноўніка, толькі й усяго.
Насамрэч спроба ўтрымаць ролю выхавацеля ў дзіцячым садзе, ім не ўдаецца. Бо маральнымі аўтарытэтамі яны не зьяўляюцца, ды і сіл у іх няма — чутна, як пры гэтым дрыжаць каленкі.
Ганна Соўсь: Ганна, як вы лічыце, чаму гэтае рашэньне тычылася менавіта вас? Ці вы былі той фігурай, якая найбольш уразьлівая з прычыны іншага грамадзянства? Ці гэта прыклад для іншых?
Ганна Красуліна: Тое, што ў мяне няма грамадзянства ў Беларусі, ні пра што не кажа, бо наяўнасьць беларускага грамадзянства не гарантуе прававую абарону. Мы гэта з вамі назіраем кожны дзень. Адпаведна, больш уразьлівай я ад гэтага не раблюся. Канешне, яны ад мяне хацелі пазбавіцца. Чаму канкрэтна ад мяне? Таму што, сапраўды, як сказана ў заяве Аб’яднанай грамадзянскай партыі (я сама б можа й не сказала), я зьяўляюся ключавой фігурай у інфармацыйнай працы партыі. Аб’яднаная грамадзянская партыя зараз прадстаўляе рэальную альтэрнатыву — і на ўзроўні праграм сыстэмных рэформаў, якія трэба праводзіць у краіне неадкладна, і на ўзроўні каманды, і на ўзроўні экспэртаў.
АГП — гэта рэальная альтэрнатыва, ад якой Лукашэнка запатрабаваў пазбавіць грамадзтва. І Шуневіч усімі сродкамі спрабуе выканаць загад шэфа. Гэта мы і назіраем. Калі мы хочам нечага ў нашай краіне дамагчыся, неабходна кожнаму грамадзяніну пра гэта задумацца і знайсьці тую альтэрнатыву, якую ён хацеў бы, і і працаваць на гэтую альтэрнатыву.
«Гэта было мэтанакіравана дзеля стварэньня дадатковай нэрвознасьці»
Ганна Соўсь: Алена, тое самае пытаньне вам. Што стаяла за вашай высылкай? Чаму менавіта вы сталі ахвярай? Як вы на гэтае пытаньне адказваеце з гледзішча сёньняшняга дня?
Алена Танкачова: Мы можам пра гэта фантазіраваць колькі заўгодна, але мы ня ведаем дакладна. Падкідвалі вэрсіі з розных бакоў, і з Камітэту дзяржбясьпекі, і з МУС — заўсёды знаходзяцца добрыя людзі, якія сьцьвярджаюць, што яны ведаюць, чаму гэта здарылася. Я думаю, што гэта была мэтанакіраваная гісторыя дзеля стварэньня дадатковай нэрвознасьці. У мяне, як мінімум, тры вэрсіі. У нейкі момант вырашыла, што гэта не прынцыпова, мы ня будзем ведаць праўду да тых часоў, пакуль не адкрыем архівы. А архівы мы адкрыем толькі тады, калі сытуацыя зьменіцца кардынальным чынам, калі да гэтага іх не пасьпеюць зьнішчыць.
Ня стану лукавіць. Для мяне гэта быў складаны досьвед. На працягу першага году я проста займалася тым, што дапрацоўвала тое, што павінна была дапрацаваць, і спрабавала прывесьці стан свайго здароўя ў парадак. Гэты працэс высылкі, маё стаўленьне да гэтага... Я дастаткова сур’ёзна эмацыйна надарвалася. Да апошняга моманту я думала, што здолею, што ўрэшце судовае рашэньне нейкім чынам зьменіць сытуацыю. І калі гэтага ня здарылася, гэта стала моцным ударам па стану здароўя, і першы год я проста ўсур’ёз ачухвалася.
