در ادامۀ واکنش‌ها به دستور منع فعالیت آرایشگاه‌های زنانه در افغانستان از سوی طالبان، دفتر سازمان ملل متحد برای برابری جنسیتی و توانمند سازی زنان (زنان سازمان ملل متحد) می‌گوید، زنان باید بخشی از اقتصاد هر کشور باشند تا راه پایدار برای خروج از بحران ترسیم کرده و نتایج توسعه را بهبود بخشند.
این نهاد با نشر توییتی منع فعالیت آرایشگاه‌های زنانه در افغانستان را آخرین سرکوب حقوق زنان، کارآفرینی زنان و فرصت‌های شغلی آنان خوانده است.
در همین حال فرحان حق، معاون سخنگوی سازمان ملل متحد به روز سه‌شنبه در پاسخ به سوالی در این مورد در یک نشست خبری گفت، با همه سیاست‌های تبعیض‌آمیزی که توسط مقامات حاکم (طالبان) اعمال شده، مخالف اند.
"ما با همه سیاست‌های تبعیض‌آمیز که توسط مقامات حاکم اعمال شده است، مخالفیم."
حکومت طالبان تا کنون به گونۀ رسمی در مورد این محدودیت جدید ابراز نظر نکرده، اما پیش از این همواره گفته که حقوق زنان در چهارچوب شریعت اسلام تأمین است.
در مکتوبی که در رسانه‌های اجتماعی نشر شده و ادعا می‌شود از جانب وزارت امر به معروف حکومت طالبان که بر اساس دستور شفاهی رهبر طالبان صادر شده، بدون آنکه دلیل مشخصی ذکر شود، آمده که از تاریخ ۴ سرطان تا تاریخ ۳ اسد برای آرایشگاه‌های زنانه در سطح شهر کابل و ولایت‌ها وقت داده شود و پس از آن فعالیت‌شان ممنوع می‌باشد.
یک منبع از اتاق پیشه‌وران و دکانداران افغانستان به رادیو آزادی دریافت این مکتوب را تایید کرده و گفته در حال حاضر ۱۲ هزار سالون آرایشگاه زنانه در افغانستان فعالیت دارند که حدود پنجاه هزار آرایشگر زن در این آرایشگاه‌ها کار می‌کنند.
برخی از زنان و دختران افغان با محکوم کردن دستور طالبان مبنی برمنع فعالیت آرایشگاه‌های زنانه آن را غیرعادلانه می‌خوانند.
بانو بهرامی ۲۴ ساله، باشندۀ شهر کابل می‌گوید، می‌خواست در محفل ازدواجش که قرار است به زودی برگزار شود، به یکی از آرایشگاه زنانه برود، اما طالبان با این دستور مانع رسیدن به این آرزویش شدند:
"بسیار سخت متاثر شدم که سالون‌های آرایشی بسته شده من نمی‌توانم در محفل عروسی‌ام به آرایشگاه بروم یکی از آرزوهایم همین بود که بروم خود را آراسته بسازم و فیشن کنم اما فعلاً نمی‌توانم، روزبه‌روز از هر چیز منع می‌شویم."
لیمه: هر آرایشگاه از خود قانون دارد، دروازه دارد، پرده دارد و هیچ مردی حق ندارد در آنجا داخل شود
لیمه، باشندۀ شهر کابل که برخی اوقات به هدف آرایش و آراستن سر و صورتش به آرایشگاه می‌رفت، می‌گوید که دلیلی موجهی برای بسته شدن آرایشگاه‌ها وجود ندارد:
"همیشه که من خودم شخصاً آرایشگاه رفته‌ام، دیده‌ام که هر آرایشگاه از خود قانون دارد، دروازه دارد، پرده دارد و هیچ مردی حق ندارد در آنجا داخل شود، ما که بخاطر بعضی ضروریات یا محفل می‌رویم آرایشگاه و در آنجا فیشن می‌کنیم این کدام کار خلاف شریعت نیست."
در همین حال نجیبه سنجر، یکی از فعالان حقوق بشر باور دارد که محدود کردن زنان از فعالیت‌های اقتصادی، سبب کاهش نقش زنان در اجتماع، محدود شدن رشد اقتصادی، افزایش فقر، وابستگی اقتصادی زنان به مردان و افزایش خشونت علیه زنان می‌شود:
"همینطور محدود کردن زنان از فعالیت‌های اجتماعی می‌تواند منجر به کاهش نقش زنان در تصمیم گیری اجتماعی، سیاسی و اقتصادی شود و می‌تواند موثریت نقش زنان را در تغییرات اجتماعی و توسعۀ پایدار محدود بسازد همچنان زنان همیشه وابسته و برده باقی می‌مانند."
بسته بودن مکاتب دختران بالاتر از صنف ششم و پوهنتون‌ها بروی آنان، منع کار زنان در بیشتر اداره‌های دولتی و تمامی اداره‌های غیردولتی، ممنوعیت رفتن زنان به حمام‌های زنانه، محلات تفریحی و سفر بدون محرم در مسیر‌های طولانی از جمله محدودیت‌های اند که طالبان پس از حاکمیت دوباره‌شان بر افغانستان بر زنان وضع کرده اند.
