Өткенде, кинотеатрға барып, әлемге әйгілі Голливудте түсірген төрт бөлімнен тұратын «Зұлымдық мекені» атты кинофильмді көріп, жағамды ұстадым.
Герольд Бельгердің «Казахское слово» шығармасын оқып отырып, біраз сөздердің мағынасына қанықтым.
Жуырда Президенттің кеңесшісі Ермұхамет Ертісбаев алдағы сайлаудан кейін Қазақстанда жаңа сипаттағы оппозициялық партия құрылатындығын жеткізді.
Мен бір айырмашылығын таптым: бірінші сурет 2011 жылы, екінші сурет 2006 жылы түсірілген. Ал сіз бұл екі суреттен неше өзгешелік көріп отырсыз?
XIX ғасырдың аяғы мен XX ғасыр басы қазақ елі үшін ең көп елеулі оқиғаларға толы заман болды.
Төмендегі сөздердің бірінші варианты жүрегіме таза қазақша нұсқаларынан жақын. Сондай жылы көрінеді.
Қазнеттегі танымал блогосферада «Қазақстаннан біржолата кеткіңіз келе ме?» деген тақырыпта сауалнама жүргізіпті. Көпшіліктің даусымен «кеткім келеді» жауабы алда тұр.
Жапон халқының арасында болып, олармен етене жақын араласа алмасам да, әркез олардың жан дүниесіне, психологиясына үңілумен болдым.
Бүгінде не шықса да оқытушыдан шығатын заман болды. Студенттерінен ашық түрде ақша жинайтын да – оқытушы. Тіпті, перзентханадан сәби ұрлайтын да мұғалім болды.
Еліміз тәуелсіздігін алған алғашқы жылдардан-ақ ел басшылары қазақ тілін өгейсітіп, орыс тіліне бірден басымдылық берді. Себебі олар Кеңес өкіметі тұсында орыс тілі ауанымен жүрген, бойларын құлдық сана жайлаған адамдар еді.
Кеше ғана «Референдум – Назарбаевты орға итеру» деген мақала жазып едім. Ой, тәйірі-ай, бұл заман өзі не боп бара жатыр, а? Референдумнан бас тарта салып елбасымыздың аяқ астынан кезектен тыс сайлауды тағайындағаны несі өзі?
Басында айтып кеткен жөн, өз басым спортта, мәдениетте, ғылым мен өнерде еліміздің аты дүние жүзіне үлкен жеңістерімен жайыла бергенін, әлбетте, сөзсіз қолдап-қоштайтын адаммын. Бұндайға кім қарсы болар, кім қуанбас?
Тағы
