Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Званіцу дзяруць, карчму крыюць


Вінцэсь Мудроў, Наваполацак Новая перадача сэрыі "Магія мовы".

Цяжка сказаць, калі нарадзілася гэтая прымаўка. Ці ня тым часам, калі царскія ўлады зьдзіралі медныя лісты з даху Полацкага базылянскага кляштару ды выпраўлялі ў Піцер. Было гэта ў сярэдзіне пазамінулага стагодзьдзя. Іхныя наступнікі-бальшавікі пайшлі далей – дзерлі званіцы ня толькі грэка-каталіцкіх, але й праваслаўных цэркваў. Будматэрыял разбураных бажніцаў, апроч іншых мэтаў, ішоў на пабудову чайных, закусачных ды іншых забягалавак.

Зрэшты, прымаўку званіцу дзяруць, карчму крыюць трэба разглядаць у шырокім кантэксьце, і я яе заўсёды згадваю, пабачыўшы пашарпаныя, трыццаць гадоў не рамантаваныя карпусы наваполацкай гарадзкой больніцы ды парослы густым хмызьняком падмурак недабудаванай дзіцячай клінікі. А вось што да корчмаў, дык зь імі ў Наваполацку поўны парадак, а дзьве новазбудаваныя рэстарацыі, паводле мясцовага друку, напоўніцу адпавядаюць эўрапейскім стандартам. Заўважым, што ў іншых гарадах і мястэчках рэгіёну, такіх як Вула, больніцы наагул пазачынялі. Ну а пра разьвіцьцё той жа нацыянальнай культуры няма й гаворкі. Сёлета ў Полацку нават традыцыйнае Скарынаўскае сьвята адмянілі.

Тут і Бог ад нас адвярнуўся, і храм наш апусьцеў, і пад яго высокімі скляпеньнямі лунае піўны дух і водгульле “Славянскага базару”, а на пытаньне, што робіцца ў Беларусі дзеля разьвіцьця нацыянальнай культуры, ёсьць адзін адказ: званіцу дзяруць, карчму крыюць.

Магія мовы: архіў 2005 (1-ы квартал) Магія мовы: архіў 2005 (2-і квартал)
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG