У канцы 2017 году мы абвясьцілі «Людзьмі Свабоды» асобаў, якія разбураюць стэрэатыпы аб людзях з інваліднасьцю. Амаль праз год яны расказалі, як зьмянілася жыцьцё пасьля атрыманьня гэтай прэміі.
Аляксандра Чычыкава: зьмяніла працу, вывучае бізнэс
«Міс сьвету на вазку» Аляксандра Чычыкава памяняла месца працы. Раней яна працавала памочніцай кіраўніка ў call-цэнтры гіпэрмаркету паслуг «124», а цяпер стала дырэктаркай «Эўрапейскай прамысловай кампаніі».
Апроч карʼеры, дзяўчына аддае шмат часу грамадзкай дзейнасьці — супрацоўнічае з UNFPA ў тэме сэксуальнага і рэпрадуктыўнага здароўя людзей з інваліднасьцю. Чычыкава ўзяла ўдзел у міжнародным саміце Letʼs Talk у Анталіі, які адбыўся пад ідэйным кіраўніцтвам расейскай топ-мадэлі Натальлі Вадзянавай і быў прысьвечаны табу ў тэме жаночага здароўя. А падчас інклюзіўнага моднага паказу ў Шры-Ланцы беларуская прыгажуня сама выступіла ў якасьці мадэлі. Як і падчас фінальнага паказу вопраткі для людзей зь фізычнымі абмежаваньнямі ад беларускага мадэльера Каці Цікоты.
На конкурсе «Місіс Беларусь —2018», дзе Аляксандра была сябрам журы, яна зьвяртала вялікую ўвагу на сацыяльныя праекты, якія прэзэнтавалі ўдзельніцы спаборніцтва.
«Новая праца стала крыху нечаканым паваротам, цяпер я вельмі шмат вучуся, чытаю бізнэс-літаратуру пра тое, як падымаць і разьвіваць кампанію. Гэта для мяне новы сьвет. Разам з тым грамадзкая дзейнасьць таксама вельмі важная, і я хачу ўкладаць у яе як мага больш».
Сяргей Драздоўскі: змагаўся за жытло, арганізаваў нацыянальны форум
У праваабаронцы Сяргея Драздоўскага працягваецца канфлікт з інтэрнатам, дзе той пражывае. Раней жытло належала паліграфкамбінату, але было перададзена ва ўласнасьць адміністрацыі Савецкага раёну, атрымаўшы статус камэрцыйнага.
Разам з Офісам па правах людзей з інваліднасьцю Сяргей Драздоўскі пралабіяваў і дапамог правесьці першую нацыянальную выставу — форум «Унівэрсальнае асяродзьдзе», галоўная мэта якога — зрабіць сьвет больш даступным.
Працягваецца дыялёг у фармаваньні праекту закону «Аб інтэграцыі і правах людзей з інваліднасьцю» і праца з сыстэмай інтэрнатных установаў. Таксама Офіс актыўна ўключыўся ў маніторынг гатоўнасьці Другіх эўрапейскіх гульняў прыняць удзельнікаў і гледачоў з інваліднасьцю.
Кіра Ламейка: пайшла ў школу на сваіх ножках
Дзякуючы Свабодзе ажыцьцявіла сваю маленькую, але вельмі вялікую мару 6-гадовая Кіра Ламейка. Пасьля розгаласу ў СМІ знайшліся спонсары, апэрацыі прайшлі пасьпяхова, і крыштальная дзяўчынка пайшла ў школу сваімі ножкамі. Як усё адбывалася, глядзіце на нашым відэа.
Саша Аўдзевіч: зрабіў Ліду самым інклюзіўным горадам Беларусі
Сашу Аўдзевіча многія ведаюць як вазочніка-экстрэмала. Ён вандраваў па Эўропе на ручным ровары, скакаў з парашутам; актыўна займаецца плаваньнем. Апроч гэтага Саша актыўна працуе для паляпшэньня якасьці жыцьця іншых вазочнікаў. А Ліду, ягоны родны горад, ужо лічаць самым інклюзіўным у Беларусі.
