Я люблю сучасных дзяцей за тое, што яны ўмеюць не зьвяртаць увагі на ідэалягічны прэсінг.
У іх добра адпрацаваны навык «жыцьця паралельна» — яны спакойна стаяць на лінейках, зь ветлівай усьмешкай сядзяць на абавязковых мерапрыемствах, вяжуць на шыю чырвона-зялёныя гальштукі і ўступаюць у БРСМ, але ўсё гэта іх не кранае. Замест пратэсту ці адмаўленьня ў іх працуе ветлівы ігнор. На падлеткавым слэнгу гэта называецца «марозіцца» — маўчаць, усьміхацца і нічога з прапанаванага не рабіць.
Калі дзеці «марозяцца», усе ідэалягічныя высілкі арганізатараў і выступоўцаў на школьных мерапрыемствах маюць вынікам круглы нуль. Сагнаць дзяцей, зрабіць пару фотак для адпаведных папак — і можна разыходзіцца. Не сядзець асабліва над фармулёўкамі назваў для прапагандысцкіх стэндаў. Не надта шчыраваць над сцэнарамі. Без асаблівай фантазіі займацца псэўда-прамыўкай мазгоў. Як можна прамываць мазгі тым, хто іх трымае надзейна закрытымі? Прыйшлі дарослыя, правялі сваё «трын-дын-дын», заўсёды аднолькавае на розныя тэмы, паставілі птушачку, зрабілі справаздачу. Фуф. Можна чаю папіць.
Які ж гэта прыўкрасны навык — жыць паралельна ўладзе. Не ганараваць яе нават пратэстамі.
У людзей, народжаных у СССР, з самага дзяцінства сарваная разьба: крышка, якая павінна абараняць галаву ад чужых уплываў, блага закручваецца ад пачатку. Тым, хто намі кіруе, лёгка падчапіць тую крышачку і наплюхаць унутр напояў і настояў. Мацюкаесься потым, выліваючы гэта ўсё, лезеш туды пальцамі, каб выдаліць сьлізкія сьляды ад густога журу, вехаць якую дастаеш, трэш-трэш, трасца яго бяры, а яно ўсё адно — тхне журам, і ўсё тут.
А дзеці — не. Яны ветліва ўсьміхаюцца і ківаюць сваімі нібыта пустымі галовамі. Потым спакойна падымаюцца з мулкіх крэслаў, акуратна выходзяць з актавай залі — і нават не плююць на падлогу ў раздражненьні. Ім няма чаго раздражняцца, усё тое, што ім толькі што пыталіся ўліць у вушы, расьцякаецца ручаямі па школьным паркеце.
Які ж гэта прыўкрасны навык — жыць паралельна ўладзе. Не ганараваць яе нават пратэстамі. Выйсьці на вуліцу — і адчуць сваю волю. Разьлітую проста ў паветры. Сканцэнтраваную ў бела-чырвона-белай стужцы. Увасобленай у лунаньні сьцягоў.
Мне сапраўды падабаецца, што Дзень Волі стаў днём сьвяточных канцэртаў на гарадзкіх плошчах. Драматычны водсьвет сакавіцкіх пратэстаў мінулых гадоў, канешне, трывожыць маё сэрца і напаўняе яго гонарам за народ, які ўсё ж змагаецца, але вось гэтае ўменьне нарэшце мець сваю волю проста так, таму што яна — проста ёсьць, таму што яе ніхто не адбярэ, бо сіл такіх не мае і паўнамоцтваў такіх ад сусьвету не атрымліваў — гэтае ўменьне мяне заварожвае. Зашмат гонару тым, хто працягвае варыць свой абрыдлы, але стабільны жур — верыць у іх існаваньне. Хто можа адняць у чалавека зямлю, любоў і волю?
Ніхто.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
