شماری از زنان آرایشگرکه برای ادامۀ شغل‌شان به ایران رفته اند، میگویند که به دلیل نداشتن اسناد در این کشور هم نمی‌توانند به کار آرایشگری ادامه دهند.
آنان به رادیو آزادی گفتند، پس از آن به ایران مهاجرت کردند که حکومت طالبان آرایشگاه‌های شان را بست.
سانیه، باشندۀ اصلی ولایت غزنی و اکنون در ایران مهاجر است.
او می‌گوید، ۶ سال پیش و پس از مرگ پدرش مجبور شد ترک تحصیل کند و به عنوان آرایشگر کار کند تا نانی به سفرۀ خانواده‌اش بیآورد.
سانیه اما می‌گوید، پس از اینکه حکومت طالبان آرایشگاه‌های زنانه را بسته کرد، او و خانواده‌اش با مشکل جدی اقتصادی مواجه شدند.
او به رادیو آزادی گفت، به امید اینکه در ایران بتواند دوباره آرایشگری کند به این کشور مهاجرت کرد، اما او در کشور همسایۀ غربی افغانستان نیز موفق به ادامۀ شغل‌اش نشده است:
"نان آور خانه خودم هستم دیگه، تقریبا ۶یا ۷ سال شده پدرم شهید شده دیگه برادرانم هم آنقدر کارگر نیستند کور شوم، دیگه همینجا هستیم، صحیح بلد هم نیستم، اینجا که آمدیم من را آرایشگاه نماند گفت مدارک نداری، دیگه مشکلات ایران هم زیاد است."
مریم، مادر ۵ کودک هم می‌گوید، در کابل آرایشگاه زنان داشت و پس از مسدود شدن آرایشگاه‌های زنانه از سوی حکومت طالبان، راهی ایران شد.
او مدعی شد که اما کشور ایران به افغانان جواز آرایشگاه نمی‌دهد و به همین دلیل او نتوانسته بساط کاروبارش را در مهاجرت پهن کند.
مریم اکنون دوباره به افغانستان برگشته و می‌گوید در پی آن است که بخاطر ادامۀ کارش به پاکستان مهاجرت کند:
"باید ایرانی باشد، پشت ما که جواز کار و این‌چیزها را بگیرد، حالا هم در شروف کارهای خود هستم انشاالله بخیر اگر قسمت باشد به طرف پاکستان حرکت می‌کنیم."
این آرایشگران زن میگویند که حکومت طالبان سبب مشکلات اقتصادی آنان و مهاجرت ناخواسته‌شان است.
ذبیح الله مجاهد، سخنگوی حکومت طالبان تا زمان نشر این گزارش به پرسش‌های رادیو آزادی در مورد این ادعا‌ها پاسخ نداد.
شماری دیگر از آرایشگران زن که در افغانستان اند نیز میگویند، بیکار اند و حتی در خانه‌هایشان نمی‌توانند به کار خود ادامه دهند.
نسرین که می‌گوید شوهرش فوت کرده و با دو دخترش کار می‌کند، به رادیو آزادی گفت، در خانۀ کرایی زندگی می‌کند و صاحب بلاک‌شان به گفتۀ او از ترس حکومت طالبان اجازۀ آمدن مشتریان به خانه او را نمی‌دهد:
"آرایشگاه‌ها بند است، ما لوحه نمی‌توانیم بند بکنیم، صاحب بلاک بیچاره می‌ترسد می‌گوید لوحه بند نکنید، شما کار نکنید، کسی را نمانید که بخاطر آرایشگاه پیش‌تان بیاید ما صد درصد مشکلات داریم، حکومت قسمی نخواست قسمی نکرد که فرض مثال حکومت ما را بپذیرد ما حکومت را بپذیریم، حکومت جبری خود را سر ما قبولاند اما ما هیچ کاری کرده نمی‌توانیم حتی به کار شخصی ما مداخله کرده، آرایشگاه کار شخصی است کار دولتی نیست."
یک تن دیگر از آرایشگران زن هم که نخواست از او در گزارش نام ببریم گفت:
"خودم نان‌آور خانه هستم، خود ما را دزد کار خود ما ساخته، بیکار هستیم اگر کسانی که کار میکنند هم پنهانی کار میکنند."
این درحالیست که محمد اشرف غنی، رئیس جمهور مخلوع افغانستان هفتۀ گذشته در یک پادکست محدودیت بر کار زنان را تحمیل مرگ تدریجی به آنان عنوان کرده است.
حکومت طالبان بارها مدعی شده که حقوق همه افغانان بشمول زنان و دختران در چهارچوب شریعت اسلام تأمین است، اما پس از حاکمیت دوباره‌‌شان بر افغانستان، آموزش بالاتر از صنف ششم دختران را و پس از آن تحصیل‌شان در پوهنتون‌ها را منع کردند، زنان را هم از کار در اداره‌های دولتی و غیردولتی به استثنای چند ادارۀ محدود و آرایشگاه‌های زنانه و رفتن به ورزشگاه‌ها، تفریح‌گاه‌ها، حمام‌های عمومی زنانه و سفر بدون محرم در مسیرهای طولانی منع کرده است.
