نسرین ۴۵ ساله، باشندۀ ولایت نیمروز که مادر هفت فرزند و مصروف کار قالین بافی است.
او می‌گوید، ۱۶ سال داشت که عروسی کرد و در نخست به قالین بافی بلدیت نداشت، اما بعداً این حرفه را گام به گام از مادر شوهرش یاد گرفت.
او به رادیو آزادی گفت که خانوادۀ خسرش از طریق بافتن قالین مصارف خانواده را تأمین می‌کنند:
"خانوادۀ خسر من به شمول خشویم و زن‌های ایورم همه قالین باف بودند، از طریق قالین بافی مصارف خانه را پیدا می‌کردند تا دو سال یاد گرفتم بعداً برایم قیچی و چوکات را خریدند، زمانی که صبح وقت بیدار می‌شدیم و نماز را ادا می‌کردیم، بالای کار می‌رفتیم، ما هیچ خواب نداشتیم، نان شب را می‌خوردیم بعداً کار را شروع می‌کردیم، برق نداشتیم، چراغ دستی روشن می‌کردیم و قالین می‌بافتیم."
نسرین می‌گوید، در ابتدا که قالین بافی را یاد نداشت، خشو اش او را کنار زنان برادران شوهرش می‌نشاند تا کار را یاد بگیرد و آهسته آهسته زمانی که به کار قالین بافی بلد شد، تنها نشست و در بین دو یا سه هفته یک قالینچه را می‌بافت.
او می‌گوید، در کنار قالین بافی دیگر مسئولیت‌های خانه را هم به دوش داشت:
"اولادها بودند، تنور، دیگ و دیگدان بود، مصارف خانه را از همین راه پوره میکردم ، اما با پول آن لباس خریداری کرده نمی‌توانستم، تنها همین چای، شیرینی و رومی را خریداری میکردم "
او در مورد قالین بافی می‌گوید که همیشه نقشۀ افغانستان و تصاویر دیگر را می‌بافت، اما به گفتۀ او به نام‌هایشان آشنایی کامل نداشت، فقط از روی نقشه قالین می‌بافت:
"یک رقم بنام بلگ طاق بود، کوزه گل بود یک رقم از گوتک‌های تار ساخته می‌شد او بسیار قیمت بود، بافتنش هم دشوار بود، دیگر قالین‌های لاتی بود او از پشم گوسفند ساخته می‌شد که خشویم پشم گوسفند را می‌شست و از آن تار جور می‌کرد، بعداً پشم‌ها را رنگ می‌کرد آنها را رنگ سرخ، سبز، زرد و سیاه می‌کرد، بیشتر از پشم گوسفند کار می‌گرفت."
نسرین یکی از خاطره‌های جالب خود را چنین حکایت کرد:
"اولین دفعه که جدا شدم و قالینچه را به بافت گرفتم، هر روز که این قالینچه چهار یا پنج انگشت پیش می‌رفت، خشویم می‌آمد و قالینچۀ مرا سیل می‌کرد و می‌رفت به زن ایورهای دیگرم می‌گفت که سیل کنید که این نو قالین بافی را یاد گرفته چه رقم قالینچه بافته است، من از حرف‌هایش خوش می‌شدم، قالینچه اول دست خود را که فروختم ۳۰۰ افغانی فایده کردم، اولین باری بود که پول از زحمت خود بدست آورده بودم."
نسرین می‌گوید که در گذشته کاروبارش رونق خوب داشت، اما پس از روی کار آمدن حکومت طالبان کارش کمرنگ شده است و مردم توان ندارند که قالین جدید بخرند.
