پانزدهم اکتوبر « روز جهانی زنان روستا نشین» است.
بسیاری از زنان روستا نشین در مناطق مختلف ولایت غور میگویند که آنان حتی از این روز آگاهی ندارند.
تعدادی از زنان روستا نشینی که در روستا های مختلف غور زندگی میکنند و مصروف کار های شاقه اند میگویند که با مشکلات اقتصادی روبرو اند.
فعالان حقوق زن٬ زنان روستا نشین را محروم ترین قشر در جامعه می دانند.
یکی از زنان روستایی غور که حتی تا هنوز شهر را ندیده است از مشکلات زنده گی سخن میگوید:
"از زندهگی راضی نیستم آب نیست، نان نیست به بدبختی و بیچاره‌گی گهی سیر وگهی گرسنه."
گلزار ۵۰ ساله باشنده روستای میرزا شریف ولسوالی چهارسده غور است.
او به رادیو آزادی گفت که مصروف مرغ داری است و تنها خود نان آور خانواده ده نفری است.
"اول دوختنی میکردم حالا نمیتوانم فعلن ۱۵ دانه مرغ دارم از تخم و چوچه‌ی شان خرچ خوراک اطفال خود را میکنم ویک برنج وروغنی میگیرم."
او از زندگی زنان روستا نشین و مصروفیت روز مره شان به ما بیشتر گفت:
"زندهگی در قریه این طور است که تعدادی از زنان میروند درو میکنیم، زیره چینی میکنیم ،انغوزه چینی میکردیم به کوه‌ها میرویم اول‌ها فلار میچندیم سودا میکردیم زندهگی ما همین قسم تیر میشود و کار روزانه ما همین است.اگر شوهر که ناتوان باشد یا اله(بچه) ناتوان داشته باشیم زن‌ها میروند به بُته به دره ها بُته رو از بند‌ها(کوه‌ها) می‌آوریم.زیاد دور است بندهای ما به اندازه که صبح میروند شام می‌آیند.
گلزار افزود که از روز جهانی زنان روستا نشین آگاهی ندارد و حتی تا حال شهر فیروز کوه مرکز ولایت غور را هم ندیده است.
"به شهر نرفتم خبر ندارم که راه وچا در کجا است مردم چطور زندهگی میکنند ،ما نمیرویم ما از شهر خیلی دور هستیم. زندگی را با همین گرسنه گی ، بیچاره‌گی ومظلومیت تیر کردیم و تیر میکنیم."
حوا گل ۶۰ ساله باشنده روستای جوی سرخ ولسوالی دولت یار غور است.
او نیز مسولیت تامین مخارج خانواده هفت نفری را دارد اما می گوید:
بسیاری از زنان روستا نشین غور حتی مرکز ولایت که شهر فیروز کوه است را ندیده اند
"شغل من، سه دانه گاو داریم شیرش را قطی میکنم(میدوشم) واز او ماست ومسکه جور میکنم کسیکه در قریه می‌آید آن را سودا میکنم و او هم میبرد به بازار ولسوالی سودا میکند و روز خود را میچلانم دیگر نان آور ندارم پیر مرد دارم که از کار وبار نیست تنها میخورد ومینیشیند. خودم معیوب هستم پیر مرد من هم کور است پای درد هستم چشم هایم دیدش ضعیف شده."
او بیشتر گفت.
"من خبر هیچ جای را ندارم که آنجا زنان جمع شده باشند. من شهر را ندیدم وکسی من را به شهر نبرده فقط به آوازه شنیدیم که شهری وجود دارد. ما به داخل یک دره بی‌داد همرای نواسه ها و اطفال ما هستیم وکسی را نمی بینیم."
این زن روستا نشین از زندگی اش راضی به نظر نمی رسد و نگران فرزندان اش در زمستان پیشرو است.
"حالا بسیار ناتوان وضعیف شدم که زمستان از خنکی نواسه‌ها، اولادها وخودم یخ میزنیم گرسنگی هم از یک سو، میترسم همین گاو هایم از پیشم میمیرد از بی علفی، علف هم جمع نتوانستم خودم هم از زندگی به سیرم هم بمیرم هم بهتره.از زندهگی چی‌رقم راضی باشم حالا احتیاج زمستان آمده یک تار هیزم ندارم که آتش کنم از خنکی یخ میزنم خوردنی ندارم."
نگینه رسولی فعال حقوق زن در غور به رادیو آزادی گفت که زنان روستا نشین محروم ترین قشر جامعه فعلی افغانستان است.
"زنان روستا نشین محروم ترین قشر در جامعه فعلی افعانستان است . ما شاهد این هستیم که در روستاها زنان کارهای سخت وسنگین انجام میدهند مانند خشت زنی، گِل کاری، کشت و زراعت، نگهداری حیوانات و غیره کارهای سختتر از اینها را انجام میدهند."
درخواست او از حکومت طالبان و جامعه جهانی این است.
"خواست ما از دولت فعلی جامعه جهانی این است که به زنان حق بدهند، توجه کنند کارهایکه خانم ها میتوانند انجام بدهند برای شان فراهم نمایند ،صنایع های دستی ایجاد بکنند مانند خامک دوزی، خیاطی، قالین بافی وکارهایکه زنان بتوانند از طریق این مشکلات خود را حل نمایند."
پانزدهم اکتوبر روز جهانی زنان روستا نشین در حالی فرا می رسد که اکثر زنان روستا نشین در نقاط مختلف افغانستان مصروف کار های شاقه اند و از حقوق شان همچنان محروم استند و نیز با مشکلات اقتصادی روبرو اند.
حال بسیاری از زنان روستا نشین در مناطق مختلف غور مثل حوا گل از حکومت طالبان و نهاد های مدد رسان خواستار کمک استند.
"خواستم همین است از دولت وموسسات که بسیار زن‌ها بیوه هستند و شوهر های شان شهید شدند، بعضی های شان پنج اولاد بعضی شان ده اولاد به گردن شان است نان آور ندارند ما از خدا، موسسات و دولت میخواهیم کمک شوند یک کار وغریبی جور کنند تا روزگار اولاد خود را بچلانند."
