پس از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان شماری از جوانان٬ این کشور را به علت های مختلف ترک کرده اند.
عده ای از جوانان فعلا در ایران اند. اما خانواده هایشان در پروان همچنان پریشان هستند.
مادر یک خانواده در مورد رفتن پسر هجده ساله اش به ایران چنین حکایت می کند:
"پسرم سختی های زیاد را در مسیر ایران دیده، شب و روز پیاده در سفر بوده، پاهای پسرم آبله کرده بود، واقعاً زیاد جگر خون شدم. چه کنم اولادم است جگرم برایش خون می شود. "
سومای سی و شش ساله حارث پسرهجده ساله خود را از بهر کارگری سه ماه پیش به ایران فرستاد.
سوما به رادیوآزادی می گوید که شوهرش معیوب است و خانواده نُه نفری او دیگر نان آور ندارد.
"شرایط در افغانستان خوب نیست. مردم مجبور اند، نمی دانند که چه کار کنند، بیکاری است. چهاراولاد دارم که یک پسرم در ایران است. دو کودکم از مجبوری در نانوایی کار می کرد. پسر کلانم به من گفت که مادر با سی افغانی و پنج قرص نانی که برایم در نانوایی می دهند برای ما چیزی نمی شود، ازاین خاطر به ایران روانش کردم. "
سوما می گوید که در ناحیه یازدهم شهرچاریکار به دو هزارافغانی در یک خانه کرایی زندگی می کند.
او می گوید پس از رفتن پسرش به ایران زندگی برایش سخت تر شده.
"دوری اولاد بسیار برای ما سخت است. خداوند به هیچ کس نشان ندهد. طرف ایران وقتی که می رفت من سه بار ضعف کردم. گریه و فریاد کردم و گفتم پسرم، من مریض هستم تا آمدنت آیا زنده می باشم یا نی. به من گفت مادر تشویش نکن خوب می شوی، بسیار برایم سخت است."
سوما: دوری اولاد بسیار برای ما سخت است. خداوند به هیچ کس نشان ندهد. طرف ایران وقتی که می رفت من سه بار ضعف کردم.
مسئولان محلی در حکومت طالبان در مورد اینکه چه تعداد از جوانان به ایران رفته اند آمار دقیقی ندارند.
اما شماری از خانواده های ساکن ولایت پروان می گویند که تعداد جوانانی که در مدت یک و نیم سال به ایران رفته اند به هزاران تن می رسد.
از نظر برخی از باشندگان ولایت پروان، عوامل افزایش رفتن جوانان به ایران، گسترش فقر، بیکاری ، وضع محدودیت ها بر آزادی های فردی جوانان از سوی طالبان است.
محمدقسیم تیموری ساکن اصلی ولسوالی شینواری یکی از جوانانی است که فعلا در شهر شیراز زندگی می کند.
او از داخل ایران از طریق واتساپ با رادیو آزادی صحبت می کرد.
"بعد از آمدن طالبان من طرف ایران آمدم و فعلاً مصروف کار های ساختمانی یعنی مزدورکاری هستم. درآمد مالی ما بستگی به کار ما دارد. بعضی وقت ها می شود ما ده روزه، پانزده روز حتی بیست روز بیکار می باشیم و بعضی اوقات کار می باشد، کار می کنیم."
رسیدن تا ایران برای او آسان نبود و حال هم می گوید زندگی در شیراز برای او دشوار و آینده هم نامشخص است.
"راه قاچاق سختی های خود را دارد. افرادی که از راه قاچاقی می آیند به ایران با مشکلات کار پیدا می کنند. اگر کار هم پیدا کنند نسبت به سال های قبل مزد کار شان را نمی دهند. من به دهها نفری که کار کرده ام مزد کارم را ندادند، به داد ما کسی نمی رسد از این که من در اینجا غیر قانونی هستم شکایت هم کرده نمی توانم. "
