توقف فعالیت ده ها موسسه خارجی در افغانستان بر زندگی مردم عادی در زمستان امسال تاثیر گذاشته. در پروان هم وضعیت از همین قرار است.
شکیلا از کمک غذایی و غیرغذایی چند موسسه غیردولتی در پروان تا حدی راضی بود. اما ممنوعیت اخیر طالبان بر کار زنان در موسسات خارجی و داخلی، مسیر زندگی صدها هزار نفر از جمله شکیلا و خانواده هشت نفری اش را تغییر داد. در اعتراض به دستور طالبان، ده ها موسسه خرد و بزرگ روند کمک رسانی خود را معلق کردند.
شیکلای پنجاه ساله در گوشه ای شهر چاریکار مرکز پروان با شش دخترش در خانه کرایی زندگی می کند.
او به رادیو آزادی می گوید که نان آور ندارد چونکه شوهرش به علت بیماری نمی تواند کار کند.
در یک و نیم سال گذشته زندگی او به کمک موسسه ها متکی بود، چه کم چه زیاد.
طالبان گفته اند که زنان در موسسه ها تا امر ثانی سر کار نیایند. مثل بسیاری ها شکیلا هم نمی داند که امر ثانی طالبان چه وقت به پایان خواهد رسید. اما او مطمئن است که اگر تا چند هفته دیگر کمک دریافت نکند، زندگی خانواده اش در زمستان سرد پروان نمی تواند تا امر ثانی معطل بماند.
شکیلا یک باشنده پرواون: عایدی ندارم شوهرم بیمار است و من باید برای فرزندان خود نان تهیه کنم
"اگر کمک ها کم بود، بازهم شکر می گفتیم حال کاملاً کمک ها قطع شده. حال من چی بخورم، نه زمین زراعتی دارم، نه دکان دارم، نه پسر جوان دارم که یک طرف روانش کنم که کار کند و برایم کمک کند. این وضعیت افغانستان چطور می شود؟ دیگر ممالک همه چیز دارند. همه چیز بالای ما بند شد. تنها راه الله به روی ما باز است که خدا ، یا مرگ بدهد و یا روزی."
تنها نیازمندان نگران نیستند بلکه کسانی که در موسسه ها کار می کردند، زنان و مردان، هم بی سرنوشت شده اند.
در ولایت پروان، حدود بیست موسسه داخلی و خارجی مانند کمیته مهاجران ناروی، CARE یا پاملرنه ، AWRC فعال بودند.
با تعلیق فعالیت موسسه پاملرنه رامین منصوری بیست و شش ساله باشنده چاریکار هم بیکار شده.
"تنها نان آور خانواده من بودم. دیگر کدام کار و عایدی در خانه نداریم. اگر در این دولت و در این نظام برای ما جای داده نشود، ما نتوانیم وظیفه پیدا کنیم مجبور هستیم که دزدی کنیم، مجبور می شوم که رهزنی کنیم ویا کاری نماییم که اگر نتوانیم برای شان لباس فراهم کنیم، حد اقل غذا برای خانواده خود تهیه کنیم. "
فردوس بیست و پنج ساله در مؤسسه خارجی یا داخلی؟ AWRC در ولایت پروان کار می کرد.
فردوس می گوید موسسه شان به نیازمندان کمک های نقدی و غیر نقدی می کرد. اما حال او از آینده نگران است.
"مردم نیازمندی که ما در ولایت پروان داریم از این کمک ها محروم می شوند. گراف فقر دو چند افزایش خواهد یافت. مردم ناگزیرهستند که مانند بیست سال قبل به کشور های بیگانه مهاجر شوند. نا امنی ها به اوج خود برسد و این کار باعث ویرانی خواهد شد."
مدینه ابراهیمی سی ساله فعال مدنی در ولایت بغلان خواهان از سرگیری فعالیت این مؤسسات است.
"مردم افغانستان بیشتر به کمک نیاز دارند و این سازمان ها باید مردم را تنها رها نگذارند و کمک های خود را ادامه دهند. هم زن ها در خانه بیکار هستند و برای مرد ها هم کار نیست، اطفال شان را همه روزه به فروش می رسانند و دیگر چاره نیست مجبور هستند تا این کار را انجام دهند