Я вельмі ўдзячная ня толькі блізкаму колу, бо блізкае кола, безумоўна, было побач (сям’я, бацькі, дачка, бацька маёй дачкі і г. д), але і шэрагу калег з арганізацыі, якія ўвесь час на працягу трох гадоў былі побач. Былі і іншыя сытуацыі. Частка людзей, якія са мной працавалі да гэтага, за час маёй высылкі вырашылі, што весялей і лягчэй ім будзе без таго, каб адказваць за арганізацыю і пачатую дзейнасьць. Яны проста сышлі, гэта таксама было цяжкім выпрабаваньнем, нават разглядалася як свайго роду ўдар у сьпіну слабага.
Тры гады — працяглы тэрмін. Год — таксама. Трэба гэта проста перажыць і пастарацца максымальна не дазволіць сябе траўмаваць. І год трэба выкарыстаць максымальна плённа — займацца самаразьвіцьцём, каб вяртацца і працягваць працаваць яшчэ з большым імпэтам і прафэсіяналізмам.
«Я — свабодны чалавек, са мной такія фокусы не праходзяць»
Ганна Соўсь: Алена, ці былі ў вас думкі, навошта яно ўсё, можа быць, і ня варта вяртацца ўвогуле?
Алена Танкачова: У мяне ёсьць характар. Ніколі ня ведаеш, добра гэта ці дрэнна. Я разумела, што вельмі па-рознаму могуць складацца абставіны, і не было гарантый, што будзе далей. Будзеш ехаць праз тры гады ў скончаны тэрмін, а на мяжы табе скажуць: «Выбачай, у цябе яшчэ на восем год такая забарона». Нікуды ня можаш падзець гэты сумнеў. Але мой характар і склад такі, што я дакладна разумела, што я — ня той чалавек, якога можна штурхнуць кудысьці, сказаць: «Пайшла прэч», і быць упэўненым, што на гэтым усё закончылася. Я — свабодны чалавек, са мной такія фокусы не праходзяць. Я дакладна разумела, што я павінна вярнуцца, а далей вырашаць ужо, што я, як свабодны, вольны чалавек, змагу рабіць.
«Тут мая краіна. Адзінае, што я ведаю — я не паеду ў Расею»
Ганна Соўсь: Ганна, што для вас найбольш востра, цяжка, адчувальна з таго, чаго вас хочуць пазбавіць?
Ганна Красуліна: Гэта ўсё. Насамрэч у мяне ў Беларусі ўсё: мой дом, мае дзеці, муж, сябры, праца, калегі, і тут бацькі. Гэта тая кропка... Справа ў тым, што бацькоў наўмысна прывезла ў Беларусь. Яны прыехалі яшчэ ў 2005-м годзе для таго, каб быць побач са мной, для таго, каб, калі ім спатрэбіцца дапамога, яна ў іх была. І вось зараз робіцца тое, што робіцца. Маме 78 гадоў. У іх стане, зь іх здароўем, у іх узросьце, калі ўжо і гіпэртанічныя крызы, год — вельмі вялікі тэрмін.
Ганна Соўсь: Ім будзе нават цяжэй, чым вам.
Ганна Красуліна: Нашмат. Высылка ж мяркуецца як да месца сталага жыхарства. А ў мяне ўсё тут! Тут мая краіна, усе маё тут. То бок высылка мяне — гэта адрываньне мяне проста ад усяго.
Ганна Соўсь: А куды вы паедзеце?
Ганна Красуліна: Добрае пытаньне. Адзінае, што я ведаю — я не паеду ў Расею. Бо там у мяне дакладна нічога няма і нікога няма. Вялізная колькасьць сяброў запрашаюць у госьці. Што такое ў госьці? Ты ж ня можаш прыехаць на год да кагосьці ў чужой дом, у чужую сям’ю і падсяліцца. У любым выпадку ў мяне няма зьберажэньняў, на якія можна год існаваць, то бок мне неабходна, каб у мяне была праца, каб я магла зарабляць, утрымліваць сябе.
Ганна Соўсь: Вам патрэбная і іншая мова.
