نگرانی از وضعیت کودکان در ولایت غور

از بام تا شام روی سندان آهنگری می‌کوبد تا لقمه نانی برای خانواده اش پیدا کند.

او پسر ۱۱ ساله‌ای است که در گوشه‌ای از شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور و نان آور خانواده هفت نفری است.

او می‌گوید که آرزو دارد که درس بخواند؛ اما روزگار تلخ نمی‌گذارد که مکتب برود: "سه سال می‌شود که به دکان آهنگری کار می‌کنم. مشکلات اقتصادی ما زیاد است و مجبوریم که کار کنیم. در خانه هفت نفر هستیم. من روزانه صد افغانی کار می‌کنم با این صد افغانی خرچ خانه را می‌کنم. مشکلات در کشور زیاد است من آرزو داشتم به مکتب بروم، درس بخوانم. اما مشکلات اقتصادی مانع من شد و نتوانستم که درس بخوانم."

رحمت آهنگر غوری که شش کودک دیگر در آهنگری‌اش کار می‌کنند، می‌گوید که برخی خانواده‌ها از فقر و مجبوریت اطفال‌شان را نزد او به شاگردی کردن می‌آورند: "چندین سال می‌شود که در شهر چغچران (فیروزکوه) آهنگری می‌کنم. در طول این چند سال شاگردهای به سن ۸ ساله ۱۰ ساله گرفتم. به خاطریکه خانواده‌ی‌شان گرسنه نمانند، بسیار غریب و بیچاره اند و برخی‌ها بی‌سرپرست اند. مزد یک روز شاگرد را از ۵۰ الیٰ ۱۰۰ افغانی می‌دهم که روز آنها بچلد."

کودک ۱۱ ساله دیگر غوری هم در این آهنگری کار می‌کند: "یک سال می‌شود که به آهنگری کار می‌کنم و سرپرست خانواده ده نفری هستم، پدرم پیر و ضعیف است و سر چوک کار می‌کند. من مثل بقیه کوشش می‌کردم که درس بخوانم. اما به آرزویم نرسیدم."

شماری از کودکان خیابانی که نان آور خانواده‌های‌شان را از دست داده اند در شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور گدایی می‌کنند.

شاهپور و فرید دو کودک کارگر به رادیو آزادی گفتند: "از منطقه الله یار به شهر مهاجر شدیم. پدرم کار نمی‌تواند من مجبور هستم تکدی (گدایی) کنم."

"من صغیرم پدر ندارم نان آور در خانه نداریم، خودم نمی‌توانم کار کنم مجبور هستم که خیرات بخواهم."

مسئولان اداره کار و امور اجتماعی حکومت طالبان در ولایت غور می‌پذیرند که تعداد کودکان خیابانی افزایش یافته است و با یک تعداد نهاد‌ها برای حمایت کودکان کارگر گپ زده اند.

غوث الدین سهیل سرپرست ریاست کار و امور اجتماعی حکومت طالبان در غور به رادیو آزادی گفت.

غوث الدین سهیل سرپرست کار و امور اجتماعی: "تعداد اطفالی که مصروف کارهای شاقه هستند و اطفالی که متاسفانه بیکار و بدون مصروفیت به خیابان‌ها مصروف کار‌های دیگر هستند و همچنان اطفالی که بی‌سرپرست اند و یا دست به گدایی می‌زنند روز به روز رو به افزایش است. این چیزی است که نمی‌توانیم از این حقیقت کتمان بکنیم.
و همچنان یک بحث دیگری که بسیار مهم است بحث اشتغال زایی است یک هماهنگی ویژه را همراه موسسهٔ هیلپ داریم که هیلپ زمینه اشتغال زایی یا فرصت‌های کاریابی را برای اطفال مساعد می‌کند."

سرپرست ریاست کار و امور اجتماعی غور گفت که برای کمک با اطفال خیابانی کار‌های هم صورت گرفته است: "تقریباً زیر ۱۰۰ تن از اطفال خیابانی نیاز به کمک داشتند و اطفالی که از تعلیم و تحصیل آموزش و پرورش باز مانده بودند زمینه را برای آنها مساعد نمودیم که از بخش‌های مختلف فنی و حرفوی فارغ شدند."

اما برخی از فعالان مدنی در غور می‌گویند که اطفال نباید کار کنند و باید درس بخوانند.

امیر داد یک فعال جامعه مدنی غور به رادیو آزادی گفت که اطفال خیابانی به حمایت نیاز دارند: "در نتیجه فقر و بیکاری که دامن‌گیر خانواده‌های این اطفال می‌باشد، اینها به کارهای شاقه روی می‌آورند و از تعلیم، تحصیل و آینده روشن که در انتظار اینها می‌باشد متأسفانه همه به بی‌بیراهه رفت‌اند و مصروف کارهای سخت شده اند.
بناءً از حکومت افغانستان {حکومت طالبان} از جهانیان و دونر هایی در این راستا کار و فعالیت می‌کنند، انتظار داریم که دست اطفال نازنین این سرزمین را بگیرند تا از کارهای شاقه نجات یابند و برای آینده روشن‌شان برنامه ریزی داشته باشند."

صندوق حمایت کودکان سازمان ملل متحد افغانستان را "مکان بد" برای کودکان دانسته است.

یک مقام این اداره به تازگی گفته که گرسنگی، فقر، رکود و بحران اقتصادی بیشترین ضربه را به کودکان وارد کرده است.

سازمان جهانی غذا هم به تازگی گفته است که بیش از سه میلیون کودک افغان با کمبود شدید غذا روبه‌رو اند و فقر و گرسنه‌گی زندگی بیش از یک میلیون آنها را تهدید می‌کند.

با این وضع، معلوم نیست که سرنوشت کودکان خیابانی در ولایت غور در ماه‌های آینده چه خواهد شد.