Назва ягаднага куста сямейства ружавых Crataegus L. — адзін з прыкладаў проціпастаўленьня расейскае мовы ўсім іншым славянскім:
беларускі глог,
украінскі глід,
баўгарскі, македонскі, сэрбскі глог,
харвацкі і славенскі glog,
чэскі і славацкі hloh,
польскі głóg,
ніжнялужыцкі głog,
верхнялужыцкі hłohonc—
і расейскі боярышник.
Глог шырока ўжываюць у народнай мэдыцыне. Зь ім у славянаў і ня толькі зьвязаныя розныя паданьні, яму надаюць мітычную ролю ў абароне ад нячыстай сілы.
У літоўскай той самы куст завецца gudobelė, даслоўна „беларуская яблыня“, але хутчэй у кораня gud- тут іншае значэньне: „не зусім яблыня“. А ў латыскай наагул vilkabele ‘воўчая яблыня’.
Цікава, што ў Польшчы, Чэхіі, Славаччыне, Баўгарыі нямала назваў паселішчаў ад кораня глог, а ў Беларусі іх зусім няма. Нейкая архаічная забарона, табу? Ёсьць што дасьледаваць.
Расейскае боярышник выводзяць звычайна ад боярич ‛сын баярына’, знойдзем і трагічныя легенды пра „боярышню“ ды калючы куст. У расейскай ёсьць іншыя батанічныя назвы ад „боярина“, напр. кветка боярская спесь.
Беларускае (і іншаславянскае) слова глог значна больш архаічнае, бо праіндаэўрапейскага радаводу, ад кораня са значэньнем ‘нешта вострае’. А некаторыя мовазнаўцы нават прыпісваюць яго мове зьніклых народаў, якія паслужылі субстратам для прышлых індаэўрапейцаў на землях будучых славянаў.