Ганна Красуліна: Мова ў мяне ёсьць — ангельская. З гэтым, дзякуй Богу, нармальна. Але мне яшчэ патрэбныя візавыя пытаньні вырашыць. Вельмі многа ўсяго. Мне кажуць, гэта ж усяго год. Я кажу, што значыць усяго год, калі вас выкідаюць туды, дзе ў вас няма ані жыльля, ані працы, ані сяброў. Хіба можна пабудаваць на пустым месцы жыцьцё ўмомант? Не. Яны выдатна разумеюць, што робяць. Гэта садызм. Памятаеце, калі Казулін сядзеў, і памірала яго жонка. Вось і цяпер гэта проста садызм. І такія сур’ёзныя рэчы трэба перажыць.
Ганна Соўсь: А як рэагуюць вашы дзеці?
Ганна Красуліна: Зь дзецьмі трохі прасьцей. Па-першае, яны паўнагадовыя. Няхай там студэнтка, асьпірант, мы жывем разам, але ўрэшце яны селі і прыехалі да мяне. А вось бацькі ў такім стане, калі яны ўжо і прыехаць ня змогуць. Мама кепска ходзіць, яна з кіёчкам ледзь перасоўваецца. Мы з ёй у паліклініку хадзілі, яна адной рукой на мне вісіць, другой на тату. Там нават гаворка не ідзе пра тое, што яна да Вільні, напрыклад, даехала.
Ганна Соўсь: Я хачу вас запытацца пра такую натуральную рэч як салідарнасьць, падтрымку. Ці адчувалі, ці адчуваеце вы іх? Алена, вы казалі, што за тры гады выгнаньня ня ўсе вытрымалі гэтае выпрабаваньне, былі людзі, якія здрадзілі, адышлі, не падтрымалі. Наколькі гэта для вас было цяжка?
Алена Танкачова: Усё адно больш людзей, якія былі побач. Гэта была пераважная большасьць. Было кола сяброў, якія ня маюць дачыненьня да тых працэсаў, якімі мы займаемся. Дык мы сьмяяліся, што бачыліся і сустракаліся часьцей, чым у Менску. Абсалютна ясная падтрымка — прыехаць, сустрэцца, пайсьці разам на каву, паабедаць, пасядзець, пагаманіць, разам схадзіць у тэатар. І ты вельмі ясна тады разумееш, хто сапраўды пра цябе клапоціцца, а хто другі пласт людзей, якія знаёмыя, і гэтага дастаткова. Час усё расстаўляе па месцах. Ты вельмі дакладна пачынаеш разумець, на каго ты сапраўды можаш абапірацца, а на каго ня вельмі.
«Паспрабую замуціць нейкую творчую штуку тыпу дзёньніка ссыльнай»
Ганна Соўсь: Ганна, навіна пра вас зараз у топах у СМІ. Уступае ў сілу «дармаедзкі» дэкрэт, і гэтая навіна становіцца больш папулярнай. Натуральна, што на працягу году ўвага да вашай сытуацыі ня будзе сталай. Ці адчуваеце вы зараз салідарнасьць? Наколькі вы разьлічваеце на падтрымку вашага асяродзьдзя — блізкіх, калег, паплечнікаў?
Ганна Красуліна: Падтрымкі, салідарнасьці я зараз адчуваю вельмі многа. Я вельмі ўдзячная, нават не чакала. У першы дзень пасьля прэс-канфэрэнцыі, калі я прыйшла, насупраць ліфта вісела таблічка «Аня, трымайся, мы з табой!». Гэта вельмі кранальна і вельмі падтрымлівае. Сябар з Галяндыі мне толькі што званіў, кажа, што напісаў запыт у свой МЗС, расказаў, як яны плянуюць дзейнічаць, як яны будуць дапамагаць Ганьне Красулінай у гэтай сытуацыі, ці будуць яны супрацоўнічаць з лукашэнкаўскім рэжымам. Інфармацыя вельмі далёка разышлася.
У мяне былі сур’ёзныя праблемы са здароўем, была патрэбная дапамога сяброў, і цяпер я ўжо ведаю, на каго я магу разьлічваць, а на каго не. У мяне гэта адсеялася раней. Таму вакол мяне сапраўды вялікая колькасьць вельмі клясных сяброў, асноўная частка маіх калег — мае сябры, так што ў гэтым пляне нармальна ўсё. Я, як чалавек зь сьвету навінаў, выдатна разумею, што такое топ-навіны і што такое, калі праз год гэта спадзе.
