Польскую працоўную візу чакаў 2,5 месяца, заплаціў 450 рублёў
Ян* (імёны герояў зьмененыя дзеля бясьпекі) рабіў польскую працоўную візу. Працэс заняў 2,5 месяца. Заплаціў 450 рублёў.
«Спрабаваў сам запісацца ў візавы цэнтар, але гэта непераадольны квэст. Адзін раз нейкім цудам атрымалася дабрацца да выбару даты і ўвесьці пашпартныя дадзеныя, але, калі справа дайшла да АТР-коду, увесь працэс спыніўся, нічога не прыйшло. На форуме чытаў, што нават да каго прыходзіў код, то ён быў нядзейным», — расказвае пра спробы самастойнай рэгістрацыі Ян.
Хлопец рабіў падобныя спробы цягам 1,5 месяца, але беспасьпяхова. Праблемы ў рэгістрацыі ўзьнікаюць праз тое, што фірмы-пасярэднікі, дзе працуюць праграмісты, рэзэрвуюць свабодныя даты на рэгістрацыю, якія «выкідваюць» візавыя цэнтры. А потым гэтыя месцы ў чарзе на рэгістрацыю на пэўныя даты яны прадаюць беларусам за грошы.
У выніку Ян зьвярнуўся да пасярэднікаў. У Менску яму прапанавалі зрабіць візу за 530 рублёў (каля 200 даляраў), аднак у родным горадзе знайшоў паслугу за 450 рублёў (каля 180 даляраў).
«Праз тры тыдні патэлефанавалі і паведамілі дату. Давялося ехаць у другі канец краіны падаваць дакумэнты», — апісвае складанасьці суразмоўца. Урэшце візу яму адкрылі і беларус паехаў працаваць за мяжу.
У Менску — 860 рублёў за польскую візу, у рэгіёнах — 600
Ян расказаў, што ягонаму калегу пашчасьціла менш, той аддаў за рэгістрацыю на візу амаль удвая больш.
«Калега ня стаў спрабаваць сам, а адразу зьвярнуўся да пасярэднікаў, заплаціў 860 рублёў (340 даляраў), але гэта з гарантыяй, што запішуць у Менску. Калі ў любым іншым горадзе, то прапанавалі за 600 рублёў», — тлумачыць розьніцу паміж сталіцай і рэгіёнамі суразмоўца.
Калега чакаў падачы дакумэнтаў цягам месяца, падаваўся на візу ў Менску, як яму і абяцалі. Іншы напарнік Яна ў канцы кастрычніка зьвярнуўся да берасьцейскіх пасярэднікаў. Заплаціў 350 рублёў, і яму далі дату для падачы дакумэнтаў ужо праз тыдзень.
«Усё гэта проста сьмешна. Каб ехаць працаваць, ты яшчэ павінен плаціць грошы», — камэнтуе сытуацыю Ян.
Аддалі 500 даляраў за рэгістрацыю сям’і на гуманітарную візу
Беларуска Мілана згаджаецца, што самастойна прабіцца ў візавыя цэнтры немагчыма, свабодныя даты «злавіць» не атрымліваецца падчас электроннай рэгістрацыі. Ёй зь дзецьмі патрэбная была гуманітарная польская віза.
«Таму мы зьвярнуліся да пасярэднікаў, у іх ёсьць свае айцішнікі. Спачатку цана была 450 рублёў. Але калі падача гуманітарных віз засталася толькі ў Пінску, Берасьці і Баранавічах, цана вырасла да 500 даляраў. За гэтую цану запісалі мяне і дзяцей. Усіх на розныя даты, у розныя месцы. Таму я яшчэ тыдзень каталася па Берасьцейскай вобласьці, каб падаць дакумэнты», — расказвае пра цяжкасьці беларуска.
Студэнцкую візу ў Нямеччыну аформіла за 2 тыдні без пасярэднікаў
Дзіяна сёлета атрымала студэнцкую візу ў Нямеччыну. Працэс заняў два тыдні. Паслугамі пасярэднікаў не карысталася.
«Я ведаю чалавека, у якога рэгістрацыя на візу заняла адзін тыдзень. Але кажуць, што нам пашанцавала, бо людзі па два месяцы, бывае, чакаюць», — расказвае дзяўчына.
На думку суразмоўцы, працэдура даволі цяжкая, бо трэба было сабраць шмат дакумэнтаў з завераным перакладам на нямецкую мову і апастылем. За апрацоўку дакумэнтаў яна як непаўналетняя заплаціла 37,5 эўра. Дарослыя аддаюць 50-70 эўра.
