در گزارش های بین المللی شاید به طور مستمر از افزایش فقر در افغانستان شنیده باشید. ما شما را به شمال کابل می بریم جایی که برخی از باشندگان شهر چاریکار مرکز ولایت پروان می گویند که فقر سبب شده که دست به گدایی بزنند.
کامله ۵۷ ساله در خانه کاه گلی ای در منطقه توپدره شهر چاریکار ولایت پروان با فقر دست و پنجه نرم می کند.
او یگانه سرپرست خانواده ده نفره است. محدودیت های گسترده طالبان بر کار زنان، افزایش بیکاری و فقر سبب شده که او دست به گدایی بزند.
کامله در ادامه بیشتر می گوید:
"مشکلات ما بسیار است، از یکی دیگر قرض می گیریم که همین حالا شصت الی هفتاد هزار افغانی ما قرضدار هستیم که از نزدیکان ما گرفتیم. اما دوباره برای شان داده نمی توانیم. شوهرم سنگ شکن بود، اما حالا ضعیف شده و کار کرده نمی تواند. تا هنوز کمک کسی را ندیدیم، از حکومت می خواهیم که به ما کمک کند، پول نقد،برنج،آرد،چای،بوره کمک کند چون به همه اش ضرورت داریم."
مثل کامله شمار زیادی از زنان و تعدادی از کودکان محلی دست به گدایی می زنند.
این پسر ۱۱ ساله باشنده روستای هوفیان شهر چاریکار ولایت پروان است. برای اینکه هویتش در امان باشد، نامش را در گزارش نمی آورم:
"پدرم در خانه بیکار است در گذشته در بخش ساختمانی کار می کرد، اما حالا بیکار است. یک برادر دیگرم است که آشپزی می کند و روزانه برایش برنج می دهند و خانه می آرد، در جمع کردن بوتل ها هم چهل الی شصت افغانی روزانه پیدا می کنم، برادرم به من می گوید که کارکن تا یک لقمه نان پیدا شود."
پس از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان در بیش از دو سال گذشته، گزارشها از افزایش میزان بیکاری و محدود شدن فعالیت های نهادهای جهانی در این کشور منتشر شده است.
بر بنیاد آمارهای رسمی، بیش از نیمی از جمعیت بیش از چهل میلیونی افغانستان نیاز به کمکهای فوری بشری دارند.
مولوی قدرت الله ذاکر رئیس کار و امور اجتماعی حکومت طالبان در ولایت پروان به رادیو آزادی می گوید که تا حال بین ۱۲۰ الی ۱۳۰ تن از گدایان را جمع آوری کرده اند.
آقای ذاکر بی آنکه از طرحی مشخصی یاد کند، در ادامه بیشتر می گوید:
" گداها به چهار بخش تقسیم شده اند: بخش اولش مربوط صحت عامه می شود که شامل پودری ها است. بخش دوم مربوط شهدا و معلولین می شود که آن گدایان که معلول و معیوب می باشند و بخش سومش مربوط ما می شود که اطفال هستند. او اطفالی که مادر و پدر ندارند ما رسماً در پرورشگاه شامل می کنیم، و بخش چهارم مربوط معارف می شود، او عده از اطفالی که از درس به دور مانده اند در چوکات معارف زمینه درس را برای شان فراهم می کنند."
اما مشکل به مراتب فراتر از اظهارات مقام های محلی طالبان به نظر می رسد. به تازگی، برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد گفت که به علت کمبود بودجه مجبور است که کمک هایش را به دو میلیون نیازمند دیگر قطع کند که با این حساب تعداد مجموعی کسانی که از کمک بی بهره می شوند به ده میلیون تن خواهد رسید.
حال دیده شود که در ماه های آینده و به خصوص در فصل زمستان به نیازمندان چگونه رسیدگی خواهد شد؟