Самым яркім дасягненьнем за апошні час Аўдзевіч называе праект школы «Інклюзіўнага барысты». Пра тое, як у межах школы людзі з інваліднасьцю набываюць папулярную цяпер прафэсію, можна паглядзець тут.
Вадзім Ліпінскі: выступіў за Беларусь на Паралімпіядзе
Вадзім ажыцьцявіў вельмі канкрэтную мэту-мару — узяў удзел у Паралімпіядзе ў Пхёнчхане. Прызоў ня ўзяў, але задаволены, бо «зрабіў усё, што мог».
«Трэніроўкі не спыняю, круглы год трэніруюся. Наступная зімовая Алімпіяда — у Кітаі. Трэба ехаць, трэба рыхтавацца».
Павал Канавальчык: наведаў новыя канцэрты, гуляў у бочэ
Вазочнік Павал Канавальчык стаў вядомым, калі на фэстывалі «Рок за „Баброў“» натоўп падняў яго на рукі разам з вазком. Канавальчык — фанат року і сёлета наведаў некалькі музычных імпрэзаў.
«Хадзіў на „Сектор Газа“, вельмі спадабалася. Мяне таксама паднялі, было вельмі класна. Яшчэ ў цырк. Таксама я займаюся бочэ (спартовая гульня з шарамі. — РС.), нават удзельнічаў у спаборніцтвах сярод вазочнікаў. Пазнаёміўся зь немцамі, якія прыехалі ў Беларусь. Было вельмі цікава зь імі размаўляць — пры дапамозе перакладчыка».
Арамаіс Міракʼян: перафарбаваў валасы
Арамаіс працягвае марыць пра свабоду ў шырокім сэнсе гэтага слова. Сёлета ён рэалізаваў яе ў зьнешнасьці — нечакана перафарбаваў свае чорныя валасы ў чырвоны колер.
«Год выдаўся вельмі спакойны. Таму мае экспэрымэнты з валасамі — даволі яркая падзея». Міракʼян працягвае граць у «Свабодным тэатры», а таксама друкавацца — у 2018 годзе ён атрымаў прэмію для маладых літаратараў «Першацьвет».
Мікалай Пясецкі і Анатоль Ганько: не апусьцілі рукі
Мікалай Пясецкі зь вёскі Любішчыцы Івацэвіцкага раёну кажа, што жыцьцё ідзе па-ранейшаму, але рук ён не складае, дапамагае сямʼі па гаспадарцы. Хоць ўзімку працы на падворку меней, больш часу знаходзіцца ў хаце.
«Новага асабліва нічога. Рукі не апускаюцца, дапамагаю чым магу. Цяпер зіма, больш лайдачу, чым летам. Але збольшага ўсё па-старому».
Анатоль Ганько з Баранавіцкага раёну таксама працягвае займацца гаспадаркай, нягледзячы на сваю хваробу.
«Як было, так і жыву. Езьдзіў на абсьледаваньне, аналіз адзін ня вельмі добры быў, пратэзы на вочы ня ставілі. А ў астатнім — у вёсцы трэба рабіць, нельга сядзець склаўшы рукі. І гаспадарка, і дровы... Авечак трымаем, парасят, трусаў. Упраўляемся», — кажа Анатоль.
Цімашковы: бяда ў сямʼі
У сямʼі Дзьмітрыя і Лілі Цімашковых у верасьні 2018 году здарылася бяда. Сын Дзьмітрыя нанёс некалькі ўдараў нажом у сьпіну свайму бацьку. Заведзеная крымінальная справа за замах на забойства.
Пасьля інцыдэнту Дзьмітры правёў тыдзень у шпіталі, але ня кідае заняткаў з хворай дачкой — удзельнічае ў маратонах і выконвае практыкаваньні для паляпшэньня здароўя Лілі.
