26 жніўня
Палову дня змарнавала на сон, але сумленьне, чамусьці, маўкліва трывала. Пахмурнае надвор’е, дождж надалі яшчэ больш утульнасьці нашай “новай” 2-пакаёўцы ў старой сталінскай хаце. Часам самой дзіўна, колькі задавальненьня можа прыносіць хатняя валтузьня па дробных справах, як прыемна гатаваць смачную ежу для сваіх родных мужчын (маленькага і дарослага), зь якім кайфам адчуваеш, як ад твайго каханьня дом поўніцца цеплынёй, утульнасьцю і спакоем.
Мы пераехалі 2 тыдні таму ў самы цэнтар Менску з ускрайку (кватэру здымаем), каб сынок здолеў наведваць беларускамоўную гімназію. Доўга абмяркоўвалі і ўзважвалі... Можна было вырашыць усё значна прасьцей і аддаць Янку ў звычайную школу, але гэтая прынцыповасьць для мяне – форма змаганьня ў сучасных варунках.
Увечары шпацыравалі. Наведалі касцёл Сьв. Роха на Залатой горцы. Уразіў... Сьціплая готыка... Усё з густам... Кавалачак старой Эўропы пасярод сьметніц і недарэчных гаражоў у цэнтры Менску.
20:30 – пачалася праца, чарговае начное дзяжурства.
27 жніўня
Ноч мінула больш-менш спакойна. Але настрой ня вельмі – шмат думала... Кожны раз уражваюся “вынаходлівасьці” некаторых бацькоў! Клінічныя (камічныя ці трагічныя) выпадкі апісваць ня буду, бо нават безь імёнаў яны выкрываюць лекарскую таямніцу і могуць быць некарэктнымі для іншых людзей. Я магу сьмела сьцьвяржаць, што зь нядоўгай маёй практыкі (4 гады працы) большасьць непрыемных выпадкаў зь дзецьмі здараецца па прычыне бацькоўскай няўважлівасьці, ці ўвогуле адсутнасьці дагляду за дзецьмі. Пішу “непрыемных” і думаю – мякка выказалася, часам гэтыя выпадкі трагічныя і незваротныя. Жыцьцё (асабліва дзіцяці) – такая крохкая рэч! Вось ёсьць... і вось ужо няма...У чым сэнс?...У чым вартасьць?...
Сяброўкі дзівяцца з маіх паводзінаў у пэўных жыцьцёвых сітуацыях: “Як ты трываеш? Чаму так спакойна ставішся? Ды я б ...!” А бачу поўную адсутнасьць сэнсу ў нэрвовых спрэчках і сварках! Я адчуваю задавальненьне ад звычайных жыцьцёвых праблем, бо яны ёсьць і іх трэба вырашаць, думаць, дзейнічаць. Жыць! Думаю, што кожны, хто ў сваёй працы мае дачыненьне да жыцьця і лёсаў, па-іншаму, па-сапраўднаму ацэньвае гэтую вартасьць чалавечага існаваньня! Як ні банальна, але тэлефануючы блізкім, мне галоўнае проста пачуць родны голас і ведаць – жывы, здаровы, усё добра.
28 жніўня
23:00 – прамы эфір на радыё, першы раз у жыцьці, без падрыхтоўкі, адказваць трэба адразу, доўга ня думаць... Карацей, я засталася вельмі незадаволеная сабой. Здаецца, на ўсе пытаньні, калі паразважаць, адказвала б па-іншаму, ці фармулявала б больш канкрэтна. Па-мойму, там ужо пашкадавалі, што запрасілі мяне... Хіба камусьці цікава слухаць банальныя адказы цяжарнай кабеты, якую ўвагналі ў стрэс?
Напрыклад, на пытаньне “ува што я веру” можна было б адказаць двума словамі – справядлівасьць жыцьця, а пра шчасьце і грошы можна паразважаць... Грашыма шчасьце сапраўды не вымяраецца, але я 8 год у шлюбе, чакаю другога дзяцёнка, а сваёй хаты няма...Значыцца, трэба столькі, за колькі можна набыць дом з садам, ды пасяліць туды мужа, дзяцей, кошку, рыб у акварыюме ды іншых. Зноў “але”. Безумоўна, набыцьцё хаты яшчэ не зьяўляецца гарантыяй шчасьлівага існаваньня...
