دا د یو داسې ملت ژبه ده چې پر پراخه سینه یې د ګندهارا تهذیب څلي لا هم ټومبلي پاته دي، په بامیانو کې د بدها ستره مجمسمه یې د لرغونتوب ګواهي ورکوي.
د ده د ټپو یو مشهور طرز وروسته یوه هندي هنرمند الطاف راجا هم خپل کړ. دا طرز د (اول به کله کله غم وو) سندرې وو. د هارون باچا نورې خوږې سندرې نه یو
ننګ غیرت د ھر پښتون د سر د ستار دی ته به دا جذبه په څه باندې سړه کړې
خو ګوره بيړه به نه کوې، دا کړاوجن کار- چې تا په مخه اخيستى- د ډېرو رواجي او منفي دودونو چوکاټونه ماتول غواړي او د لټۍ له دې دايرې راوتل غواړي
ستا د زړه د ارمانونو کور جنت دى شيطانان درته له کوم دياره راغلل؟
د کوچني اختر په ترڅ کې د افغانستان یوه شاعر مشکور د خپل وطنه روانه غمېزه په خپل یو شاعر کې رانغښتې
که څه هم موسیقي د روح غذا بلل کېږي، خو زما په اند دا د ناروغې، جنګ ځپلې او له نفسیاتي پلوه دل شوې ټولنې درمان هم ده.
د هرې جمعې په شپه د کابل له مضروفه ژونده خلک د نيزدې قرغې پر لور ځي او هلته د خپلو کورنيوو سره مېلې کوي. دلته د ګالف لوبې ميدان هم شته او ښایسته شنه باغونه هم لري. دلته راتلونکې ډېری سیلانیان د قرغې اسماني رنګه پاکو اوبو د ډنډ او پرې جوړ سپوږمۍ ریسټورنت ليواله دي. د مشال خبریال بشیر ګواښ قرغې ته په سیل تللی او دا یوڅو تصویرونه یې کښلي.
هېڅ میډیايي سرچینه اوس نشته
