شماری از زنان شاغل و تجارت پیشه در ولایت های فراه و نیمروز از عدم شفافیت در توزیع پروژه های سازمان ملل متحد که برای حمایت زنان، اشتغال زایی و توانمند سازی زنان توسط موسسات تطبیق میشود شکایت دارند.
یک بانوی ۲۶ ساله که نمی خواهد به دلیل تهدیدات احتمالی نام اش در گزارش گرفته شود ادعا دارد و به رادیو آزادی میگوید که پروژه های که برای حمایت و توانمندی زنان است به مستحقین داده نمیشود بلکه به کسانی که شناخت و واسطه دارند توزیع میشود:
"جای تاسف این است که با این همه موسسات که به ولایت ما هستند و فعالیت دارد هیچ گاهی نشده ما دیده شویم ما حمایت شویم بیشتر و بیشتر کار موسسات در اینجا بر اساس پارتی و واسطه و این گپ ها است. واقعا به ما جای تاسف واقعا جای گلایه و گلایه گذاری است من نمیفهمم که بالاخره این صدای خود را به کجا بلند بکنیم؟ این شکایت به پیش کی ببریم؟ او بیشتر میگوید:
"هیچ وقتی نشده که ما حمایت بشویم به کارگاه خیاطی ما میاید موسسات می گویند که چرا از چرخ های برقی ندارید از چرخ های سفید ندارید از چرخ های فلان ندارید شما نمی توانید کار کرده با آنها از این خاطر ما نمی توانیم شما را حمایت کرده، خوب همین را نمی گویند که اگر ما قرار باشد همه وسیله ما کامل باشد همه چیز را ما داشته باشیم چه نیاز به حمایت شما داریم."
او گفت که عدم حمایت از سوی موسسات و حکومت طالبان آنان را مایوس ساخته و نیز تاثیر منفی بر فعالیت های شان گذاشته است:
"جای تاسف است خیلی جای تاسف است که از این همان موسسات به حدی پارتی و واسطه مناسبات و ارتباطات قوی کار خود را پیش میبرند که اصلا کسی از ما نمی پرسد که شما چه بلدین چه نیستید؟ واقعا کجا کار به اهل کار سپرده شده خیلی جای تاسف است."
این پروژه ها شامل آموزش های خیاطی، قالین بافی ، فن و حرفه، زراعت، مالداری و غیره هستند که از کمک های بشر دوستانه سازمان ملل متحد توسط موسسات و برخی اداره های دولتی برای حمایت و توانمند سازی و بهبود وضعیت اقتصادی زنان در افغانستان اجرا میشوند.
نفس گل ۳۶ ساله باشنده شهر زرنج مرکز نیمروز در همسایگی فراه نیز از مشکل مشابه سخن می گوید:
"میخواهم شیرینی پزی داشته باشم و چند نفری را هم با خود در کار بگیرم ولی متاسفانه مشکل اقتصادی دارم نمیتوانم یک شیرینی پزی به گونه رسمی به خود فعال کنم و تمام حمایت که هم میشود به آن کسانی می شوند که در موسسات کسی را دارند و اشخاصی هم سر کار و حمایت می شوند اشخاصی هستند که آنها شاید خیلی کم نیاز به کمک داشته باشد. ولی ما که می خواهم که کسانی دیگر را هم با خود سر کار بگیریم و فایده ما به چند نفر دیگر هم برسد متاسفانه هیچ حمایتی از هیچ جای صورت نگرفته با ما."
نفس گل قبل از برگشت طالبان به قدرت در افغانستان، در یکی از ادارات خدمات ملکی در ولایت نیمروز وظیفه داشت.
یک فعال حقوق زن در جنوب غرب افغانستان که به دلیل مشکلات امینی نخواست نامش در گزارش گرفته شود نیز از عدم شفافیت در تطبیق پروژه های توانمند سازی زنان ابراز نگرانی میکند. او به رادیو آزادی چنین گفت :
"در بحث کورس ها و بحث کمک های که برای توانمندی سازی زنان کمک میشود به صورت عادلانه نمیشود اکثریت کسانی هستند که آنها شناخت دارد و از لحاظ اقتصادی در وضعیت خیلی خوبی به سر میبرند این کمک ها و همان بودجه که بخاطر کورس های صنایع دستی و قالین بافی و مسایل خیاطی داده می شود به آنها داده می شود چون روابط آنها بسیار زیاد است به آن مستحقین واقعی که در اکثر قریه جات دور افتاده ولسوالی های دور افتاده است داده نمی شود و در کورس ها هم اکثریت کسانی هستند که اعضای خانواده خود آنها است و اگر معاش برای آنها داده می شود به خود آنها داده می شود و به مستحقین واقعی آن داده نمی شود اکثریت زن های فقیر استند و در شرایط خیلی بدی اقتصادی قرار دارند."
خواستیم در این مورد نظر مسولان برخی موسسات و مقام های محلی طالبان را نیز بپرسیم اما آنان تا تهیه این گزارش به پرسش های رادیو آزادی پاسخ ندادند.
در بیش از دو سال گذشته که طالبان به قدرت برگشته اند ، بسیاری از زنانی که در نهاد های دولتی و غیر دولتی کار میکردند و مسولیت تامین مخارج خانواده های شان را به دوش داشتند به دلیل وضع محدودیت های طالبان از کار منع شدند.
به اساس گزارش ها؛ با این حال فقر و بیکاری در میان خانواده ها بی داد میکند و اکثریت زنان و خانواده ها با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم میکنند اما همزمان برخی از این زنان مشاغل نیز میگویند که آنان به حمایت نیاز دارند و جلو واسطه و خویش خوری ها باید گرفته شود.
"امیدوارم که این صدای ما به زودترین فرصت شنیده شود و امیدوارم که بالاخره داد خواهی شود و حق به حق دار برسد و کار به اهل کار سپرده شود."
