فعالان مدنی افغان که در جرمنی زنده گی می کنند می گویند که سومین دور تحصن را به پایان رسانده و در نظر دارند دور چهارم آن را برای داد خواهی به حقوق زنان در افغانستان برپا کنند.
تمنا زریاب پریانی، از برگزار کنندگان این خیمۀ تحصن می‌گوید، پس از پایان دور سوم، قرار است چهارمین دور برپایی خیمۀ تحصن را به تاریخ ۱۸ نوامبر در شهر فرانکفورت جرمنی آغاز کنند.
به گفتۀ بانو پریانی، هرچند اعتراضات‌شان تا کنون نتیجۀ مثبت کلانی در پی نداشته، اما بحث‌ها روی به "آپارتاید جنسیتی" آغاز شده است:
"صداها شنیده شده، اما نتیجۀ مثبت و دست‌آورد بسیار کلان که باید داشته باشیم را نداریم که همانا به رسمیت شناختن آپارتاید جنسیتی در افغانستان است، ولی در دوسال گذشته جهان در مورد مسأله آپارتاید جنسیتی در افغانستان صحبت نمی‌کرد، اما بعد از اعتصاب غذا و خیمۀ تحصن ما صحبت‌ها جریان دارد و تا زمانی که آپارتاید جنسیتی به رسمیت شناخته نشود، این کاروان اعتراضی و خیمۀ تحصن در شهرهای مختلف اروپایی جریان خواهد داشت."
چندی پیش نصیر احمد فایق، سرپرست نمایندگی دایمی افغانستان در سازمان ملل متحد، در ۷۸مین نشست مجمع عمومی این سازمان مدعی شد که طالبان با سیاست‌های سختگیرانه‌شان در برابر زنان در افغانستان مرتکب "آپارتاید جنسیتی" شده اند.
برخی دیگر از چهره های سرشناس جمله ریچارد بنیت گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر افغانستان٬ هم محدودیت‌های طالبان بر زنان را "آپارتاید جنسیتی" عنوان کرده اند.
آنچه که طالبان آن را نمی‌پذیرند و همواره ادعا میکنند که حقوق زنان در افغانستان در چارچوب شریعت اسلامی تأمین شده است.
نخستین خیمۀ تحصن فعالان حقوق زنان به تاریخ ۱۲ام آگست سال روان در جرمنی آغاز شد که تنها برای یک روز بود.
پس از آن از اول الی دوازدهم سپتامبر تمنا زریاب پریانی و برخی دیگر فعالان حقوق زنان اعتصاب غذایی را آغاز کردند که برخی دیگر در کشورهای مختلف نیز به آنان پیوستند.
هدف از تحصن و اعتراض‌های آنان به رسمیت شناختن سیاست‌های طالبان در برابر زنان به عنوان "آپارتاید جنسیتی" است.
دیگر خواست‌های آنان رهایی فعالان بخش‌های مختلف از بند طالبان و وضع تحریم‌های بیشتر بر مقام‌های طالبان است.
با این حال برخی فعالان حقوق زنان در افغانستان ضمن شکایت از بدتر شدن وضعیت حقوق بشریشان در زیر حاکمیت طالبان، اعتراض فعالان حقوق زنان را در بیرون از افغانستان برای رساندن صدایشان به جهانیان مهم می‌دانند.
کریمه رحیم‌یار، یک تن از آنان به رادیو آزادی گفت:
"هر روز شاهد دستگیری زنان معترض و فعالان حقوق زن و حقوق بشر و نظامیان زن هستیم، بسته شدن مکتب‌ها خو بی‌ازو است که هیچ چاره و دسترسی نداریم، صدای فعالان حقوق زن در خارج از کشور تاثیر زیاد دارد، اما نه به اندازه‌ای که ما بتوانیم اینجا راحت باشیم."
یک تن از دیگر فعالان حقوق زنان که به علت مشکلات امنیتی نخواست از وی در گزارش نام ببریم به رادیو آزادی گفت:
"آنها صدای زنان افغان در یک زندان سرباز در افغانستان هستند، اگر زنان داخل کشور صدا بلند کنند زندانی و شکنجه می‌شوند."
طالبان در دو سال حاکمیت‌شان، زنان و دختران افغانستان را از آموزش بالاتر از صنف ششم و تحصیل و کار در اداره‌های دولتی و غیردولتی به استثنای چند ادارۀ محدود منع کرده اند. زنان همچنان اجازه ندارند به پارک‌های تفریحی، ورزشگاه‌ها و حمام‌های عمومی زنانه بروند و یا در مسیرهای طولانی بدون محرم شرعی سفر کنند.
به تازگی زنان از کار در آرایشگاه‌ها و رفتن به پارک ملی بند امیر نیز منع شده‌اند که این ممنوعیت‌ها واکنش‌های گسترده‌ای را در پی داشته است.
اما با آن‌هم طالبان هیچ تغییری در سیاست‌هایشان ایجاد نکرده و در واکنش به خواست‌های جهانی این موردها را موضوعات داخلی افغانستان دانسته اند.
