Андрэй Кудзіненка гаворыць, што за савецкім часам фільмы беларускіх рэжысэраў нічым не адрозьніваліся ад кінапрадукцыі іншых савецкіх рэспублік, нягледзячы на прысутнасьць у іх нацыянальнае тэматыкі. Упершыню, на ягоную думку, нейкі нацыянальны твар на беларускіх экранах пачаў зьяўляцца ў 1960-я гады ў фільмах рэжысэраў Турава, Рубінчыка, Рыбарава, некаторых іншых. Аднак гэтыя асобныя спробы так і ня сталі зьявай. Цяперашні стан у беларускім кінамастацтве малады незалежны рэжысэр ахарактарызаваў так:
(Кудзіненка: ) “Гэты кінэматограф ужо не жывы, але ён штучна падтрымліваецца, і трэба альбо не падтрымліваць гэтае кіно, альбо яно будзе й надалей у такім каматозным стане”.
Дакляраваная дзяржавай падтрымка айчынных кінатворцаў, лічыць спадар Кудзіненка, ня выратуе беларускага кіно.
(Кудзіненка: ) “Тое, што будзе рабіцца ў галіне дзяржаўнага кіно, — толькі праекты сумесна з расейскімі кінэматаграфістамі, якія ня маюць ніякіх адносін да нацыянальнага кінэматографу”.
Выйсьце з тупіковае сытуацыі Андрэй Кудзіненка зьвязвае зь недзяржаўным кіно, якое сёньня загнанае ў андэграўнд.
(Кудзіненка: ) “На маю думку, гэты працэс павінен зь андэграўнднага, незалежнага кінэматографу выйсьці”.
Умовы амаль падпольнага існаваньня новага беларускага кіно не спараджаюць у спадара Кудзіненкі спадзяваньняў на хуткія зьмены.
(Кудзіненка: ) “Гэта — індывідуальны шлях. Я ня бачу тут ніякіх калектываў. Каманды няма, няма генэрацыі, няма руху. А калі няма руху — няма кінэматографу, ёсьць кінэматаграфісты”.
Малады рэжысэр, фільм якога “Акупацыя. Містэрыі” атрымаў шырокі міжнародны розгалас і ўзнагароды, нягледзячы на забароны на радзіме, абяцае праз год-два парадаваць сваіх прыхільнікаў новай нацыянальнай кінастужкай.
(Кудзіненка: ) “Гэты кінэматограф ужо не жывы, але ён штучна падтрымліваецца, і трэба альбо не падтрымліваць гэтае кіно, альбо яно будзе й надалей у такім каматозным стане”.
Дакляраваная дзяржавай падтрымка айчынных кінатворцаў, лічыць спадар Кудзіненка, ня выратуе беларускага кіно.
(Кудзіненка: ) “Тое, што будзе рабіцца ў галіне дзяржаўнага кіно, — толькі праекты сумесна з расейскімі кінэматаграфістамі, якія ня маюць ніякіх адносін да нацыянальнага кінэматографу”.
Выйсьце з тупіковае сытуацыі Андрэй Кудзіненка зьвязвае зь недзяржаўным кіно, якое сёньня загнанае ў андэграўнд.
(Кудзіненка: ) “На маю думку, гэты працэс павінен зь андэграўнднага, незалежнага кінэматографу выйсьці”.
Умовы амаль падпольнага існаваньня новага беларускага кіно не спараджаюць у спадара Кудзіненкі спадзяваньняў на хуткія зьмены.
(Кудзіненка: ) “Гэта — індывідуальны шлях. Я ня бачу тут ніякіх калектываў. Каманды няма, няма генэрацыі, няма руху. А калі няма руху — няма кінэматографу, ёсьць кінэматаграфісты”.
Малады рэжысэр, фільм якога “Акупацыя. Містэрыі” атрымаў шырокі міжнародны розгалас і ўзнагароды, нягледзячы на забароны на радзіме, абяцае праз год-два парадаваць сваіх прыхільнікаў новай нацыянальнай кінастужкай.
