Малаабгрунтаванай падаецца вэрсія, што спроба ізноў прайсьці “агнём і мячом” па непакорным СПБ – ініцыятыва нейкіх мясцовых кар’ерыстаў. Дакладней, трэба разумець канструкцыю бюракратыі. За іншую ініцыятыву можна і па галаве атрымаць. А за што можна атрымаць па галаве, а за што – узнагароду, чынавенства высьвятляе, седзячы на ўсялякіх высокіх нарадах, ловячы на іх дух, настрой моманту. Калі гэта і было мясцовай ініцыятывай, дык такой, наконт якой адчулі, што і можна, і трэба.
Іншая вэрсія палягае ў тым, што набліжаюцца прэзыдэнцкія выбары, напярэдадні якіх увесь уладны апарат пераходзіць у баявы рэжым. Гэты пераход адчулі на сваёй скуры ўжо многія беларускія палітычныя актывісты, а палякі маглі проста патрапіць за кампанію.
НА гэта і разьлічвалі?
Але ёсьць адна асаблівасьць. Як адрэагуе Эўропа і Варшава ў прыватнасьці на разгон апазыцыйнай акцыі ў Беларусі, на арышт апазыцыйных актывістаў, на ціск на беларускія мэдыі – гэта бабуля надвое варажыла. Могуць адрэагаваць, а могуць і не – у сэнсе асудзіць
менавіта на такую польскую рэакцыю беларускія ўлады і разьлічвалі, менавіта яе і правакавалі.
І каб гэта ўсьведамляць, ня трэба быць вялікім палітычным мысьляром, і афіцыйны Менск гэта, безумоўна, усьведамляў.
І таму ўзьнікае рабочая гіпотэза, што менавіта на такую польскую рэакцыю беларускія ўлады і разьлічвалі, менавіта яе і правакавалі.
Навошта? На мой погляд, плённыя меркаваньні на гэты конт выказалі ўдзельнікі маёй апошняй перадачы “Праскі акцэнт”. На думку Андрэя Дынька, мэта, як і ў 2005 годзе – дыскрэдытацыя апазыцыі і асабіста Аляксандра Мілінкевіча, пазыцыяваньне іх як польскай агэнтуры.
Такі разьлік ня выключаны, але цяпер, калі казаць зусім па шчырасьці, з аднаго боку, апазыцыйныя кандыдаты, у тым ліку і спадар Мілінкевіч, не выглядаюць нават такімі небясьпечнымі, як у 2005 годзе, а з другога, стасункі з Эўропай значна больш шчыльныя, чым тады – ёсьць што губляць. Калі толькі не...
Калі толькі не хацець папсаваць гэтыя стасункі сьвядома.
"НАшых б'юць"
Навошта? Уладзімер Падгол у “Акцэнце” нагадаў, што бітва за танную расейскую нафту зусім ня скончаная і, паводле яго, ціск на
Калі трэба абараняць братоў-беларусаў ад польскіх пагрозаў, дык мыта можа і скінулі б?
Думка цікавая, але калі яе крыху “давярнуць”. Наўрад ці відовішча ціску на беларускіх палякаў можа так ужо расчуліць расейцаў, гэта там выклікае хутчэй кпіны. А вось рэакцыя на гэта афіцыйнай Варшавы, грозныя заявы на адрас Менску, якія гучаць адтуль, пагрозы ўвесьці санкцыі і падняць супраць беларускіх ўладаў усю Эўропу – вось гэта і сапраўды можа выклікаць у Маскве аўтаматычную рэакцыю “нашых б’юць”. Такую ж аўтаматычную, як і рэакцыя Польшчы на перасьлед супляменьнікаў у Беларусі. Ну, а калі трэба абараняць братоў-беларусаў ад польскіх пагрозаў, дык мыта можа і скінулі б? Браты ўсё ж, якіх палякі крыўдзяць.
Прычым неабавязкова, што гучнасьць польскіх заяваў і патрабаваньняў цалкам адпавядае рашучасьці іх зьдзейсьніць. Хутчэй за ўсё, у Варшаве спадзяюцца, што ў Менску спалохаюцца заяваў, проста хаця б адчэпяцца ад СПБ, і Польшчы не давядзецца ўвасабляць свае папярэджаньні ў жыцьцё. Можа так і было б, калі б Менск быў зацікаўлены ў нармалізацыі адносінаў. А калі не? Тады градус, напал польскіх заяваў працуе на плян Менску – каб іх пачулі ў Маскве.
з эўрасяброўствам пачакаем да выбараў?
Ня выключана, што штучна справакаваны канфлікт з Варшавай – частка больш шырокай кампаніі па згортваньні дыялёгу з Эўропай, па, так бы мовіць, продажы Маскве сяброўства з Эўразьвязам. Андрэй Дынько ў маёй перадачы слушна заўважыў, што паток грошай МВФ, дакладней, дынаміка гэтага патоку – ключавы момант у дыялёгу з пункту гледжаньня Менску. Для беларускіх уладаў рэальнае
Выбары не апошнія, на ўсе ніякіх “нафтанаў” не хопіць.
А ўсяго і трэба для таго – палякаў прыціснуць.
А пасьля выбараў бачна будзе. Можа і ізноў дыялёг адновім. Мы ж эўрапейцы ўсё ж, калі хто забыўся.