افزایش فقر، بیکاری و عدم پرداخت حقوق متقاعدین ازسوی حکومت طالبان درنزدیک به سه سال گذشته ، شمار زیادی از کهنسالان را مجبور کرده است، تا برای پیدا کردن یک لقمه نان صبح تا شام درجاده ها دست فروشی ویا روزمزدی کنند.
شماری از این کهنسالان که سن شان بالاتر ازشصت سال است به رادیوآزادی گفتند ، که سرپرست خانواده های شان هستند، پسران شان هم بیکار اند و چاره جز این ندارند.
محمد نسیم ۶۱ ساله سرپرست یک خانواده شش نفری است که درکراچی دستی اش قرطاسیه فروشی میکند.
او که باشنده شهرکابل بوده از ناحیه پا هم معلول است به رادیوآزادی گفت :
"دریک گوشه سرک استاد می‌شوم سه تا چهاردرجن کتابچه را می‌خرم ودوباره سودا میکنم تا پنجاه افغانی برایم پیدا شود.درس وتحصیل هم درست نیست حالی درس و تحصیل باشد که مردم کتابچه بخرد، سرمایه دیگرهم ندارم که بکار انداخته ویک کاردیگر بکنم ، ازطرف دیگه پای درد هم استم وحتی پول نسخه دوای خود را هم پیدا کرده نمیتوانم"
اتل ۶۹ ساله باشنده دیگر شهرکابل یکی از متقاعدین نظامی است که سرپرستی یک خانواده هشت نفری را به عهده دارد.
او به رادیوآزادی گفت که از مجبوریت دریک گوشه از ناحیه هشتم شهرکابل پیاز وکچالو میفروشد:
"سه سال میشه که ما حقوق خود را نگرفتیم، دگه انرژی ندارم که کارثقیله را کنم،من ازمارکیت ترکاری روزانه پیاز و کچالو رامیاورم ، یک کراچی دستی دارم گاهی اوقات شاروالی ما را ازیک طرف به طرف دگه روان میکند وگاهی وقت که یک جای مناسب پیدا کنیم دربازارایستاد میکنیم، دست ها وپا هاهمه کفیده است درآفتاب سوزان عرق از سروروی من روان است وهمین کاررا میکنم "
خواجه محمد ۸۰ ساله باشنده ولایت ننگرهار نیز شکایت مشابهی دارد و میگوید روزمزدی میکند،، اما نمیتواند مصارف خانواده اش را تامین کند:
"من ۹ نفراعضای خانواده دارم خودم هشتاد سال عمر دارم مزدورکاری میکنم ، گاهی روزمزدی پیدا می شود و گاهی نمی‌شود ،والا به پیدا کردن نفقه حیران ماندیم ، مریضی را خود کنار بگذار "
این کهسالان میگوید که درخانه های کرایی زندگی میکنند، فعلا پسران جوان شان هم بیکارهستند، درکنار این که توانایی کار را هم ندارند، اما مجبورشده اند، چرخ زندگی شان را به پیش ببرند.
این درحالیست که حکومت طالبان با گذشت نزدیک به سه سال حقوق تقاعد این کهنسالان را پرداخت نکرده و ازسوی هم بیشتر خانواده ها شکایت دارند که فقر و مشکلات اقتصادی زیاد دامنگیرشان شده است وحالا توان خرید لباس وحتی مواد اولیه شان را ازدست داده اند.
دو روز قبل برنامۀ جهانی غذا (دبلیو اف پی) با نگرانی از افزایش فقر و گرسنگی درافغانستان گفته است که از هر صد نفر در افغانستان ۴۷ نفرشان برای زنده ماندن به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.
برنامۀ جهانی غذا در صفحۀ ایکس خود نوشته بود که این نشاندهندۀ آن است که از نزدیک به ۴۳ میلیون جمعیت افغانستان، بیش از یک بر سوم آنها با فقر و گرسنگی روبه‌رو اند.
