قصهٔ غلام حضرت٬ مرد کنهسال که دروس پوهنتون را تازه به پایان رساند و خودش آموزگار است

این مرد که غلام حضرت نام دارد و حدود ۶۰ سال سن دارد، از پوهنزی تعلیم و تربیه پوهنتون پکتیا فارغ شده‌است.

غلام حضرت باشنده اصلی ولسوالی زرمت ولایت پکتیا می‌گوید که دو سال دارالمعلمین خوانده و دو سال دیگر تحصیلات‌اش را در پوهنزی تعلیم و تربیه به پایان رسانید.

او که تاریخ دقیق تولد‌ اش را نمی‌داند می‌گوید که میان ۶۰ الی ۷۰ سال سن دارد و ۴۴ سال پیش دورهٔ لیسه را به پایان رسانیده است، اما تحصیلات عالی‌اش ناتمام باقی مانده بود.

اما غلام حضرت چرا در این سن تحصیلات عالی را فرا گرفت؟

"من می‌خواستم برای وطن خود خدمت کنم، وطن ما بسیار دربدر است، من معلم هستم می‌خواهم به کودکان درس بدهم و به کشورم خدمت کنم."

این درحالیست که با حاکمیت دوبارهٔ طالبان بر افغانستان،‌ بیشتر کدرهای افغانستان که استادان مکاتب و پوهنتون‌ها نیز شامل آن بودند افغانستان را ترک کردند.

غلام حضرت، می‌گوید که با شرایط بسیار دشوار زندگی درس‌اش را به پایان رسانیده است.

او در صحبت با رادیو آزادی افزود که با مشکلات شدید اقتصادی روبه‌رو است و بارها مسیر ۴۵ کیلومتری از خانه تا پوهنتون را با بایسکل پیموده است تا به شهر گردیز برسد و در امتحان شرکت کند.

غلام حضرت می‌افزاید:

"سال گذشته برای رفتن به صنف ۱۵ام تیل موترسایکل تمام شد، پول نداشتم و نه هم کرایه موتر داشتم، بارها با بایسکل به گردیز رفتم و در امتحان شرکت کردم."

غلام حضرت با فراغت‌اش از پوهنتون الگویی برای هم‌صنفان و دوستان‌اش شده‌است.

حبیب‌الرحمن حسرت همصنفی غلام حضرت و نمایندهٔ صنف‌شان در مورد او به رادیو آزادی گفت:

"او ثابت ساخت که برای درس خواندن هیچ‌گاهی دیر نیست، برای آن‌های نشان داد که می‌گویند من مشکل دارم درس نمی‌خوانم، این بسیار یک کار الهام‌بخش است."

خوگمن زازی، شاعر و نویسندهٔ ولایت پکتیا نیز در مورد غلام حضرت می‌گوید، عزم و ارادهٔ محکم این کهن سال مردم منطقه را حیران کرده‌است.
او از همه می‌خواهد که ماننده او تحصیل کنند و به کشور خدمت کنند:

"من به شجاعت این مرد حیران هستم، با هر دو دست برایش سلامی می‌زنم، از تمام مردم می‌خواهم و برای‌شان توصیه می‌کنم که این ملت رنج‌دیده را به پا ایستاد کنند."

قابل یاد‌آوردی‌ست که پیش از این نیز در شبکه‌های اجتماعی تصاویر شماری از افغان‌های کهن‌سال دیگر منتشر شده که تحصیلات عالی‌شان را به پایان رسانیده‌اند.

غلام حضرت با وجود مشکلات اقتصادی‌که دارد و معلم یک لیسه در پکتیا است، برای حدود ۸۰ الی ۹۰ دختر در خانه‌اش آموزش می‌دهد.

غلام حضرت می‌گوید، این کار را برای رضای خداوند و خدمت به وطن انجام می‌دهد و از حکومت می‌خواهد که برایش صنف‌های ایجاد کند تا این دانش‌آموزان را آموزش بدهد:

"من معلم هستم، معلم رسمی در لیسه سیدخیل، ۸،۳۰۰ افغانی معاش دارم، وضعیت اقتصادی‌ام بسیار خرااب است، اگر می‌خواهید که من فی‌ سبیل الله درس بدهم برای من مکتب بسازید، نزدیک به ۸۰ الی ۹۰ دختر در خانه‌ام می‌آیند همه شان ۹ الی ۱۰ ساله هستند و برای‌شان درس می‌دهم، سال گذشته مؤسسه پاملرنه برایم صنف ساخت، اما یک صنف دیگر همان‌گونه ویران است و ۶۰ الی ۷۰ دختر در آن است."

غلام حضرت این کار را درحالی انجام می‌دهد که طالبان در بیش از دو سال حاکمیت‌شان، مکاتب بالاتر از صنف ششم را به روی دختران بسته اند و برای‌شان اجازهٔ رفتن به مکتب را نمی‌دهند.

همین‌گونه طالبان در ماه دسمبر سال گذشته دختران را از رفتن به پوهنتون نیز منع کرد.