صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) می‌گوید که کودکان در افغانستان برای بدست آوردن وعده‌های غذایی‌شان مجبور به انجام کارهای شاقه و خطرناک می‌شوند.
یونیسف ناوقت روز پنجشنبه در گزارشی در مورد حمایت این سازمان از کودکان کارگر در افغانستان افزوده، این کودکان که یک و یا هر دو والدین‌شان را از دست داده اند، از آموزش و دوره کودکی‌شان محروم می‌شوند و در معرض اشکال مختلف خشونت، بهره‌برداری و سوء استفاده قرار می‌گیرند.
یونیسف گفته است زمانی‌که کودکان در جاده‌ها زنده‌گی یا کار می‌کنند رشد، امنیت و مصونیت‌شان به خطر می‌افتد.
در گزارش یونیسف به نقل از ماریامپیلای ماریاسلوام، رئیس بخش حفاظت از کودکان یونیسف در افغانستان آمده که "این کودکان گارگر فرصت مکتب رفتن را از دست می‌دهند و زنده‌گی ناگوار شان در جاده‌ها بهره‌برداری و سوء استفاده از آن‌ها و فعالیت‌های مجرمانه را افزایش می‌دهد".
به گفته یونیسف، در سراسر افغانستان کودکان کارگر بجای بودن در مکتب یا خانه وقت زیادی‌شان را در جاده‌ها برای جمع‌آوری کاغذ، قوطی، آهن و شماری هم برای انتقال بار و فروش برخی اشیا، می‌گذرانند.
بر اساس گزارش این سازمان، تنها در سال ۲۰۲۲ میلادی در مناطق شمالی افغانستان ۱۳۱،۴۰۰ تن از کودکان که برخی‌شان در سن پنج ساله‌گلی قرار دارند از خانواده‌های شان جدا شده و در معرض خشونت و سو استفاده قرار دارند.
بسیاری از خانواده‌ها نیازمند نیز می‌گویند که مجبور اند کودکان‌شان را برای کار به جاده‌ها بفرستند.
سیمین باشنده کابل، یک تن از مادرانی‌که سه فرزند دارد می‌گوید شوهرش یک سال پیش به ایران رفت و تا اکنون از وی احوالی ندارد.
او در صحبت با رادیو آزادی می‌افزاید که مجبور است پسر ۱۰ ساله‌اش را به کار بفرستد:
"طفلک‌هایم خرد است، یکی دو دخترم هفت و هشت ساله است و پسرم ۱۰ ساله است، برخی اوقات او را به پلاستیک فروشی می‌فرستم. یگان وقت کار نمی‌رود مکتب و مدرسه می‌رود. پلاستیک فروشی چیزی نمی‌شود. همان قدر می‌شود که نان خشک شود. ۵۰ و یا ۱۰۰ روپیه زیاد فایده نمی‌ماند."
در همین حال، میرویس ۱۲ ساله که در ولایت هرات فلز کهنه و زباله جمع‌آوری می‌کند و با فروش آن همراه با پدرش در مخارج خانواده کمک می‌کند به رادیو آزادی می‌گوید که تا صنف سوم درس خوانده و پس از آن مکتب را رها کرده تا کار کند:
"یک سال می‌شود که آهن کهنه و اشغال را جمع می‌کنیم و می‌فروشیم. ۱۲ ساله هستم، من و پدرم کار می‌کنیم، پدرم سه چرخ دارد. روزی ۱۰۰ تا ۱۵۰ افغانی کار می‌کنیم. من می‌خواهم داکتر شوم، اما حالا کی خرچ خانه را بدهد. از دولت می‌خواهم من را به مکتب ببرند و برای مان مقداری کمک کند."
این درحالی‌ست که پس از حاکمیت دوباره طالبان بر افغانستان و وضع ممنوعیت‌ها بر کار زنان بسیاری از سازمان‌های کمک‌رسان بین‌الملی فعالیت‌های شان در افغانستان را متوقف و یا کاهش داده‌اند و خانواده‌های نیازمند ناچار به فرستادن کودکان‌شان به کارهای شاقه هستند.
براساس آمار اخیر سازمان ملل متحد بیش از ۲۹ میلیون تن در افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند که ۱۶ میلیون تن آنان کودکان هستند.
