«У зьняволеньні мне давялося адбыць агулам трохі больш за пяць гадоў. Не памылюся, калі скажу, што гэта былі самыя напружаныя, самыя лепшыя гады майго жыцьця, што тычыцца духоўнага стану.
Справа ў тым, што ў зьняволеньні — бліжэй да Бога, і калі губляеш зьнешнюю свабоду, то пачынаеш набываць унутраную. Тады засяроджваесься, тады пачынаеш аналізаваць стан свайго сэрца, проста пачынаеш шукаць свабоду ўнутры, калі яе няма звонку. І — прыходзіш да Бога. Я пакаяўся менавіта ў турме, у «Валадарцы» ў 1998 годзе прыйшоў да Хрыста.
Падчас апошняга вызваленьня паднялі ўначы. Першае, што ўбачыў, — гэта была поўня на зорным небе. Прыгожа, бадзёра. Затым — цягнік. Але першае, што прыйшло ў думкі, — гэта ўдзячнасьць Богу і за гэтыя гады ў зьняволеньні, бо там вельмі шмат досьведу, вельмі шмат плёну, вельмі шмат новых людзей.
Я зразумеў, дзеля чаго я быў у Купліне ці ў «амэрыканцы». Гэта было дзеля таго каб пасталець, гэта было дзеля таго, каб сустрэць сотні людзей, зь якімі пазнаёміўся і ў камэндатуры таксама. Гэта было і для новай кнігі «Беларуская глыбіня», гэта было і для больш як двух тысячаў лістоў, гэта было і для біблейскіх віктарын, якія мы разам з эвангельскімі вернікамі праводзілі на «хіміі», і для праваслаўных, зь якімі мы разам ладзілі антыалькагольныя кампаніі. Госпад проста намаляваў на мапе кропку і сказаў: «Трэба быць тут. Зараз твой лёс і тваё пакліканьне вось тут!» У любым такім выпрабаваньні трэба проста годна праходзіць гэты шлях.
Першае пачуцьцё свабоды пасьля турмы — гэта як першае каханьне. Вядома, сьвет наўкольны з прамянямі сонца асьвятляе ўсё, ён захлынае душу, але чым далей, тым больш асэнсаваным робіцца гэтае пачуцьцё. Калі ты знаходзіш Бога ў сабе падчас чарговай адседкі і выходзіш на волю, то тады пачуцьцё волі зьнешняй і пачуцьцё волі ўнутранай зьліваецца, і гэта больш глыбокія адчуваньні.
Часам чытачы кажуць пра мае тэксты: «Павал, занадта многа Бібліі, занадта многа спасылак на Бога...» Але я адкажу так: «Сёньняшняй Беларусі вельмі не хапае Бога. Сёньняшняй Беларусі вельмі не хапае Божага слова. Сёньняшняй Беларусі, якая на першым ці другім месцы па самагубствах, якая забівае шэсьцьдзесят тысяч ненароджаных дзяцей і якая таксама паперадзе плянэты ўсёй па спажываньні алькаголю, для сёньняшняй Беларусі, якая згубіла мову і нацыянальную сьвядомасьць, — самы час успомніць пра Бога. Тут патрэбныя рэвалюцыйныя духоўныя пераўтварэньні.
Калі памятаеце, Зьміцер Дашкевіч, выйшаўшы з турмы, сказаў, што ў яго зьмяніліся прыярытэты. Цяпер гэта — Бог, сям’я, Бацькаўшчына. Урэшце — гэта адзін са спосабаў перамогі. Мы пераможам жыцьцём. Лукашэнка хоча перамагчы нас, калі рыхтуе сваіх сыноў на прэзыдэнцтва. Зрэшты, змаганьне дабра і зла будзе працягвацца і пасьля нас. Калі мы пакінем пасьля сябе нашчадкаў і духоўных, і прамых, то тады змагацца за Беларусь будзе лягчэй і перамагаць таксама будзе лягчэй.
Тую дзяўчыну, якая зьмяніла маё стаўленьне да ўсяго гэтага, завуць сымбалічна — Воля. Яе імя перагукаецца са Свабодай. Гэта вельмі таленавітая і вельмі прыгожая верніца, каталічка, і побач зь ёй я адчуваю, што часам уся Беларусь увасабляецца ў чалавеку. Так, як мы ёсьць вобраз і падабенства Божае, напэўна, кожны з нас ёсьць вобраз і падабенства Беларусі. Дык вось яна — сапраўдная беларусачка. Калі я гляджу на яе час ад часу, мне здаецца, што я бачу ўсю Беларусь».
Справа ў тым, што ў зьняволеньні — бліжэй да Бога, і калі губляеш зьнешнюю свабоду, то пачынаеш набываць унутраную. Тады засяроджваесься, тады пачынаеш аналізаваць стан свайго сэрца, проста пачынаеш шукаць свабоду ўнутры, калі яе няма звонку. І — прыходзіш да Бога. Я пакаяўся менавіта ў турме, у «Валадарцы» ў 1998 годзе прыйшоў да Хрыста.
Я зразумеў, дзеля чаго я быў у Купліне ці ў «амэрыканцы». Гэта было дзеля таго каб пасталець, гэта было дзеля таго, каб сустрэць сотні людзей, зь якімі пазнаёміўся і ў камэндатуры таксама.
Падчас апошняга вызваленьня паднялі ўначы. Першае, што ўбачыў, — гэта была поўня на зорным небе. Прыгожа, бадзёра. Затым — цягнік. Але першае, што прыйшло ў думкі, — гэта ўдзячнасьць Богу і за гэтыя гады ў зьняволеньні, бо там вельмі шмат досьведу, вельмі шмат плёну, вельмі шмат новых людзей.
Я зразумеў, дзеля чаго я быў у Купліне ці ў «амэрыканцы». Гэта было дзеля таго каб пасталець, гэта было дзеля таго, каб сустрэць сотні людзей, зь якімі пазнаёміўся і ў камэндатуры таксама. Гэта было і для новай кнігі «Беларуская глыбіня», гэта было і для больш як двух тысячаў лістоў, гэта было і для біблейскіх віктарын, якія мы разам з эвангельскімі вернікамі праводзілі на «хіміі», і для праваслаўных, зь якімі мы разам ладзілі антыалькагольныя кампаніі. Госпад проста намаляваў на мапе кропку і сказаў: «Трэба быць тут. Зараз твой лёс і тваё пакліканьне вось тут!» У любым такім выпрабаваньні трэба проста годна праходзіць гэты шлях.
Сталкеры Свабоды
Часам чытачы кажуць пра мае тэксты: «Павал, занадта многа Бібліі, занадта многа спасылак на Бога...» Але я адкажу так: «Сёньняшняй Беларусі вельмі не хапае Бога. Сёньняшняй Беларусі вельмі не хапае Божага слова. Сёньняшняй Беларусі, якая на першым ці другім месцы па самагубствах, якая забівае шэсьцьдзесят тысяч ненароджаных дзяцей і якая таксама паперадзе плянэты ўсёй па спажываньні алькаголю, для сёньняшняй Беларусі, якая згубіла мову і нацыянальную сьвядомасьць, — самы час успомніць пра Бога. Тут патрэбныя рэвалюцыйныя духоўныя пераўтварэньні.
Тую дзяўчыну, якая зьмяніла маё стаўленьне да ўсяго гэтага, завуць сымбалічна — Воля.
Калі памятаеце, Зьміцер Дашкевіч, выйшаўшы з турмы, сказаў, што ў яго зьмяніліся прыярытэты. Цяпер гэта — Бог, сям’я, Бацькаўшчына. Урэшце — гэта адзін са спосабаў перамогі. Мы пераможам жыцьцём. Лукашэнка хоча перамагчы нас, калі рыхтуе сваіх сыноў на прэзыдэнцтва. Зрэшты, змаганьне дабра і зла будзе працягвацца і пасьля нас. Калі мы пакінем пасьля сябе нашчадкаў і духоўных, і прамых, то тады змагацца за Беларусь будзе лягчэй і перамагаць таксама будзе лягчэй.
Тую дзяўчыну, якая зьмяніла маё стаўленьне да ўсяго гэтага, завуць сымбалічна — Воля. Яе імя перагукаецца са Свабодай. Гэта вельмі таленавітая і вельмі прыгожая верніца, каталічка, і побач зь ёй я адчуваю, што часам уся Беларусь увасабляецца ў чалавеку. Так, як мы ёсьць вобраз і падабенства Божае, напэўна, кожны з нас ёсьць вобраз і падабенства Беларусі. Дык вось яна — сапраўдная беларусачка. Калі я гляджу на яе час ад часу, мне здаецца, што я бачу ўсю Беларусь».
