Віталь Цыганкоў

Ці будуць «багатыя» беларусы любіць «бедных» расейцаў?

Падзеньне расейскага рубля стварае ў пэўным сэнсе новую сацыяльна-эканамічную сытуацыю ў Беларусі і прымушае па-новаму ацаніць розныя сцэнары прэзыдэнцкіх выбараў.

Каму патрэбная вайна палоў, альбо Некалькі тэзісаў супраць сучаснага фэмінізму

Фэміністкі ў значнай ступені дабіліся свайго — частка мужчын па ўсім сьвеце дзякуючы ім адкідвае прынцып «жанчыны слабыя і пяшчотныя, ім трэба дапамагаць» і пераходзяць да ўспрыманьня жанчынаў як канкурэнтаў і нават праціўнікаў.

Межы дазволенага, альбо Ці можна жартаваць пра згвалтаваньні?

Успомніць пра «межы дазволенага» давялося ў сувязі з дыскусіяй вакол публікацыі на сайце «Нашай Нівы», якая надрукавала анэкдот пра згвалтаваньні побач з інфармацыяй пра тое, што ў Маскве двое беларусаў згвалцілі актрысу порна-кіно.

Лукашэнка як не абсалютнае зло

Мы ўступаем у новую рэальнасьць, у якой Лукашэнка ўжо не зьяўляецца абсалютным злом — ні для Захаду, ні нават для беларускай апазыцыі.

Вы супраць таго, што тэрыторыя Беларусі павялічылася ўдвая?

Да 17 верасьня мы павінны ставіцца, як літоўцы да пытаньня Вільні: «савецкі рэжым асуджаем, але рашэньне Сталіна аддаць Вільню Літве — правільнае і непарушнае».

У Бэрліна я не знайшоў недахопаў

У рамках праграмы «Дыялёг зь Нямеччынай» на запрашэньне Міністэрства замежных спраў і Інстытуту замежных культурных дачыненьняў Нямеччыны давялося пабываць у Бэрліне.

У чым прычына ўсіх нашых праблемаў? У вышыванках

І ў яркіх творцаў бываюць відавочныя правалы. Менавіта так я б ацаніў гэты тэкст Бахарэвіча. У ім аўтар палымяна накінуўся на вышыванкі, якія для яго сталі злавеснай прыкметай антыэўрапейскасьці і ўсіх клятых традыцыйных каштоўнасьцяў.

Помнікаў Лукашэнку ня будзе!

Цалкам адэкватныя людзі часам кажуць: маўляў, які ні ёсьць, але дэ-факта Лукашэнка «бацька нацыі», нічога тут ня зробіш – калі дажывем, будзем хадзіць каля ягоных помнікаў ды плявацца.

Хакей не пабудуе нам нацыю

Людзі, якія ненавідзяць беларускую мову і хочуць, каб Беларусь уступіла ў Расею — таксама радуюцца, калі Беларусь выйграе ў хакей.

Скажыце дзякуй змагарам

Ня выйдзе так, што прававая дзяржава, правы чалавека і справядлівы суд неяк самі «вырастуць» з добрых гатэляў і элітных рэстаранаў. За дэмакратыю давядзецца змагацца.

Лукашэнка ў палоне стужак

Тое, пра што марылі беларускія нацыяналісты, адбылося – улады краіны «забараняюць» георгіеўскую стужку.

Як Пуцін даказаў, чаму беларусы — не расейцы

Сярод усіх сёньняшніх выказваньняў Уладзімера Пуціна маю ўвагу найбольш прыцягнулі ягоныя разважаньні на тэму «загадкавай рускай душы».

Ачышчальная параза Расеі

Зусім ня хочацца апрыёры выглядаць русафобам, ня хочацца паўтарацца пра адвечны расейскі імпэрыялізм, — але чамусьці так атрымліваецца, што як толькі Расея «ўстае з кален», яна адразу пачынае думаць, што б да сябе далучыць.

