یک زن در شهر فراه به هزینه شخصی خود ،کارگاه آموزش حرفه خیاطی رایگان را برای دخترانی که در بیش از دو سال گذشته از آموزش و تحصیل باز مانده ایجاد کرده است.
مریم ۲۲ ساله دانش آموز صنف دهم لیسه دخترانه روستای پاغپل شهر فراه بود که حکومت طالبان دروازه های مکاتب را به روی او و دیگر دختران بالاتر از صنف ششم بستند.
او میگوید که یگانه راه امید برای آینده دختران یاد گیری حرفه است:
"ما اولأ می خواهیم خیاطی را یاد بگیرم و به خود و خانواده خود کار کنم و میخواهیم بازاری باشد که ما داخل آن کار کنیم و بتوانیم به آینده خود یک چیزی شویم.اگر مکاتب باز شوند معلوم دار است دوباره میرویم مکتب و درس و تحصیل را ادامه میدهیم و تحصیل بهتر است. خواست ما همین است که اولا مکاتب را باز کنند و اگر مکاتب را باز نمی کنند یک بازاری زنانه را برای ما باز کند که ما بتوانیم محصولات خود را به فروش برسانیم."
پریسای ۲۳ ساله باشنده شهر فراه نیز صنف یازده مکتب بود که از ادامه درس و تعلیم محروم شد.
او هم حالا به آموزش حرفه خیاطی روی آورده اما می گوید:
"می خواستم به یک موقفی یا شغلی برسم که برای خانواده کمک کنم در این وضعیت اقتصادی خراب، بیکار داخل خانه بودم و بعد دنیال کار بودم که کار پیدا نشد مجبور شدم اینجا آمدم.می خواهم از مسوولان که یک بازاری ایجاد کند تا ما محصولات خود را در آن عرضه کنیم و بفروشیم."
طالبان در روز های نخست حاکمیت دوباره شان در سال ۲۰۲۱ میلادی، آموزش دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان ممنوع اعلام کرد و اندکی پس از چند ماه بانوان را از رفتن به پوهنتون ها و ادامه تحصیل هم منع کرد.
نگینه وفا ۲۴ ساله باشنده ناحیه چهارم شهر فراه محصل سال دوم رشته شرعیات پوهنتون هرات بود.
او میگوید که بخاطر رهایی از مشکلات روحی و روانی به آموزش حرفه خیاطی روی آورده است:
"از پوهنتون بازماندم و به خیاطی رو آوردم و اینجا در بخش موره دوزی کار می کنم.خیلی احساس افسرده گی و شکست و خیلی احساس بدی داشتم کلاً روزهای سخت را گذراندم تا اینکه بخاطر مصروفیت و رفع مشکلات که نیاز بود تا به کارگاه خیاطی روی بیاروم."
پیشنهاد او به حکومت طالبان این است:
"از مسؤلین خواست ما این است که خانم ها را از دیگر صحنه ها که کلاً برداشته است و فقط همین راه خیاطی باقی مانده است و اگر یک بازار زنانه ایجاد کند و یک بازاری باشد که زنان بتوانند بطور آزادانه فعالیت کند خوب است."
نسرین محمدی ۴۲ ساله مسوول این کارگاه خیاطی در شهر فراه است.
او دلیل ایجاد این کارگاه آموزشی را اینگونه برشمرد:
"دلیل اصلی ایجاد کارگاه این است که مشکلات اقتصادی زیاد است بخاطر این ما کارگاه را به راه انداختیم و تا درآمدی به خود ما و چند تا خانم دیگر شود. ۱۵ نفر شاگرد داریم و یکی خودم و دو تا استاد دیگر هم داریم.کلا خانم ها هستند؛ دخترانی که دو سال شرعیات خوانده و بازمانده است و دختران مکتب هم است که صنف هفت، هشت، نو و ده را خوانده اند وقتی حکومت را امارت گرفت مکاتب را بند کرد."
بانو محمدی افزود در پهلوی آموزش حرفه خیاطی برای این بانوان؛ لباس زنانه و تولیدات دستی اش را نیز در این گاه به فروش میرساند و برای دیگر زنان هم لباس میدوزد تا از این طریق بتواند که مخارج خانواده شش نفره اش را هم تامین کند.
او گفت که تا حال از سویی هیچ نهادی کمکی دریافت نکرده و نیز همکاری با آنان نشده و اگر برای فروش محصولات زنان بازار مشخص زنانه ساخته شود کسب و کار او و دیگر زنانی که مصروف صنایع دستی هستند رونق خواهد گرفت و زنان باید حمایت شوند:
"اگر بازار جور شود خیلی خوب می شود ما می توانیم راحت محصولات خود را به فروش برسانیم خیلی خوب می شود بازار درست شود. هیچ موسسه ای یا نهادی ما را کمک نکرده و حمایت نکرده ما هیچ پولی نگرفتیم و هر چه کرده ایم همان زحمت خود ما است که همین را به راه انداختیم کلاً شخصی است حتی یک قچی هم از موسسه نگرفتیم."
مرضیه نظری فعال حقوق زن در حوزه جنوب غرب افغانستان میگوید که طالبان در بیش از دو سال گذشته حقوق اساسی زنان و دختران را سلب کرده است:
"با روی کار آمدن حکومت امارت دختران طی این دو و نیم سال اخیر حق تحصیل و آموزش و اجرا کردن وظیفه را ندارند و این حق شان سلب شده است. در حالی که یکی از حقوق اسلامی زنان و یا دختران افغان همین حق آموزش و تحصیل و اجرا کار و فعالیت در بیرون با رعایت احکام و آداب اسلامی است.بهتر است که حکومت امارت اسلامی به خواست تمام دختران لیبک گفته و هر چه زودتر درب های مکاتب و مراکز آموزشی را به روی دختران باز کنند."
بانو نظری گفت دختران افغان از روی مجبوریت به یاد گیری فن و حرفه روی آورده اند. اما او به حکومت سرپرست طالبان چنین پیشنهاد میکند:
"طی این دو نیم سال گذشته با روی کار آمدن حکومت امارت اسلامی و بسته شدن درب های مکاتب بروی دختران، بعضی دختران رو به کارهای هنری مثلاً کارگاه های خیاطی را ایجاد کردند،یا در آرایشگاه ها مصروف کار و فعالیت هستند.از حکومت امارت اسلامی وموسسات داخلی و خارجی که در کشور ما فعالیت دارند میخواهم که این دختران را حمایت کنند تا این ها بتوانند تمام محصولات شان را به کشور خود ما ارایه کنند.مثلاً می توانند یک بازار زنانه به زنان و خانم ها ایجاد کنند و یا هم نمایشگاه ها را ایجاد کنند تا تمام صنایع دستی کشور خود ما به بازار عرضه شود."
