یک آرایشگر خطاب به طالبان: افغانستان را برای زنان به جهنم تبدیل نکنید

"دلم خیلی درد می‌کند، این آرایشگاه را با خون دلم ساختم، اگر این مکان را ببندم، نمی‌دانم در آینده زندگی و سرنوشتم چگونه خواهد بود."

این زن ۵۰ ساله که به دلیل مسائل امنیتی نمی‌خواهد نامش در این گزارش ذکر شود، اصالتاً از ولایت میدان وردک است، اما اکنون در کابل زندگی می‌کند.

او در سال ۱۳۷۰ از دیپارتمنت روسی پوهنزی زبان و ادبیات پوهنتون کابل فارغ التحصیل شده و به گفتۀ خودش پس از جنگ‌های آن سال به قرغیزستان رفت و ده سال زندگی‌اش را در آنجا گذراند.

او از آن سال‌ها به خوبی استفاده کرد و آرایشگری را آموخت.

این زن آرایشگر که سه سال در قرغیزستان کار کرده، می‌گوید که به دلیل عشقش به کشور برگشته و کارش را از یک دکان کوچک شروع کرد و اکنون یک سالون بزرگ دارد:
"مدتی در آنجا کار کردم، بعد خواستم به کشورم برگردم. این کار را از کابل شروع کردم. پانزده سال است که در این حرفه کار می‌کنم. قیچی موی، تونی، صاف کردن مو، ناخن و آرایش همه این کارها را انجام می‌دهم."

این خانم می‌گوید، شش شاگرد و دو کارگر دارد که با تعطیل شدن آرایشگاه‌ها همۀ آنان بیکار شدند:
"وقتی به کابل آمدم از یک دکان بسیار کوچک شروع به کار کردم. ابتدا فقط کار خودم را انجام می‌دادم، بعد کارم را گسترش دادم، چند شاگرد گرفتم، آموزش دادم و حالا همه بیکاریم."

این خانم می‌افزاید که سرپرست خانواده‌اش نیز هست:
"تنها من در خانه کار می‌کنم، شوهرم بیکار است، خشو و خسر، فرزندانم هستند. خسرم دو سال است که معاش تقاعدی خود را دریافت نکرده است، من هستم که کار می‌کنم و خرج خانه را می‌دهم‌، حالا که بیکار شوم، کی خرج خانه را بدهد؟"

بیشتر در این باره:

دیبا: آرایشگاه یگانه منبع درآمدم بود که مصارف خانواده‌ را تامین می‌کردم

او توقع دارد که حکومت طالبان تصمیم خود را پس بگیرد و تلاش نکند افغانستان را برای زنان به گفتۀ او به جهنم تبدیل کند:
"امید من این است که امارت در تصمیم خود تجدید نظر کند. این فقط مشکل من نیست، بلکه همه مشکلات زنان افغانستان است. بیشتر از آن زنان دیگر را اذیت نکنید. افغانستان را برای زنان به جهنم تبدیل نکنید."

بر اساس دستور شفاهی ملاهبت الله آخندزاده، رهبر طالبان، وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت طالبان در مکتوبی اعلام کرد که پس از سوم ماه اسد سال جاری خورشیدی، آرایشگاه‌های زنانه در افغانستان بسته شوند.

این ممنوعیت و دیگر محدودیت‌های طالبان بر کار، تحصیل و فعالیت‌های اجتماعی زنان اعتراضاتی را در داخل و خارج از کشور به همراه داشته، اما طالبان در هیچ مورد از تصمیم خود عقب نشينی نکردند.