«Ну навошта? Ну навошта гэта рабіць? Навошта было затрымліваць Дашкевіча? Асабліва цяпер, калі трэба паказаць, прадэманстраваць нацыянальную еднасьць, кансалідацыю і ўлады і апазыцыі на грунце абароны сувэрэнітэту?»
Чую такія развагі — і думаю: як усё паўтараецца. Год за годам — усё тое самае.
Кожны раз, асабліва на фоне новага абвастрэньня «пагрозы з боку Масквы», самыя розныя людзі, ад актывістаў да палітыкаў і аглядальнікаў, пачынаюць задавацца пытаньнем — чаму ўлада ня хоча зрабіць крок насустрач апазыцыі, незалежнаму грамадзтву? Бо, маўляў, трэба ж даць адказ Маскве, паказаць, што за незалежнасьць у нас большасьць, што людзі гатовыя выйсьці на вуліцы, што ўлада ў Беларусі не сама па сабе, а разам з грамадзтвам.
І таму, дзьве хвіліны, прамоўленыя Лукашэнкам па-беларуску раз на пяць гадоў, раптам робяцца ў галовах многіх людзей «знакам», што вось-вось нешта зьменіцца, што ўлада ўсё зразумела і нарэшце зробіць той самы крок насустрач незалежнаму грамадзтву і нацыянальным каштоўнасьцям. Але потым праходзіць чарговая «вялікая размова» з Лукашэнкам, дзе ён не пакідае ніякіх ілюзіяў і пра Курапаты, і пра Нацыянальны ўнівэрсытэт, і пра беларускую мову.
Проста ў Лукашэнкі свая, урэшце, дастаткова пасьлядоўная лёгіка. Ён лічыць, што калі рабіць саступкі, то апанэнты на гэтым ня спыняцца, — і дзякуй ня скажуць, і будуць патрабаваць новых саступак. І калі так закруціцца, то можа паўтарыцца тое самае, што здарылася з Гарбачовым і ягонай перабудовай. А Лукашэнка, як неяк заўважыў Юры Дракахруст, вельмі баіцца паўтарыць палітычны лёс першага і апошняга Прэзыдэнта СССР.
Таму пасьля любой лыжачкі мёду ўладамі заўсёды на дэсэрт прыгатаванае вядро дзёгцю. Саступкі калі і робяцца (хутчэй, праўда, дзеля Захаду, а не грамадзтва) — дык толькі для таго, каб адразу «для балянсу» зрабіць крок у адваротным кірунку. Прапусьцілі двух амаль апазыцыйных кандыдатаў у Палату прадстаўнікоў — і многія ўжо меркавалі, што на мясцовых выбарах прапусьцяць некалькі дзясяткаў чалавек. Ды дзе там — дэпутатам ня стаў ніводзін. У 2017-м 25 сакавіка быў масавы хапун і «справа патрыётаў». У 2018-м дазволілі масавы мітынг і канцэрт, — але, каб жыцьцё мёдам не здавалася, каб папсаваць уражаньне ад сьвята, усё роўна пасьля канцэрту пахапалі некалькі дзясяткаў чалавек. Абяцаную дошку ў гонар БНР так і не паставілі.
Прамова Зьмітра Дашкевіча на Дзень Волі, пасьля якой яго затрымалі
Сёлета арганізатараў БНР-101 мурыжылі да апошняга, каб дэ-факта сарваць масавасьць і крэатыўнасьць сьвяткаваньня. А калі пабачылі, што адзначэньне і ў Горадні і ў Менску прайшло даволі годна і прыстойна — дык вырашылі падкінуць таго самага дзёгцю, затрымаўшы Дашкевіча.
Для чаго? А каб раптам у шырокіх масаў грамадзкасьці не зьявілася рэальнага ўражаньня, што «горад наш», улада адступае і перамога ідзе за перамогай. На кожную нават уяўную «перамогу» ўлады знаходзяць такі сымбалічны адказ, які хуценька павінен нагадаць, у якой краіне мы жывем і хто тут сапраўдны гаспадар.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
