فرحناز الکوزی به عنوان مجری تلویزیون های خصوصی «زن» و «ژوندون» و مدیر مسئول مجله «سالو» در افغانستان کار کرده است.
اما او حالا در دیار مهاجرت به سر می برد.
به گفته بانو الکوزی، زندگی اش با سرنوشت مبهم و تاریک رو به رو است.
او بخاطر آنچه از دست داده غمگین است و دلتنگ روزهایی است که می کوشید به عنوان یک خبرنگار خوب کار کند. بانو الکوزی به رادیو آزادی بیشتر قصه کرده:
«یک عمر تلاش کردم تا کاکاها، خانواده و اقوامم را متقاعد کنم تا بتوانم در پوهنزی ژورنالیزم درس بخوانم و روزنامه نگار شوم. سپس یک عمر تلاش کردم تا در رسانه کار کنم. اما زحمات و تمام اهدافم با خاک یکسان شد به دست فردی که نامش مرد است و لقب طالب به او داده شده و امروز در افغانستان حاکمیت در دست شان است.»
اداره زنان سازمان ملل متحد در سوم ماه می، روز جهانی مطبوعات در شبکه اکس، تویتر سابق نوشت که ۸۰ درصد خبرنگاران زن به دلیل محدودیت ها، اذیت و آزار و تهدید از سوی طالبان در افغانستان مجبور به ترک وظایف شان شده اند.
در گزارش تازه تحلیلی فدراسیون خبرنگاران افغان در تبعید آمده است که تا پیش از سقوط نظام جمهوری افغانستان، نزدیک به ۱۲ هزار خبرنگار زن و مرد در رسانه های مختلف کار می کردند.
بر اساس این گزارش در بیش از دونیم سال که از حاکمیت دوباره طالبان می گذرد، ۵۰ درصد تلویزیون ها، ۴۸ درصد رادیوها، ۶۰ درصد خبرگزاری ها و ۸۰ درصد رسانه های آنلاین بسته شده اند.
در این حال سازمان خبرنگاران بدون مرز، RSF، در گزارشش که به روز جمعه منتشر شد گفته است که با در نظرداشت کشته و زخمی شدن و توقیف خبرنگاران، افغانستان از نظر آزادی مطبوعات ۲۶ پله سقوط کرده است.
ریچارد بینت، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر افغانستان به روز جمعه در شبکه ایکس، تویتر سابق نوشت که بخاطر افزایش محدودیت ها بر رسانه ها در افغانستان و بازداشت خودسرانه خبرنگاران نگران است.
او بر حمایت جامعه جهانی از خبرنگاران افغان تاکید کرده است.
حکومت طالبان همواره بر فعالیت خبرنگاران و رسانه ها در چارچوب «شریعت اسلامی و منافع ملی» تاکید و گزارش ها در مورد وضع محدودیت های شدید بر کار خبرنگاران و بدرفتاری با آن ها را رد می کند.
سازمان حمایت از خبرنگاران افغانستان نیز در بیانیه ای گفته است که از ۱۵ آگست ۲۰۲۱ تاکنون بیش از ۳۰۰ مورد خشونت علیه کارمندان رسانه ها ثبت شده است.
به گفته این سازمان، این موارد شامل زندانی کردن، توقیف موقت، احضار، تهدید شفاهی و پذیرش اجباری خواست های طالبان می شود .