Чаму гісторыя нічому ня вучыць

Мы ўсе разумныя задняй датай. Мы ведаем, што павінны былі рабіць рымляне, каб захаваць сваю імпэрыю, якія памылкі дапусьцілі Аляксандар Македонскі і Напалеон, чаму шляхта страціла Рэч Паспалітую і, вядома ж, усе ведаюць, што павінен быў рабіць БНФ у 1991-м.

Лукашэнка як «пуп зямлі» для апазыцыйных беларусаў

«Мы ня можам радавацца ўзыходу сонца і добраму надвор’ю, паколькі гэта таксама можа ўзрадаваць і Лукашэнку».

Фэйсбук як калектыўны псыхатэрапэўт

«Напішаш пра гэта ў Фэйсбуку?» — чарговым разам зьедліва пытаецца мой сын, калі адбываецца нешта прыкольна-прыкметнае альбо я прыдумляю чарговы жарцік ці дзялюся нейкім успамінам.

Тры самыя вядомыя ў сьвеце беларусы

Калі фэрмэр з Тэхасу спытае вас пра самых вядомых беларусаў, то сьмела адказвайце — Ўэйн Грэцкі, Валянціна Церашкова і Андрэй Грамыка.

Беларуская мова? Ішла б ты на… «потым»?

Гэтую песеньку — «спачатку дэмакратыя, эканоміка, правы чалавека і г.д., а потым ужо мова» — я чую ўжо гадоў 20…

«Чакаю з надзеяй на рускія танкі»?

Я прапаную чыста гіпатэтычна, сілай розуму ўявіць такую сытуацыю, што Лукашэнкі няма.

Як своечасова мяне нарадзілі :)

Пашчасьціла трапіць у пакаленьне, у якога быў выбар

Мой сябра — лукашыст

У 1994-м Валодзя галасаваў за Пазьняка, а ў 2010-м — за Лукашэнку.

Ці сустрэўся б Вацлаў Гавэл зь Міс Менску?

Калі заробак той жа настаўніцы застаецца падставай для іроніі і анэкдотаў, калі ў грамадзтве запануе думка, што адзінае месца прыгожай жанчыны — на сцэне стрыптыз-бару, то гэта шлях у трэці сьвет.

Спыніць бойку манашак

«Няўжо адзінае месца, дзе вы можаце быць салідарнымі, – гэта турма?»

Забойца на вашых грудзях

Калі я бачу чалавека ў майцы з партрэтам Чэ Гевары, мне хочацца мацюкнуцца.

Ці абавязаны я ганарыцца Азаранкай?

Віталь Цыганкоў піша: «Варта задумацца, чаму Азаранка за такі кароткі час пасьпела заваяваць нелюбоў да сябе на самых розных стадыёнах сьвету».

«Чыя б карова мычала» едзе ў Менск

«Расея не зьбіраецца заплюшчваць вочы на праблему правоў чалавека ў Беларусі», казаў год таму міністар замежных справаў Расеі Сяргей Лаўроў.

Чаму Лукашэнка перамог у 94-м? Адказ Сяргею Навумчыку

У Фэйсбуку разгарэлася дыскусія наконт тэзісу Сяргея Навумчыка, што прэзыдэнцкія выбары ў 1994 годзе былі недэмакратычнымі, паколькі «дзяржаўныя СМІ працавалі на здушэньне дэмакратыі» і «прапагандысцкая машына… працавала цалкам у інтарэсах Лукашэнкі».

Алімпіяда: Кітай ці ЗША?

Назавіце без дапамогі Гугла прозьвішча хоць аднаго кітайскага чэмпіёна...

Пра нашых і «нашых»

Як мне патлумачыў адзін беларускі заўзятар зборнай Расеі, «калі нашы гуляюць з Расеяй, я за нашых. Але калі Расея гуляе з кім-небудзь іншым, для мяне «нашы» – гэта Расея».

Пра што ня скажа Лукашэнка ў сваім пасланьні

Пакуль аналітыкі і палітыкі прадказваюць, што можа сказаць кіраўнік дзяржавы ў сваёй прамове, мы паспрабуем прадказаць, пра што ён НЯ СКАЖА.

