Он алтыншы желтоқсан – Күн бе осы күйелеш?! Күңіренген санамда Бір он алты бұл емес...
Сіздің шәкірттік, бозбалалық, жігіттік, қызметкер, басшы кездеріңіз жайында кітап, пьеса, спектакль жазылды ма, көп сериялы кинофильм түсірілді ме? Жоқ. Сіздің тірі кезіңізде нөкерлеріңіз Сізге төрт ескерткіш орнатты ма? Жоқ.
Міне, бізде осылай. Астанада – күнде жиын, күнде той, ауыл-аймақта әуре-сарсаң, ал Жаңаөзенде – көз жасы мен қан!
«Ақ жайық» газетінің редакциялық тапсырмасын алып жолға шыққанмын. Бағытым – Ақтау жақ. Алдымен әуежайға қоңырау шалып едім, сол күні болған үш рейстің үшеуіне де билет жоқ екен.
Інім айтады: «Марқұм директор өлер алдындағы мұрагерлік хатында «ұлын өз орнына тағайындауды жазып кетіпті», – деп. Мен ойладым: «Айдаладағы ауыл мектебінің басшысы мынаны істегенде, елбасыға өкпе жоқ екен», – деп...
Бүгін ҚазҰУ-да «Сұңқар» кәсіподағының ұйымдастыруымен ҚазҰУ-дың 77 жылдығына орай студенттерге «77 жылдықта 77 теңгемен түскі ас» атты акция өткізіп жатыр.
Ұлы көсем», «Қазақтың жердегі жебеушісі, көктегі тіреушісі», «Ғасыр кемеңгері», «Дарабоз»... Тағы қандай атақтар бар? Идея қоса отырыңыз. Құдайдың сөзін аяймыз ба.
Америкада да біз секілді екі аяқты адамдар бар. Олар да біз сияқты жылайды, күледі, жақсы көреді, ашуланады. Оларды да Аллаһ тағала біз тәрізді жаратқан. Сондықтан «дамыған елден үркіп, дамушы елдердің жасап отырған әртүрлі стереотиптеріне алдана бермеңдер» дегім келеді.
Күніне 5 миллион теңгеден артық! Қал-л-л-лай екен?!. Мұндай жалақыны Қазақстанның, мысалы, білім-ғылым, медицина саласында еңбек етіп жүргендердің бәрі жиылып таба алмайды. Бірақ Нұрекең қалай ұйғарса, солай болады ғой – бітті! Тағы «Е, мейлі...» демеске дәт қайда?!
Уа, жамағат тұрғындар, біз не дейміз Құдекеңе? Біздің де айлығымыз 600 мың болса, не істер едік? Шүкіршілік етіп күн көрер алар ма екенбіз, жоқ көп ақшаның буымен есіріп кетер ме екенбіз?
Тағы
