Пра гэта на старонках балтыйскага інтэрнэт-выданьня Delfi піша латыскі журналіст Арыс Янсанс.
Як адзначае аўтар, які нядаўна наведаў Беларусі ў складзе групы журналістаў ЭЗ, перамога дзейнага прэзыдэнта не выклікае сумневу, што да ягоных супернікаў – апазыцыйных кандыдатаў, то большая частка выбарцаў не адрозьніваюць першага ад другога ці трэцяга, ня кажучы пра шостага ці дзевятага. Лукашэнка зрабіў апазыцыю практычна нябачнай як унутры краіны, так і за яе межамі. Два разы па паўгадзіны на радыё і тэлебачаньні
Паводле Арыса Янсанса, падчас паездкі ён і яго калегі “сустракаліся з кандыдатамі на пасаду прэзыдэнта. Пара прэтэндэнтаў на абедзьве сустрэчы з намі так і не прыйшлі...
У прэтэндэнтаў часам дыямэтральна процілеглыя погляды на геапалітыку. Адны хочуць бачыць Беларусь паўнавартаснай часткай адзінай Эўропы, іншыя – абедзьвюма рукамі за стратэгічнае партнэрства з Расеяй. Захад не дачакаўся адзінай апазыцыі або альтэрнатыўнага кандыдата. А дзевяць кандыдатаў дзівяцца, што Захад не дае грошай і ў яго зьнізілася цікавасьць да партыяў”
Статкевіч ёсьць адзіным, хто прызнае, што апанэнты Лукашэнкі адыгрываюць ролю статыстаў. Але гэты вывад нічога не мяняе – гэтак жа, як заклік паэта Някляева ўсім выйсьці з перадвыбарнай барацьбы. Хіба яшчэ летам не было ясна, што рэкордная колькасьць альтэрнатыўных кандыдатаў дробніць пратэстны электарат?”
”Беларусы хочуць бачыць на пасадзе прэзыдэнта чалавека дзеяньняў, а не аматара пагаварыць, працягвае латыскі журналіст. Людзі, у якіх аднолькавы з прэзыдэнтам псыхалягічны і культурны ўзровень, і якія замест “падазроных” заходніх каштоўнасьцяў аддаюць перавагу стабільнасьці, на агітацыю не паддаюцца”.
Арыс Янсанс робіць выснову, што “пасьля выбараў магчымы адзін з трох сцэнараў: апазыцыя выводзіць масы на вуліцы (у выпадку брутальных фальcыфікацый); улады і апазыцыя садзяцца за стол перамоваў; галасаваньне легітымізуе кіраваньне Лукашэнкі. Спробы вывесьці людзей на вуліцы толькі таму, што прапанова меншасьці не адпавядае чаканьням большасьці, прынамсі неадказныя”.
Як адзначае аўтар, які нядаўна наведаў Беларусі ў складзе групы журналістаў ЭЗ, перамога дзейнага прэзыдэнта не выклікае сумневу, што да ягоных супернікаў – апазыцыйных кандыдатаў, то большая частка выбарцаў не адрозьніваюць першага ад другога ці трэцяга, ня кажучы пра шостага ці дзевятага. Лукашэнка зрабіў апазыцыю практычна нябачнай як унутры краіны, так і за яе межамі. Два разы па паўгадзіны на радыё і тэлебачаньні
Паводле Арыса Янсанса, падчас паездкі ён і яго калегі “сустракаліся з кандыдатамі на пасаду прэзыдэнта. Пара прэтэндэнтаў на абедзьве сустрэчы з намі так і не прыйшлі...
У прэтэндэнтаў часам дыямэтральна процілеглыя погляды на геапалітыку. Адны хочуць бачыць Беларусь паўнавартаснай часткай адзінай Эўропы, іншыя – абедзьвюма рукамі за стратэгічнае партнэрства з Расеяй. Захад не дачакаўся адзінай апазыцыі або альтэрнатыўнага кандыдата. А дзевяць кандыдатаў дзівяцца, што Захад не дае грошай і ў яго зьнізілася цікавасьць да партыяў”
Статкевіч ёсьць адзіным, хто прызнае, што апанэнты Лукашэнкі адыгрываюць ролю статыстаў. Але гэты вывад нічога не мяняе – гэтак жа, як заклік паэта Някляева ўсім выйсьці з перадвыбарнай барацьбы. Хіба яшчэ летам не было ясна, што рэкордная колькасьць альтэрнатыўных кандыдатаў дробніць пратэстны электарат?”
”Беларусы хочуць бачыць на пасадзе прэзыдэнта чалавека дзеяньняў, а не аматара пагаварыць, працягвае латыскі журналіст. Людзі, у якіх аднолькавы з прэзыдэнтам псыхалягічны і культурны ўзровень, і якія замест “падазроных” заходніх каштоўнасьцяў аддаюць перавагу стабільнасьці, на агітацыю не паддаюцца”.
Арыс Янсанс робіць выснову, што “пасьля выбараў магчымы адзін з трох сцэнараў: апазыцыя выводзіць масы на вуліцы (у выпадку брутальных фальcыфікацый); улады і апазыцыя садзяцца за стол перамоваў; галасаваньне легітымізуе кіраваньне Лукашэнкі. Спробы вывесьці людзей на вуліцы толькі таму, што прапанова меншасьці не адпавядае чаканьням большасьці, прынамсі неадказныя”.
