شماری از باشندگان شهر کابل میگویند، آنان در محلات تفریحی، پارکها و میدانهای ورزشی از سوی معتادین مواد مخدر مورد اذیت و مزاحمت قرار میگیرند.
آنان میگویند، پارکها و جاهای تفریحی به محل تجمع معتادین و جوانان بی بند و بار مبدل شده، اما ادارههای مسئول دولتی به حل این مشکل توجه نکردهاند.
پارک شهر نو تنها پارک دولتی در مرکز شهر کابل است که از گذشتهها خانوادهها و جوانان از نقاط مختلف این شهر به هدف تفریح به اینجا میآمدند، اما حال این مکان تفریحی تا حد زیاد به محل تجمع معتادین و جوانان بی بند و بار مبدل شدهاست.
هنگام ورود به داخل پارک بوی چرس احساس میشود و در هر گوشۀ از پارک در زیر هر درخت یکی دو معتاد مصروف استفاده از مواد مخدر است، اما در چند قدمی آنان جوانان دیگری سرگرم مطالعه اند.
محمد نسیم جوان ۲۳ ساله به هدف مطالعه به این پارک آمدهاست، وی میگوید، حضور معتادین و جوانان بی بند و بار در این پارک ذهن وی را مغشوش میسازد و مانع مطالعه وی میشوند.
وی گفت:
" من به هدف مطالعه به پارک شهر نو آمدهام. پودریها، چرسیها و هر نوع جوانان به اینجا میآیند. در هرگوشۀ از پارک بوی چرس و پودر احساس میشود. از همین رو ذهن من نیز نا آرام شده و نمیتوانم مطالعه را دوام دهم."
عبدالرؤف ۵۲ ساله در یک گوشه دیگر پارک نشسته، عبدالرؤف که پس از ۲۳ سال مهاجرت به کشور برگشته است، میگوید که برای یادی از گذشتهها به این پارک آمدهاست، اما حال زیبایی، سرور و سکون گذشته در اینجا دیده نمیشود.
وی میگوید:
" در گذشته ها این پارک خیلی زیبا بود. در جوانی ما به این پارک میآمدیم، اما حال این پارک تخریب شده و کسی به آبادی و سرسبزی آن فکر نمیکند. از هر گوشه این پارک بوی چرس و سگريت به مشام میرسد. تا چه زمانی این گونه خواهد بود!"
اما تنها پارک شهر نو محل امن برای معتادین مواد مخدر و جوانان بی بند و بار نیست، بلکه پارک وزیر محمد اکبر خان، پارک زرنگار و پارک دهبوری نیز همین وضعیت را دارند.
در کنار این همه، بند تفریحی قرغه که در گذشته ها محل خوبی برای تفریح خانواده ها به شمار میرفت، اکنون حال و هوایی گذشته را ندارد.
به همین گونه، چمن حضوری کابل نیز از محلات تجمع معتادین مواد مخدر به شمار میرود که مشکلات جدی را در برابر ورزشکاران و تماشاچیان به وجود آوردهاست.
پس از صحبت با شماری از افراد در این پارک، خواستم با تعدادی از معتادان نیز صحبت نمایم اما آنان با دیدن مایک رادیو آزادی محل را ترک میکردند.
در گوشۀ از پارک یک جوان معتاد که از دیگر معتادان جدا شده و به تنهایی مواد مخدر دود میکند برایم اجازه صحبت کردن میدهد.
وی که در ایران معتاد شده میگوید به علت نبود جای به این پارک آمده و مواد مخدر را نیز از همینجا به دست میآورد.
وی افزود:
" جای مشخص نداریم، (پارک شهر نو) میایم پودر خود را میزنم و می روم، بچه ها (پودر) میارند، گرام سه صد میدهند، دانه گکی جور میکند و ما دانه ۴۰ افغانی میخریم."
پیش از این شاروالی کابل تصمیم داشت که شماری از محلات تفریحی در شهر کابل را به همکاری وزارت صحت محلات عاری از تنباکو و دخانیات اعلان کند، اما تا حال این پلان عملی نشدهاست.
مسئولان وزارت صحت عامه افغانستان میگویند که مراکز تداوی معتادین مواد مخدر در کابل فعال اند و آنان در هر دوره صدها معتاد را جهت تداوی به این مراکز انتقال میدهند.
شاهپور یوسف، رئیس کاهش تقاضای مواد مخدر وزارت صحت عامه میگوید، آنان صلاحیت ندارند که معتادین مواد مخدر را با جبر و زور جهت تداوی به این مراکز انتقال دهند.
وی افزود:
"ما هر بار از دو تا سه صد معتاد مواد مخدر را جمع آوری میکنیم، اما این که شماری از آنان از یک محل به محل دیگر میروند ارتباطی به ما ندارد. مراکز تداوی ما به روی همه باز است. معتادین میتوانند به آنجا بروند و تحت تداوی قرار گیرند."
پیش از این مقامهای حکومتی گفته بودند که شهر کابل را از وجود معتادین پاک خواهند کرد، اما حال بصیر مجاهد سخنگوی قوماندانی امنیه کابل میگوید، به دلیل کمبود امکانات نمیتوانند تمامی معتادین را از سطح شهر جمع آوری کنند.
وی گفت:
"باید بپذیریم که این مشکل جامعه ما است. در هر ماه، ما۱۰۰ تا۱۵۰معتاد را از سطح شهر جمع آوری میکنیم و آنان را به مراکز تداوی انتقال میدهیم. امکانات ما در همین حد است، تا زمانی امکانات ما بیشتر نشود جمع آوری تمامی معتادین کار دشوار خواهد بود، زیرا اگر تمامی آنان را جمع آوری کنیم، آنان را در کجا جا به جا بسازیم."
به اساس بررسیهای وزارت صحت عامه افغانستان، در حال حاضر سه میلیون تن در کشور به شکل مستقیم و غیر مستقیم از مواد مخدر متأثر اند که یک میلیون آنان را زنان و نزدیک به یک صد هزار آنان را نیز اطفال تشکیل میدهند.
در حال حاضر ۱۸۰ مرکز تداوی معتادین مواد مخدر در افغانستان فعالیت دارند. به گفته وزارت صحت عامه، ۳۰ درصد این مراکز به تداوی زنان و اطفال معتاد به مواد مخدر اختصاص یافتهاند.
گزارش: عبادالله حنانزی