Непаўналетнім для візы патрэбны атэстат, копія пашпарта, запоўненая анкета, пісьмовая згода бацькоў на выезд, пасьведчаньне аб нараджэньні, запрашэньне ад нямецкай вучэльні.
Дзяўчына сутыкнулася з праблемай ад таго, што бацькі ўзялі шлюб ужо пасьля яе нараджэньня, таму ў пасьведчаньні аб нараджэньні ў маці было дзявочае прозьвішча, а ў згодзе на выезд ужо шлюбнае.
«Патрабавалі або мяняць пасьведчаньне, нанова яго перакладаць, ставіць апастыль. Карацей кажучы, зноў траціць грошы і маральныя сілы. Або рабіць тое ж самае з пасьведчаньнем аб шлюбе як доказ таго, што маці мяняла прозьвішча», — апісвае Дзіяна.
Рэшта афармленьня прайшла без асаблівых клопатаў, гаворыць дзяўчына.
«Праверылі дакумэнты, папрасілі пісьмова адказаць на некалькі пытаньняў на нямецкай мове: чаму я хачу вучыцца ў Нямеччыне, якія пляны на будучыню. Кажуць, што ня варта пісаць, што зьбіраесься пасьля навучаньня заставацца там», — камэнтуе беларуска.
Каб аформіць візу ў Нямеччыну, даты «злавілі» самі
Яшчэ адна беларуска Ірына расказала, што атрымала двухгадовую нямецкую мультывізу дзякуючы запрашэньню сястры, якая жыве ў Нямеччыне. Віза называецца «для наведваньня родных і сяброў». Раней нямецкіх візаў у яе не было.
Лізавета таксама рабіла нямецкую візу для сябе і сына. Да пасярэднікаў не зьвярталася. Працэдура заняла больш за 2 месяцы.
«Сама „злавіла“ даты ў жніўні. У канцы кастрычніка падаліся, праз тыдзень атрымалі шэнген», — расказала яна.
Візы ў Італію афармлялі пра турагенцтва за 950 рублёў на дваіх
Ілона і Юзаф сабраліся ў Італію. Афармлялі турыстычную пуцёўку праз агенцтва. Працэдура заняла каля трох месяцаў. Заплацілі каля 380 даляраў.
«Мы пачыналі працэс у пачатку жніўня. У візавы цэнтар Італіі запісаліся на сярэдзіну кастрычніка. Даплацілі за тэрміновасьць 50 рублёў, і на пару тыдняў хутчэй атрымалася запісацца. Па выніку візу далі з пачатку лістападу», — апісвае працэс Ілона.
Пара за дзьве візы заплаціла 700 рублёў турагенцтву і 250 рублёў візаваму цэнтру. Візы атрымалі на час свайго адпачынку — усяго на 16 дзён.
Беларус зрабіў польскую візу, не выяжджаючы з Расеі, праз турагентаў
Аляксандар расказаў сваю гісторыю. Ён грамадзянін Беларусі, мянчук. Аднак 15 гадоў жыў у Расеі, меў там часовы від на жыхарства. Пасьля 2020 году ў Беларусь не прыяжджаў.
Нядаўна яму спатрэбілася зрабіць працоўную візу ў Польшчу, аднак ехаць дзеля гэтага ў Беларусь Аляксандар не хацеў.
«На ўсю РФ працуе нешта каля 10 чалавек у польскіх консульствах у 3-4 месцах. Візы не выдаюць зусім, акрамя асабістых выклікаў. Спачатку спрабаваў грукацца па ўсіх краінах Эўропы, Бліжняга Ўсходу, Афрыкі — ад умоўнай Альбаніі да ўмоўнага Азэрбайджана. Аднак ва ўсіх гэтых краінах патрабуецца часовы від на жыхарства для іншаземца, каб атрымаць польскую візу», — расказвае суразмоўца.
Ён стаў шукаць спосаб падацца на візу праз пасярэднікаў, без асабістай прысутнасьці ў Беларусі.
«На маё шчасьце, такая схема існуе, калі турапэратары імітуюць асабістую падачу праз кур’ера. Вярталі пашпарт таксама праз кур’ера, а потым дасылалі пашпарт у Маскву», — дзеліцца Аляксандар.
Працэс заняў каля 3 тыдняў і каштаваў каля 800 беларускіх рублёў.
«Гэта былі вельмі цікавыя адчуваньні: знаходзіцца ў Маскве бяз пашпарта, калі там адбываецца мабілізацыя ў актыўнай фазе і хапаюць іншаземцаў, нават зь іншых краінаў СНД», — падсумоўвае суразмоўца.