Я ня вельмі дам уладам магчымасьць сьцерці мяне са старонак навінаў, я пляную працаваць, паспрабую замуціць нейкую творчую штуку тыпу дзёньніка ссыльнай і рабіць гэта з дапамогай сацыяльных сетак. Я так проста ня здамся ім.
Алена Танкачова: Дзёньнік — вельмі добрая ідэя.
Ганна Соўсь: Ці працягнеце працаваць прэсавым сакратаром АГП?
Ганна Красуліна: Наколькі я змагу працаваць менавіта для АГП, будзем глядзець, таму што мне будзе патрэбная і праца, каб на нешта жыць.
«Помста — гэта не для тых людзей, у якіх у жыцьці ёсьць Бог»
Ганна Соўсь: Ці думаеце вы пра справядлівасьць, якая ў сьвеце, напэўна, існуе, што тыя людзі, якія зрабілі вам балюча і вельмі цяжка, не застануцца непакаранымі? Ці думалі вы, што такія несправядлівыя рэчы так проста не адбываюцца?
Алена Танкачова: Я займаюся шмат гадоў праваабарончай дзейнасьцю. Гэта заўсёды праца з чыёйсьці вельмі цяжкай сытуацыяй і болем. Гэта не сьвята, гэта праца са складанымі жыцьцёвымі сытуацыямі, калі людзі знаходзяцца ў сытуацыі несправядлівага жыцьцёвага выбару. І людзі ж вельмі па-рознаму сябе паводзяць. Калі разважаць катэгорыямі помсты і так далей... Я бачыла ў сілу спэцыфікі сваёй працы вельмі розныя сытуацыі, сапраўды круцей маёй, і я бачыла, наколькі людзі могуць заставацца моцнымі і годнымі.
А другі аспэкт — я хрысьціянка, і ў мяне вельмі яснае стаўленьне да гэтага ў сувязі з рэлігійнымі ўяўленьнямі. Помста — гэта не для тых людзей, у якіх у жыцьці ёсьць Бог, помста — гэта для кагосьці іншага. І я магу сказаць, што гэтыя тры гады далі мне досьвед і навык маліцца за ворагаў. Спачатку я ставілася да тых людзей, якія дзейнічалі супраць мяне, як да другога лягеру. А ў нейкі момант падчас гэтай практыкі малітвы за ворагаў я раптам зразумела, што гэтыя людзі мне абыякавыя. Галоўнае, што я раблю тое, як Бог бачыць мой шлях. А гэтыя людзі — гэта іх справа, як яны жывуць перад імі самімі, перад краінай, іх дзецьмі і адносінамі зь іх богам, калі ён у іх ёсьць.
«Я абавязкова зьвярнуся ў незалежны суд і папрашу ацаніць дзеяньні ўсіх дзейных асобаў»
Ганна Соўсь: Ганна, ці вы хацелі б адпомсьціць?
Ганна Красуліна: У мяне крыху іншы погляд на гэтыя рэчы. Зразумела, што ні ў якім разе помсьціць я нікому не зьбіраюся. Помста — гэта вельмі эмацыйнае, разбуральнае пачуцьце. Тым болей, што зараз вось тыя хлопчыкі, якія зараз сустракаюць мяне ў аддзеле па грамадзянству і міграцыі, кажуць, «Я ж толькі выканаўца!». Я ўпэўненая, што гэтыя рэчы вяртаюцца людзям абавязкова. Гэта тыя самыя прамяні дабра, якія ты назапашваеш і маеш, ці цябе паражаюць прамяні зла. Гэта бясьсьледна не праходзіць, дакладна.
Празь некаторы час, наколькі я разумею, дастаткова хутка, сытуацыя ў Беларусі зьменіцца, і мы-такі атрымаем незалежны суд. Мяркуючы па тым, што рэсурсаў у нашай улады няма, што мы назіраем вось гэта запалохваньне, якім яны займаюцца зараз, гэта значыць што ў іх на пернік ужо не засталося, а засталося толькі на бізун. І таму яны спрабуюць нас запалохаць. А запалохваюць таму, што рэсурсаў няма.
