با سرد شدن هوا، زندگی افراد دارای معلولیت در ولایت هرات در غرب افغانستان دشوارتر شده است.
بسیاری از این افراد با عاید ناچیز، بار سنگین مخارج خانواده های شان را به دوش می کشند.
شماری هم مدعی اند که ریاست شهدا و معلولین حکومت طالبان در ولایت هرات، کمک های نهادهای خیریه به افراد دارای معلولیت را به اعضای وابسته به خودشان می دهند.
بشیر احمد در یک ویلچر یا چوکی مخصوص برای افراد دارای معلولیت نشسته است و در چوک مستوفیت شهر هرات، کارت موبایل می فروشد.
این مرد چهل ساله حدود ده سال پیش در یک انفجار در ولسوالی شیندند هرات به شدت زخمی شد و یک پایش را از دست داد.
در آن سال ها، طالبان در برابر نیروهای امنیتی دفاعی جمهوری مخلوع افغانستان می جنگیدند و اغلب مسئولیت انفجارها در مناطق مختلف افغانستان را به عهده می گرفتند.
جنگ از عوامل اصلی معلولیت در افغانستان است.
بشیراحمد نان آور خانواده هشت نفره است.
بزرگ ترین فرزند او یک دختر دوازده ساله و کوچکترین فرزندش یک پسر دو ساله است.
این خانواده در یک خانه گلی در ساحه آب برده در جنوب شهر هرات زندگی می کند.
بشیراحمد روزانه کمتر از صد افغانی درآمد دارد و حال در زمستان سرد به علت نبود مواد سوختی و غذای مناسب، زندگی او و اعضای خانواده اش دشوارتر شده است.
بشیراحمد درباره سختی های زندگی اش به رادیو آزادی چنین می گوید:
" در زندگی بسیار کمبودی داریم، مانند زغال، هیزم، روغن و برنج در خانه وجود ندارد که خانه را گرم بسازیم و شکم خود را سیر کنیم. لباس گرم برای بچه ها نیست تا در هوای سرد زمستان خود را گرم سازند. این ها همه کمبودی است که زندگی ما را مشکل ساخته است."
به علت فقر و نبود پول، خانواده بشیراحمد در شبانه روز یک تا دو وعده غذا بیشتر خورده نمی تواند.
بسیاری از شب ها که نان برای خوردن نیست، بشیراحمد به سوی اقارب خود دست دراز می کند:
"با سختی های زیاد زندگی را تیر می کنیم، یک وعده غذا است و یک وعده نیست. بارها که گرسنه ماندیم، دو- سه نان از خانه برادر خود گرفتم و با چای خوردیم."
درد و رنج بسیاری از افراد دارای معلولیت در ولایت هرات شبیه بشیراحمد است. شمار دقیق افراد دارای معلولیت در ولایت هرات مشخص نیست. یک نهاد مربوط به ملل متحد چند ماه قبل گفته بود شمار معلولان در افغانستان به بیش از دو میلیون نفر میرسد.
در شهر هرات، روزانه صدها تن از این معلولان روی جاده دیده می شوند.
آنان یا گدایی می کنند و یا هم با انجام کارهای ساده مانند فروش کارت موبایل و دستمال کاغذی زندگی شان را سپری می کنند.
عزت الله ۳۵ ساله در شهر هرات دستمال کاغذی می فروشد.
او در سن دو سالگی به علت مبتلا شدن به بیماری ویروسی پولیو، یک پایش فلج شده است.
وی درباره مشکلات زندگی اش به رادیو آزادی چنین می گوید:
" با گدایی سروکار ندارم، از همی سرمایه اندکی که دارم کسب درآمد می کنم. دستمال کاغذی را به بیست افغانی می خرم و به سی افغانی می فروشم و ده افغانی فایده می کنم. روزانه تا پنجاه الی صد افغانی کار می کنم. به خاطر مشکلات اقتصادی وقتی می خواهم کفش و لباس بخرم، پول نیست."
علی احمد در صفوف اردوی ملی جمهوری مخلوع وظیفه داشت.
این مرد ۲۸ ساله حدود چهار سال پیش در جنگ با طالبان در ولایت فراه یک پایش را از دست داده است.
تا پیش از برگشت طالبان به قدرت حدود دو نیم سال گذشته، علی احمد از حکومت معاشی زیر نام اکرامیه می گرفت، اما او می گوید که طالبان هر نوع کمک به روی او قطع کرده اند.
مقام های محلی طالبان برای تبصره در این مورد در دسترس نبودند. اما چندی قبل مفتی فیصل خاموش، سخنگوی وزارت شهدای و معلولین حکومت طالبان به مناسبت روز جهانی معلولین با انتشار یک نوار ویدیویی در صفحه ایکس (توییتر سابق) این وزارت گفت که یک صد و هشتاد هزار فرد دارای معلولیت را ثبت کرده اند که از این میان ۱۳۰ هزار تن آنان معلول غیرنظامی هستند.
او در این ویدیو ادعا کرده که حدود ۱۰ و نیم میلیارد افغانی در شش ماه گذشته به افراد معلول، یتیم و زنان بیوه از طریق بانکها در مناطق مختلف توزیع شده است.
اما علی احمد در شهر هرات مدعی است که طالبان به جای کمک به معلولان مستحق، ماهانه به افراد خود پول توزیع می کنند:
"کمک ها از سوی چند بنیاد خیریه به آمریت شهدا و معلولان آمد؛ اما طالبان به ما ندادند. در صورتی که نهادهای کمک کننده گفته بودند که این کمک ها برای معلولان است؛ اما به ما ندادند و گفتند که مجاهدین خود ما مستحق تر هستند. از وقتی که طالبان به قدرت آمده اند، هیچ کمکی به معلولان نظامی داده نشده است."
شاهپورصابر
