Бархӯрдҳои ахир ба журналистони мустақил ва фаъолони ҷомеаи шаҳрвандӣ дар Тоҷикистон нишон медиҳад, ки муносибат бо онҳо дигар шуданӣ нест.
Зарари расиданро 6 миллиону 725 ҳазор сомонӣ ҳисоб кардаанд. Бадбахтона, сел ҷони ду нафарро ҳам гирифт.
Тағйирот баъд аз ризоияти Маҷлиси Миллӣ, имзои раисҷумҳур ва чопи он дар матбуот мавриди иҷро қарор мегирад.
Агар ин ҳодисаҳоро, Худое накарда, ба “гурӯҳҳои хос” нисбат бидиҳанд, медонед чӣ бардоште ҳосил мешавад?
Дар назари аввал аст, ки Тоҷикистон ба “асли хеш” бармегардад ва аз чизе ташвиш надорад. Чанд рӯзи ахири пас аз иди Рамазон аст, ки мардумро дар кӯчаҳои пойтахт ба гунае мебинем, ки тақрибан як моҳ пеш вомехӯрдем. Ҳатто тамбашавии мошинҳо дар бархе кӯчаҳо мисли пешинанд.
Ин суол, ки бароям ба таври аҷибе мушобеҳи суоли “будан ё набудан?”-и Шекспир садо медиҳад, ба он хотир дар зеҳнам ба вуҷуд омада, ки шахси бароям хеле азиз гуфт:
Ростӣ, аз чӣ шурӯъ кунам? Аз дарди муҳоҷирон дар ин рӯзҳои сахт? Аз шароити душвори пизишкони кишвар?
Ёфтҳои бештар