Пасьля эфіру ўзгадаліся часы навучаньня, калі быццам бы іспыт вытрымаў, адзнака нармалёвая, а ўсё роўна незадаволены, бо ці ня ўсё сказаў, ці ня так сфармуляваў, як хацеў.
Але ж ведаю: я была цалкам шчырая ў сваіх адказах.
29 жніўня
Пад час сямейнага абеду чыталі беларускія іменьнікі – выбіралі імя для малодшага дзіцяці (сынок, думаем, будзе). Складана і адказна. Са старэйшым усё было адназначна вырашана за 16 тыдняў цяжарнасьці – Янка і ўсё тут, ніякіх спрэчак. А зараз?... Проста мы, напэўна, больш стала і сьвядома ставімся да гэтага пытаньня, бо падсьвядома адчуваем – імя, лёс, характар маюць узаемасувязь. Вітаўт?.. Адам?. Мікола?.. Вацлаў? .. Якуб?..
15:00 – зноў пачалася праца, амаль суткі прабуду ў лякарні.
30 жніўня
Ноч – 1:00, 1:20, 3:00, 5:20, 7:00... на нагах...
...Агляды, дыягназы, турбаваньні за эфэктыўнасьць, часам сэрца сьціскаецца ад жалю, быццам ў самога там жа баліць... Тлумачальныя размовы з бацькамі, свае нэрвы – у кулак!
...А дома ўтульна і спакойна сьпяць у сваіх ложках муж і сын (“мама, ты сёньня з намі начуеш?” – ажно сьляза набегла).
Андрусь хадзіў на бацькоўскі сход у гімназію. Зь першае класы – кітайская мова, пазней яшчэ ангельская будзе. Пры кожнай узгадцы пра беларускую мову навучаньня і што ЎСЁ будзе па-беларуску, чуліся то ўздыхі, то ўсхліпы... Непрыемна мне камэнтаваць гэты факт, хочацца нават груба выказацца... Але няўжо ім, некаторым “беларусам”, важней, каб іх дзеці вольна размаўлялі па-кітайску ці па-расейску, чым... Янка наш да 3-х год расейскай мовы ўвогуле ня ведаў! Застаецца спадзявацца на сьвядомасьць і патрыятызм настаўніцы. Складана ствараць беларускую дамінанту ў сумленьнях дзяцей пры такіх варунках, але – мажліва! Агульнымі высілкамі, безумоўна!
31 жніўня
10:00 – урачысты пачатак школьнага жыцьця. І ня толькі для Янкі, мы зноў ідзем вучыцца! Так жа прыемна і хвалююча, як у дзяцінстве, быццам бы сам вярнуўся ў свае 6-7 год! Ні страху, ні турбаваньня – толькі надзея і аптымізм!
Увечары набылі Янку будзільнік, каб прачынаўся рана сам ды ўздымаў тату пад час маміных дзяжурстваў.
1 верасьня
Сёньня першы дзень заняткаў у школцы.
Янка будзільніка не пачуў, давялося будзіць усіх мне. Нэрвавалася, бо і спазняцца ня хочацца і ранішні прадшкольны “рытуал” парушаць нельга. Хуткае сьняданьне, апрананьне, зборы …яблык у ранец паклала перад самым выхадам. Янка яшчэ цацку хацеў туды пакласьці, давялось тлумачыць, што школа – не дзіцячы садок, і цацкі туды ня носяць. Дарэмна, пазьней апынулася, што на перапынках гуляць з цацкамі дазваляюць, і Янка пакрыўдзіўся на маю забарону.
Але ўсьмешка на нашых вуснах не спаўзала ўсю раніцу, прыемна гэта – весьці сынка ў школу.
Палову дня змарнавала на сон, але сумленьне, чамусьці, маўкліва трывала. Пахмурнае надвор’е, дождж надалі яшчэ больш утульнасьці нашай “новай” 2-пакаёўцы ў старой сталінскай хаце. Часам самой дзіўна, колькі задавальненьня можа прыносіць хатняя валтузьня па дробных справах, як прыемна гатаваць смачную ежу для сваіх родных мужчын (маленькага і дарослага), зь якім кайфам адчуваеш, як ад твайго каханьня дом поўніцца цеплынёй, утульнасьцю і спакоем.
