Вось, напрыклад, Бераставіцкі раён. Ён уваходзіць у Мастоўскую выбарчую акругу, таму я там балятаваўся. Аднак з усяго раёну здолеў прыцягнуць у сваю каманду ўсяго толькі двох чалавек…
А падчас папярэдняй кампаніі дэмакратаў было досыць шмат – яны перакрывалі ўсе ўчасткі, ладзілі розныя акцыі, імпрэзы. У параўнаньні зь цяперашнім апазыцыйнае жыцьцё, лічы, віравала.
У Мастах пакуль што сытуацыя лепшая. Але й тут ўсё больш заўважаюцца нэгатыўныя тэндэнцыі.
Найперш стрымлівае магчымасьць пазбавіцца працы. На тое вельмі ўплывае кантрактная сыстэма – у яе проста цудоўныя магчымасьці кантраляваць людзей… У выніку слаба абаронены нават дэпутат райсавету – што ўжо казаць пра астатніх? Прыклад са мной вельмі яскравы: працу згубіў, нічога не дапамагло ў судзе…
Пагроза апынуцца ў такой сытуацыі прымушае шмат каго стаць згаворлівым. Хто не пагаджаецца – прыстасоўваецца. А хто стаіць на сваім – падпадае пад рэпрэсіі.
Вось Леў Георгіевіч Барташ, вельмі вядомы ня толькі ў Мастах – ва ўсёй Гарадзеншчыне чалавек. Звольнілі за некалькі гадоў да пэнсіі і практычна нідзе ня мог уладкавацца. І пры гэтым ніхто ніякай дапамогі яму не аказваў, выкручваўся, як мог, сам…
Або прыклад Аляксандра Пудаўкіна: ён таксама згубіў працу агранома падчас дэпутацтва ў райсавеце. Ці Ўладзімер Шчыкарэвіч, які меў свой неблагі бізнэс: толькі далучыўся да нашай палітычнай дзейнасьці, як адразу ж прыціснулі…
І гэтак – па ўсёй краіне. Асабліва шкада маладых: прэс на месцах за палітычную дзейнасьць вымушае іх пераяжджаць ці ў вялікія гарады, ці за мяжу…
Вось асноўнае, што дапамагае згасаньню грамадзкай актыўнасьці на месцах.
Таму варта было б зьвярнуць увагу на падтрымку рэгіянальнага актыву ў такіх вось сытуацыях. Яны мусяць адчуваць ня толькі ідэйную, маральную, аднак і рэальную жыцьцёвую дапамогу. Камітэт “Салідарнасьць” паклаў пасьля Плошчы добры пачатак у гэтым. І зараз, у прынцыпе, яны працягваюць – маю на ўвазе студэнцкія праграмы. Аднак што тычыцца момантаў з працаўладкаваньнем, дык тут руху, на жаль, няма.
…Тыя, хто адышлі ад нас, у прынцыпе маглі б у сёньняшніх умовах і далучыцца. Яны па-ранейшаму чакаюць увагі да сябе. Хочуць, каб імі ня толькі камандавалі, ня толькі ім загадвалі, а – каб іх і чулі, разумелі.