Яны вельмі баяцца будучых кампаній. Вось чаму трэба зьнішчыць альтэрнатыву, таму што яны разумеюць, што толькі іскра альтэрнатывы, вось гэтых паўстаньняў і сходаў, вялікіх і буйных, іх зьмяце. Ня сёлета дык праз год. І калі настане наш незалежны суд, у гэты момант я прыйду да ўсіх гэтых хлапцоў-выканаўцаў і скажу: «Хлопцы, калі вы прымаеце незаконнае рашэньне, то вы ўчыняеце злачынства (яны, дарэчы, гэта ведаюць). А за злачынства неабходна несьці адказнасьць». Таму я абавязкова зьвярнуся ў незалежны суд і папрашу ацаніць дзеяньні ўсіх дзейных асобаў у гэтай сытуацыі. І пасьля гэтага падам на маральную і матэрыяльную шкоду. Сыстэма на гэтых вінціках усё адно трымаецца. І калі б не было вінцікаў, яна б рассыпалася даўно.
Што важна ведаць пра высылку Ганны Красулінай?
Міграцыйная служба Міністэрства ўнутраных спраў паведаміла 13 лістапада прэс-сакратарцы АГП Ганьне Красулінай пра рашэньне аб яе высылцы «ў інтарэсах грамадзкага парадку».
Прычынай для высылкі Красулінай сталі адміністрацыйныя правапарушэньні:
- пікет падчас выбарчай кампаніі;
- сустрэча з ізалятара затрыманых;
- сплачаны на месцы штраф за неаплачаны праезд.
У АГП лічаць, што матывы дэпартацыі — палітычныя.
Тэрмін высылкі: 1 год.
Хто такая Красуліна?
Ганна Красуліна нарадзілася ў Расеі і мае расейскае грамадзянства. У Беларусь яна пераехала ў 2002 годзе. Муж і дзеці Красулінай маюць беларускае грамадзянства. Сваіх бацькоў Красуліна перавезла ў Беларусь.
Красуліна мае пасьведчаньне на жыхарства ў Беларусі да 30 студзеня 2019 году.
Каго яшчэ высылалі і дэпартавалі зь Беларусі?
У 2011 годзе беларускія ўлады дэпартавалі з краіны журналіста газэты «Маскоўскі камсамолец» Ігара Кармазіна, заявіўшы, што ён нясе пагрозу бясьпецы краіны.
У 2014 годзе ўлады пазбавілі віду на жыхарства і дэпартавалі на 3 гады праваабаронцу Алену Танкачову. Сёлета Танкачова атрымала дазвол на часовае пражываньне ў Беларусі.
Карэспандэнта тэлеканалу НТВ Аляксандра Ступнікава ў 1997 годзе пазбавілі акрэдытацыі і выслалі зь Беларусі. У 2003 годзе прадстаўніцтва НТВ у Беларусі зачынілі, а яго кіраўніка Паўла Селіна дэпартавалі з краіны бяз права ўезду тэрмінам на 5 гадоў. У 2009-м зь Беларусі дэпартавалі журналістаў расейскай тэлекампаніі НТВ Аляксея Малкава і Юрыя Бабенку, якія здымалі сюжэт пра зьніклых апазыцыянэраў.
У 2006-м дэпартавалі расейскага палітоляга Андрэя Суздальцава.
13 сьнежня 2005 году карэспандэнтцы Польскага тэлебачаньня Агнешцы Рамашэўскай было адмоўлена ва ўезьдзе ў Беларусь, нягледзячы на дзейную візу і гадавую акрэдытацыю Міністэрства замежных спраў Беларусі.
У чэрвені 2004-га за парушэньне «правілаў знаходжаньня замежных грамадзянаў» дэпартавалі ва Ўкраіну на 5 гадоў намесьніка рэдактара газэты «Время» Міхаіла Падаляка.
