انتظار برای بازگشایی مکاتب دخترانه و نهاد های تحصیلات عالی به روی دختران در افغانستان٬ تعداد زیادی از دختران دانش آموز را به مشکلات روحی و روانی دچار ساخته است.
بیشتر از یک ماه میشود که سال تعلیمی مکاتب و نهاد های تحصیلات عالی در افغانستان آغاز شده است٬ اما طالبان هنوز هم به دختران دانش آموز بالاتر از صنف ششم و دختران و زنان محصل در نهاد های تحصیلات عالی اجازه نداده اند به صنوف خود برگردند.
فرحت رحمانی٬ بیست ساله٬ نزدیک به دو سال پیش در پوهنخی ژورنالیزم پوهنتون پروان محصل سال چهارم بود که بعد از دستور طالبان بر ممنوعیت رفتن دختران به پوهنتون ها٬ مانند هزاران دختر دیگر نتوانست که تحصیل خود را ادامه دهد.
او در صحبت با رادیو آزادی در مورد مشکلات روحی و روانی که بعد از بسته شدن دروازه پوهنتون ها بر روی دختران به آن دچار شده است٬ چنین می گوید:
“از وقتی که دانشگاه ها بسته شده است فامیل ام مرا چندین بار پیش داکتر روانشناس برده است همیشه ناراحت استم ، تشویش میکنم، افسرده می باشم.متاسفانه حالت روانی من خوب نیست.چندین بار به داکتر روانشناس مراجعه کردیم اما اصلاً نتیجه نگرفتیم.کمی امید داشتیم که شاید شروع شود دانشگاه ها اما بیشتر از یک ماه از سال تحصیلی میگذرد ولی از آغاز شدن آن خبری نیست. “
فرحت در مورد سختی های که برای ادامه تحصیل خود متقبل شده با ما قصه میکرد:
“روز و شب ما مثل این است که یک آینده و سرنوشت نامعلوم است و از طرف دیگر ناامیدی که بسیار برایم سخت میگذرد. وضعیت روحی و روانی من که اصلا خوب نیست، از زمانی که دانشگاه ها بسته شده است امید خود را از دست دادیم روح و روان من نارام است.به تشویش این استیم که آیا ما می توانیم دوباره درس بخوانیم یا نه؟ آیا ما میتوانیم به آرزو هایی که داریم برسیم؟آیا ما میتوانیم دوباره به دانشگاه برویم؟ این همان تشویش هایی است که در ذهن خود داریم.واقعاً روز های سختی است که بالای ما میگذرد. “
طالبان در ۳۰ قوس سال ۱۴۰۱ اعلان کردند که همه پوهنتونها تا امرثانی به روی دختران مسدود خواهند بود.
طالبان پس از به قدرت رسیدن در افغانستان برای دختران دوره متوسطه و لیسه اجازه رفتن به مکتب را ندادند و بیش از چهار ماه می شود که دروازه های پوهنتون را بروی دختران بسته اند.
وزارت تحصیلات عالی حکومت طالبان در ۳۰ قوس سال ۱۴۰۱ اعلان کرد که همه پوهنتونها تا امرثانی به روی دختران مسدود خواهند بود.
این تصمیم طالبان با واکنش های داخلی و خارجی به همراه بود.
در آن زمان آنتونیو گوتیرش سرمنشی سازمان ملل متحد از حکومت طالبان خواست که امکانات متوازن در تمام سطوح آموزش برای مردم را اطمینان بخش سازند.
سرمنشی ملل متحد تاکید کرده است که جلوگیری از آموزش نه تنها اینکه نقض حقوق زنان و دختران است بلکه به آینده افغانستان نیز آسیب میرساند.
عایشه محمدی ۱۶ ساله متعلم صنف نهم مکتب بود که نظام جمهوریت در افغانستان سقوط کرد و بعد از به قدرت رسیدن دوباره طالبان٬ دروازه مکتب برویش بسته شد.
او در مورد مشکلات روحی و روانی که بعد از بسته شدن مکاتب دچار آن گردیده با ما صحبت می کرد:
“از خاطر این محدودیت افسرده گی بزرگ پیدا کردیم، برای من مشکل بود که باور کنم که درس خواندن برم تمام شده است و دیگر نمی توانم درس بخوانم برایم سخت بود. “
در مدت نزدیک به دو سال هزاران تن از دختران متعلم و محصل از طالبان به تکرار خواستند تا حق آموزش و تحصیل را برای شان برگردانند . یکی از این دختران متعلم عایشه محمدی است:
“از حکومت امارت اسلامی میخواهم که برای تمام دختران افغان در چهارچوب حجاب اسلامی مکاتب را به روی شان باز کنند و اجازه درس خواندن و تحصیل را بدهند تاکه نصف پیکر جامعه فلج نباشد. “
شورای امنیت سازمان ملل متحد در نشست ۲۷ اپریل سال ۲۰۲۳ میلادی خود محدودیتهای وضع شده از سوی طالبان بر تحصیل و کار زنان افغان را محکوم کرد.
شورای امنیت دراین نشست قطعنامه ای را در این مورد تصویب کرد که در آن علاوه بر محکومیت تحریمها از سوی طالبان، روی احیای حقوق آموزش و کار زنان و دختران افغان نیز تأکید شد.
بیش از ۹۰ کشور جهان از این قطعنامۀ شورای امنیت سازمان ملل متحد، حمایت کردند.
