کودکان کارگر در ولایت فراه می گویند که آنان به دلیل فقر اقتصادی و بی سرپرستی، از درس و تعلیم به دور مانده و کار را جایگزین آموزش کرده اند تا لقمه نانی به خانواده های خود پیدا کنند.
اما تعدادی از آنان آرزوی رفتن به مکتب را نیز دارند.
سمیع ۱۳ساله، کودک کارگر از روستای ایزدی که در چهار کیلومتری جنوب شهر فراه موقعیت دارد ،در حالیکه سردی هوا زندگی او را می آزارد، خود را به یکی از زباله دانی های شهر رسانده تا پیش تر از دیگر کودکان کارگر با جمع آوری و فروش زباله ها، درآمدی بیشتری بدست آورد و مصارف خانواده خود را تامین کند.
"ما غریب هستیم. روزانه ۲۰ الی ۵۰ افغانی کار می کنم خیلی ضعیف هستم ۱۳ ساله هستم در خانه ۶ نفر هستیم من نمیتوانم خرج خانه را برآورده کنم، خواهش میکنم به ما کمک کنید."
این کودک کارگر گفت که پدر او که فرد ملکی بود چند سال پیش در جنگ طالبان و نیروهای امنیتی جمهوری افغانستان کشته شد از این لحاظ او یگانه نان آور خانواده خود است.
فقر ، بیکاری و نداشتن نان آور برای خانواده، زندگی هزاران کودک دیگر در این ولایت را تهدید می کنند و پیدا کردن مصارف به خانواده های شان، آنان را زمین گیر کرده است.
شماری زیادی از این اطفال نیز از آموزش به دور مانده و کار را جایگزین درس و تعلیم کرده اند.
یک کودک کارگر ۱۲ ساله دیگر در فراه که با سرنوشت سمیع روبرو است گفت که مکتب رفته نمی تواند چونکه پدرش معتاد به مواد مخدر است و او مجبور است که کار کند تا لقمه نانی به خانواده پنج نفری اش پیدا کند و نیز کرایه خانه را پرداخت کند اما آرزوی رفتن به مکتب را دارد.
"پدر دارم معتاد است و بیکار در خانه نشسته است، بلی ماه سه هزار افغانی خانه کرایه است، روزانه ۵۰ الی ۱۰۰ افغانی همین قدر در آمد دارم ، پولی را که پیدا میکنم میبرم که کرایه خانه خود را جور ( تهیه ) کنم ،مکتب نمیروم و رفته نمیتوانم چون که کار میکنم اما دوست دارم مکتب بخوانم .خواست ما این است که همرای ما کمک کند ما غریب استیم."
یکی از اطفال کارگر: آرزو دارم به مکتب بروم و درس بخوانم٬ اما غریب هستیم و باید کار کنم
کیی
کودکان کارگر در شهر فراه نه تنها روزانه مصروف جمع آوری زباله ها اند بلکه شمار زیادی شان در شهر مصروف گدایی، فروش کریدت کارت تلفون همراه، شاگرد خیاطی، بوت پالشی، خشت پزی، موتر شویی، و در دکان های ترمیم موتر نیز کار های شاقه را انجام می دهند.
دو کودک کارگر دیگر در شهر فراه از حکومت سرپرست طالبان چه میخواهند؟
"روزانه ۲۰ افغانی در آمد دارم، من میخواهم پدرم و برادر بزرگ من سر کار شود."
" روزانه ۱۰۰ الی ۲۰۰ افغانی در آمد دارم ،خواست من این است که به ما کمک کند."
محمد یونس فعال مدنی در فراه است. از او پرسیدم که چرا کودکان کارگر و بی سرپرست در شهر فراه بیشتر شده؟
او دلیل اش را اینگونه بیان کرد.
" بخاطرکه اقتصاد مردم با چالش های زیادی روبرو اند، مردم کار که داشت فعلا کار ها رو به سقوط است و کار وجود ندارد و بخاطر یک لقمه نان کودکان میروند زباله جمع آوری میکنند و یا هم کار های شاقه انجام میدهند و یا هم از صبح تا به شام به دنبال یک لقمه نان هستند و از آموزش و از صحت از بخش‌های زیادی زندگی محروم مانده اند."
پیشنهاد او این است.
"از موسسات و امارت اسلامی خواست ما این است که در بخش اقتصاد مردم کمک بکند بالخصوص کودکانی که در شهر مجبور به گدایی شده اند همین کودکان را حمایت بکند تا که مردم و کودکان از همین مشکلات خلاص شود و به مراکز آموزشی این ها را معرفی بکند تا که آینده این ها با کار های شاقه یا هم با تاریکی روبرو نباشند."
ملا شیر احمد حقبین سرپرست ریاست کار و امور اجتماعی طالبان در فراه است.
او به رادیو آزادی گفت که نزدیک به پنج هزار طفل بی سرپرست و کارگر در این اداره ثبت استند که با همکاری برخی از نهادهای دولتی و غیر دولتی با شماری از خانواده های این اطفال کمک نیز شده است.
"موسسه ال اپ جرمنی که تحت اثر یونیسف کار می کند برای این ها یکبار ۴۰۰ جوره لباس البته شش ماه پیش داده شد و یکبار دیگر ۱۳۰ جوره لباس از طرف این موسسه برای اطفال خیابانی کمک شده و از طرف ریاست حوادث هم که ما هماهنگی کردیم از طرف آنها هم با یک تعداد کمک شده."
مسئولان محلی طالبان در فراه در حالی از ثبت و کمک با اطفال خیابانی در این ولایت سخن می گویند که سازمان ملل هفته گذشته بخاطر وضع ممنوعیت بر تحصیل و کار زنان در نهاد های دولتی و غیر دولتی توسط حکومت سرپرست طالبان ، از توقف برخی فعالیت های شان در افغانستان از جمله موسسه نجات اطفال یا سیف د چلدرین و بسته کردن صنف های آموزشی محلی شان در کندهار و دیگر ولایت های این کشور خبر داد.
به اساس گزارش ملل متحد، پس از برگشت طالبان به قدرت در افغانستان در اواسط تابستان سال گذشته و متوقف شدن فعالیت های برخی از سازمان های کمک کننده ، اکنون میلیون ها کودک در افغانستان با خطر گرسنگی شدید روبرو استند و نیز از آموزش محروم اند.
اما حال که فقر اقتصادی و زمستان سرد امسال ، زندگی هزاران کودک مثل سمیع کودک کارگر فراهی را تهدید میکنند و برای پیدا کردن لقمه نانی به خانواده های شان از صبح تا شام در جاده های شهر فراه زباله جمع آوری میکنند و یا هم با کار های شاقه مصروف اند ، حیران مانده که چطور به خانواده های شان نان پیدا کنند ؛ چه وقت و چه روزی از این زندگی فلاکت بار و وضعیت بدی اقتصادی نجات پیدا خواهد کرد.؟
