یک زن متشبث در هرات با ایجاد یک کارگاه قالین بافی، به پنجاه دختر محروم از آموزش و تحصیل و زنان نادار فرصت کار فراهم ساخته است.
زنان و دختران به مدت دو ماه در این کارگاه رایگان آموزش می بینند و پس از یادگیری حرفه قالین بافی، ماهانه حدود پنج هزار افغانی معاش دریافت می کنند.
شماری از دختران محروم از تحصیل و آموزش می گویند که به خاطر رهایی از خانه نشینی و بیکاری به قالین بافی رو آورده اند.
اما آنان برای بازگشایی مکاتب و پوهنتون ها و از سرگیری درس های شان لحظه شماری می کنند.
با دسته های فلزی بر قالین در حال بافت می کوبند تا نخ ها به هم پیوند بخورند و یک قالین سنتی مستحکم ساخته شود.
نزدیک به بیست زن و دختر که چاقو، نخ و دسته فلزی در دست دارند، دریک سالون بزرگ مصروف قالین بافی هستند.
دستگاه های فلزی قالین بافی بر دیوارهای سالون تکیه داده شده و لوله های نخ های رنگارنگ از بالای دستگاه آویزان است تا زنان نخ های مورد ضرورت قالین را به راحتی پیدا کنند و به دست بگیرند.
این زنان و دختران که همه ماسک و چادر پوشیده اند، محروم از آموزش و تحصیل و نان آور خانواده های شان هستند.
این کارگاه حدود پنج ماه پیش از سوی زینب فیروزی یک زن متشبث در شهر هرات فعال شده است.
این زن ۳۸ ساله با سرمایه حدود یکصد هزار افغانی کارگاه قالین بافی را آغاز کرد و اکنون سرمایه اش به پنجصد هزار افغانی افزایش یافته است.
زینب فیروزی در این باره به رادیو آزادی چنین می گوید:
" پس از بسته شده مکتب ها به این فکر شدم که یک شغل برای دختران پیدا شود تا آنان این شغل را یاد بگیرند. حدود ۳۰ تن از دختران محروم از مکتب و پوهنتون هستند که با ما کار می کنند. به خاطری که مکتب ها و پوهنتون ها بسته است آنان مجبور به کار شده اند. اگر مکتب ها و پوهنتون ها باز شوند برای این دختران بسیار خوب می شود، چون هم حرفه آموخته اند و هم می توانند درس های مکتب و پوهنتون شان را پیش ببرند."
پنجاه زن و دختر در این کارگاه قالین مصروف به کار شده اند که به علت کمبود جای، به نوبت قالین می بافند.
این زنان و دختران ده قالین را به طور هم زمان می بافند که تولید هر قالین از سه تا شش ماه زمان می برد.
برای هر یک از این زنان و دختران به میزان کار شان از سه تا پنج هزار معاش در ماه داده می شود.
یک تن از کارمندان این کارگاه قالین بافی، زینب ۱۶ ساله دانش آموز صنف نهم مکتب است.
او می گوید، با اینکه خوشحال است در جریان سه ماه گذشته قالین بافی آموخته اما این کارگاه قالین بافی هرگز جای خالی صنف مکتب اش را نمی گیرد.
او که برای بازگشایی مکتب ها به روی دختران لحظه شماری می کند، به رادیو آزادی چنین می گوید:
" مکاتب که بسته شد، نخواستم که بیکار به خانه بنشینیم و مصروف یک کار شدم. اما حرفه جای درس را نمی گیرد. خواست ما از امارت اسلامی این است که مکاتب را به روی ما باز کند. هر کشوری به داکتر، انجینر و در همه بخش ها به زنان نیاز دارد."
گل پری ۱۸ ساله دانش آموز صنف یازدهم یکی دیگر از این قالین بافان است.
او خوشحال است که در این کارگاه مصروف به کار شده و با درامدی که دارد، خانواده اش را از لحاظ مالی کمک می کند:
" من صنف یازدهم بودم که مکاتب بسته شد، وقتی که از درس محروم شده هیچ مصروفتی نداشتم. به این کارگاه آمدم و مصروف به کار شده ام. این کار یک منبع درامد شده است و می توانم کمک با خانواده خود باشم."
بسیاری از زنان خانه که در کارگاه قالین بافی مصروف به کار شده، نان آور خانواده های شان هستند.
مریم ۳۱ ساله، یکی دیگرازاین زنان است. او مادرچهارکودک است.
شوهرش که کارگر است به علت بیکاری درامد خودرا از دست داده و مریم مجبور به کار در بیرون از خانه شده است:
" بابت کار کردن در اینجا بسیار خوشحال هستم، هم یک منبع درامد شده است و هم وضعیت روحی من بسیار خوب شده است. از تداوی کردن خود خسته شده بودم اما از وقتی که به این کارگاه میایم دیگر به داکتر نرفته ام."
پس از مسدود شدن مکاتب و پوهنتون ها به روی دختران، بسیاری از این دختران برای رهایی از فشارهای روانی و خانه نشینی، به کارهای فن و حرفه رو آورده اند.
در جریان دو سال پسین ده ها کارگاه صنایع دستی در شهر هرات فعال شده اند که بیشتر شاگردان و کارمندان آن، دختران و زنان محروم از تحصیل، آموزش و کار در موسسات و نهادهای دولتی هستند.
این گارگاه ها در بخش خیاطی، قالین بافی، خامک دوزی، نقاشی و مینیاتوری و دیگر صنایع دستی از سوی زنان متشبث فعال شده اند.
بر بنیاد آمار اتاق تجارت و صنایع زنان در حوزه غرب، در جریان بیشتر از دو سال گذشته، حدود پنجصد زن متشبث به فعالیت های تجارتی رو آورده اند.
هر کدام از این زنان، به ده ها زن و دختر فرصت کار فراهم ساخته است.
شاهپورصابر
