با ادامه محرومیت دختران از تحصیل، دو خواهر که استادان پوهنتون هستند، برای محصلان شان در ولایت هرات٬ کارگاه خیاطی فعال ساخته اند.
به گفته این خواهران، به خاطر مسدود ماندن پوهنتون ها، محصلان دختر به مشکلات روانی دچار شده اند و آنان برای نجات شماری از محصلان شان، به آنان خیاطی آموزش می دهند.
در همین حال شماری از دختران محروم از تحصیل، مسدود ماندن پوهنتون ها به روی دختران افغان از سوی حکومت طالبان را، خشونت و بی عدالتی در برابر شان می خوانند.
فریبا اسحاق زی پس از چهار سال تدریس در پوهنتون، یک مرکز آموزش خیاطی فعال ساخته است.
او که ۳۵ سال عمر دارد، در یک پوهنتون خصوصی در شهر هرات علوم سیاسی تدریس می کرد.
پس از منع تحصیل دختران از سوی حکومت طالبان، اسحاقزی با محصلان اش خانه نشین شد.
فریبا با خواهرش که وی نیز استاد پوهنتون است، سه ماه می شود در یک جاده بن بست در ناحیه هفتم شهر هرات، برای محصلان محروم از تحصیل اش، خیاطی آموزش می دهد.
او می گوید، در کنار محصلان اش، شماری از دختران صنف های هفتم تا دوازدهم دراین کارگاه خیاطی آموزش می بینند.
اسحاق زی به رادیو آزادی می گوید، هدف اش از ایجاد این مرکز آموزش خیاطی، نجات شماری از محصلان اش از خانه نشینی و فشارهای روانی ناشی مسدود ماندن پوهنتون است:
" ما ۳۰ شاگرد داریم که اکثرا محصلان و دانش آموزانی هستند که به مکاتب و پوهنتون ها بودند. این دختران دیگر کاری کرده نمی توانند و آمده اند که خیاطی بیاموزند تا از این طریق هم روحیه شان تغییر میکند، هم کار یاد می گیرند و هم به اقتصاد خانواده شان کمک می کنند."
ناجیه:تصمیم گرفتیم که اگر از یک راه نمیشود پیشرفت کنیم، از یک راه دیگر پیشرفت کنیم
دختران محروم از تحصیل، این مرکز آموزش خياطی را برای شان یک فرصت می دانند.
ناجیه ۱۹ ساله محصل سال دوم کامپیوتر ساینس پوهنتون هرات می گوید، منع تحصیل دختران از سوی حکومت طالبان، توجيه دینی ندارد و طالبان به گونه سازمان یافته زنان و دختران را از جامعه حذف می کند:
" تصمیم گرفتیم که اگر از یک راه نمیشود پیشرفت کنیم، از یک راه دیگر پیشرفت کنیم و در جامعه حضور داشته باشیم و به آرزوهای خود برسیم. اینجا آمدیم که بلکه بتوانیم به اندکی از آرزوهای خود برسیم."
منع آموزش و تحصیل دختران از سوی طالبان، نه تنها برای خود دختران بلکه برای خانواده های شان نیز درد آور است.
تاریخ برای عادله ۳۸ ساله باشنده شهر هرات تکرار شده است.
او می گوید، در دوره نخست رژیم طالبان از سوی این گروه از رفتن به مکتب محروم شد و با گذشت بیشتر از ۲۵ سال، دخترش به سرنوشت او دچار شده است:
" در آن دوره درس می خواندم و صنف هفتم مکتب بودم که رژیم عوض شد و از درس محروم شدم، باز این مشکل به سر اولاد خودم آمد که از تحصیل محروم شده است و همه خانه نشین شده اند."
بیشتر از هشت ماه می شود که حکومت طالبان، پوهنتون ها را به روی زنان و دختران بسته است.
با وجود ادامه واکنش های داخلی و جهانی، طالبان تاهنوز پاسخ روشنی در باره بازگشایی پوهنتون ها و مکتب ها به روی دختران نداده است.
فریبا اسحاق زی می گوید، با مسدود ماندن پوهنتون ها از سوی طالبان، محصلان دختر روز به روز انگیزه خود را از دست می دهند و از مشکلات روحی و روانی ببشتر رنج می برند.
به گفته این استاد پوهنتون، با اینکه شماری از محصلان اش در مرکز آموزش خیاطی مصروف شده اند، اما باید هرچه زودتر پوهنتون ها به روی دختران باز شود تا آنان بتوانند به تحصیل شان ادامه بدهند.
شاهپورصابر
