"مشکلات زیاد است. خانه ما کرایی است، ماه پانزده صد افغانی، اولادهایم فلج هستند و کاریگر دیگر نداریم."
بابه کریم پدر پنج فرزند باشنده شهر کابل پایتخت افغانستان است که از فقر و ناچاری می‌نالد.
او به خبرگزاری رویترز می‌گوید که در گذشته زندگی نسبتاً خوبی داشت؛ اما حالا وضعیت برایش خیلی تغییر کرده:
"کراچی وانی می‌کنم، روز تا شام در سرک‌ها می‌گردم. کار و بار اصلاً نیست. قبلاً خوب بود، پول بود مردم خرید و فروش می‌کردند؛ اما حالا روز تا شام ممکن تا ۱۵۰ افغانی کار کنم. آن هم اگر کار پیدا شود، بسیار به تشویش هستم، شب از خاطر تشویش خواب ندارم که آینده ما چه خواهد شد."
بابه کریم از جمع میلیون‌ها شهروند افغانستان است که به کمک‌های بشردوستانه چشم امید دوخته است.
او گفته که در جریان سال‌جاری دو بار کمک‌های بشردوستانه را از سوی برنامه جهانی غذا دریافت کرده بود که یک روزنه امید برای خودش و فرزندانش بود، اما حالا دیگر از این کمک‌ها خبری نیست.
برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد که بیشتر نیازمندان را در افغانستان تحت پوشش قرار می‌دهد، امروز اعلام کرد که مجبور شده تا کمک‌های غذایی به دو میلیون دیگر از شهروندان افغان را کاهش دهد.
این سازمان علت کاهش کمک‌هایش به نیازمندان در افغانستان را پایان یافتن منابع مالی خوانده است.
هسیاهو وی لی مسئول برنامه جهانی غذا در افغانستان به رویترز می‌گوید:
"در ماه می مجبور شدیم که کمک‌ها را به هشت میلیون نفر کاهش دهیم و در این ماه باید ۲ میلیون دیگر را هم کاهش دهیم، یعنی ده میلیون نفری که قبلاً به آنها خدمات خود را رسانده ایم و نیاز به کمک دارند از این بعد گرسنه به رختخواب خواهند رفت."
خانم لی در مورد زمستان پیشرو در افغانستان ابراز نگرانی شدید کرده و گفته که با منابع بسیار اندک رساندن کمک به نیازمندان در زمستان دشوار خواهد بود.
برنامه جهانی غذا می‌گوید که بیست درصد دریافت کنندگان کمک‌های این سازمان، زنان اند که نان آوران خانواده‌های خود هستند.
وضع محدودیت‌های شدید بر زنان و دختران در افغانستان و رعایت نکردن حقوق بشری از سوی حکومت طالبان از عواملی اند که باعث شده تا هیچ کشوری تا کنون این حکومت را به رسمیت نشناسد.
بیشتر تمویل کنندگان افغانستان هم با برگشت طالبان به قدرت در اگست ۲۰۲۱ دست از کمک به افغانستان برداشتند.