Пра агентаў і людзей

Не гатовыя да свабоды? Лухта.

Што здарылася з Раманчуком?

Я паспрабаваў аднавіць падзеі ночы 19-20 сьнежня, што прывялі да скандальнай заявы Раманчука… Што адбылося паміж першай і пятай гадзінай 20 сьнежня, мне так і ня стала вядома, пра гэта можа распавесьці толькі сам Яраслаў.

Змагар з імпэрыялізмам Чавэс робіць Вэнэсуэлу энэргетычным прыдаткам Беларусі

Перапіс беларусаў і хобітаў

Шмат бедаў за шматпакутную гісторыю Беларусі абрынулася на наш гаротны народ. Але зараз прыйшла самая страшная — перапіс.

Казус Абрамавай, альбо Пусты гранатамёт Кучынскага

Калі Вольга Абрамава выйгравала парлямэнцкія выбары ў 2000-м і 2004-м гадах, больш за ўсё мяне ўражвала (і, прызнаюся, раздражняла) яе нахабная (ці наіўная) упэўненасьць, што на выбарах яна перамагае дзякуючы выключна сваім палітычным здольнасьцям і клапатлівай працы з насельніцтвам сваёй акругі. Гэтыя выбары даказалі відавочнае – Абрамаву, як і іншых дэпутатаў, “прызначалі”. А цяпер не прызначылі.

Нефармат Казуліна: палітык, прапаведнік ці праваабаронца?

Два тыдні, калі галоўнае – ня ўдзел, а перамога

На якія падзеі на Алімпіядзе будзе зьвернута найбольшая ўвага? Хто мае шанец стаць героем і сымбалем гэтых Гульняў? Процістаяньне якіх спартовых дзяржаваў стане галоўнай інтрыгай у Пэкіне?

Ці палюбіць Лукашэнка Deep Рurple?

Пасьля расейскіх выбараў у Інтэрнэце пайшоў гуляць жарт, што цяпер у Расеі пры выкананьні кампазыцыі “Smoke on the water” трэба ўставаць і прыкладаць руку да сэрца. А новы тэкст да гэтай музыкі напіша Сяргей Міхалкоў.

Чалавек мінулага. Чытаючы Кебіча

Мэмуары Вячаслава Кебіча “Искушение властью” спакушаюць задацца вечным пытаньнем: “А што было б, калі б...” Ці мог стаць Кебіч, як цяпер некаторым здаецца, лепшай альтэрнатывай, чым Аляксандар Лукашэнка? Здаецца, аўтар у сваёй кнізе зрабіў усё, каб адказ на гэтае пытаньне гучаў адназначна – “не!”

Дайце мне лёзунг, і я стану прэзыдэнтам

Калі, паводле сацыялягічных апытаньняў, лёзунг “Бі каго-небудзь (патрэбнае ўставіць), ратуй Беларусь” набудзе найбольшы працэнт папулярнасьці, ці азначае гэта, што менавіта яго варта ўзяць на ўзбраеньне?

Джон Маккейн – «наш» кандыдат

Ня ведаю, як вы, а я назіраю за амэрыканскімі прэзыдэнцкімі «праймэрыз» са зьмешаным пачуцьцём захапленьня і зайздрасьці. Так і цягне вымавіць сакрамэнтальную фразу “Жывуць жа людзі!” – маюць кандыдататаў, праграмы, дыскусіі, барацьбу, непрадказальнасьць.

Навагодні тост: за жураўля ў беларускім небе

Беларус, калі паўстае выбар паміж “пакінуць усё як ёсьць” альбо “паспрабаваць нешта зьмяніць”, -- амаль заўсёды выбірае першае.

«Нацыянальная ідэя ўлады – “жывіце і ня думайце”

Улада кажа народу -- "Мы пазбаўляем вас непатрэбнага цяжару прымаць рашэньні". Народ адказвае -- "а нам і ня трэба, нам хлеба давай"

Гэтым разам абышлося?