Мы пераехалі 2 тыдні таму ў самы цэнтар Менску з ускрайку (кватэру здымаем), каб сынок здолеў наведваць беларускамоўную гімназію. Доўга абмяркоўвалі і ўзважвалі... Можна было вырашыць усё значна прасьцей і аддаць Янку ў звычайную школу, але гэтая прынцыповасьць для мяне – форма змаганьня ў сучасных варунках.
Увечары шпацыравалі. Наведалі касцёл Сьв. Роха на Залатой горцы. Уразіў... Сьціплая готыка... Усё з густам... Кавалачак старой Эўропы пасярод сьметніц і недарэчных гаражоў у цэнтры Менску.
20:30 – пачалася праца, чарговае начное дзяжурства.
27 жніўня
Ноч мінула больш-менш спакойна. Але настрой ня вельмі – шмат думала... Кожны раз уражваюся “вынаходлівасьці” некаторых бацькоў! Клінічныя (камічныя ці трагічныя) выпадкі апісваць ня буду, бо нават безь імёнаў яны выкрываюць лекарскую таямніцу і могуць быць некарэктнымі для іншых людзей. Я магу сьмела сьцьвяржаць, што зь нядоўгай маёй практыкі (4 гады працы) большасьць непрыемных выпадкаў зь дзецьмі здараецца па прычыне бацькоўскай няўважлівасьці, ці ўвогуле адсутнасьці дагляду за дзецьмі. Пішу “непрыемных” і думаю – мякка выказалася, часам гэтыя выпадкі трагічныя і незваротныя. Жыцьцё (асабліва дзіцяці) – такая крохкая рэч! Вось ёсьць... і вось ужо няма...У чым сэнс?...У чым вартасьць?...
Сяброўкі дзівяцца з маіх паводзінаў у пэўных жыцьцёвых сітуацыях: “Як ты трываеш? Чаму так спакойна ставішся? Ды я б ...!” А бачу поўную адсутнасьць сэнсу ў нэрвовых спрэчках і сварках! Я адчуваю задавальненьне ад звычайных жыцьцёвых праблем, бо яны ёсьць і іх трэба вырашаць, думаць, дзейнічаць. Жыць! Думаю, што кожны, хто ў сваёй працы мае дачыненьне да жыцьця і лёсаў, па-іншаму, па-сапраўднаму ацэньвае гэтую вартасьць чалавечага існаваньня! Як ні банальна, але тэлефануючы блізкім, мне галоўнае проста пачуць родны голас і ведаць – жывы, здаровы, усё добра.
28 жніўня
23:00 – прамы эфір на радыё, першы раз у жыцьці, без падрыхтоўкі, адказваць трэба адразу, доўга ня думаць... Карацей, я засталася вельмі незадаволеная сабой. Здаецца, на ўсе пытаньні, калі паразважаць, адказвала б па-іншаму, ці фармулявала б больш канкрэтна. Па-мойму, там ужо пашкадавалі, што запрасілі мяне... Хіба камусьці цікава слухаць банальныя адказы цяжарнай кабеты, якую ўвагналі ў стрэс?
Напрыклад, на пытаньне “ува што я веру” можна было б адказаць двума словамі – справядлівасьць жыцьця, а пра шчасьце і грошы можна паразважаць... Грашыма шчасьце сапраўды не вымяраецца, але я 8 год у шлюбе, чакаю другога дзяцёнка, а сваёй хаты няма...Значыцца, трэба столькі, за колькі можна набыць дом з садам, ды пасяліць туды мужа, дзяцей, кошку, рыб у акварыюме ды іншых. Зноў “але”. Безумоўна, набыцьцё хаты яшчэ не зьяўляецца гарантыяй шчасьлівага існаваньня...
Пасьля эфіру ўзгадаліся часы навучаньня, калі быццам бы іспыт вытрымаў, адзнака нармалёвая, а ўсё роўна незадаволены, бо ці ня ўсё сказаў, ці ня так сфармуляваў, як хацеў.
Але ж ведаю: я была цалкам шчырая ў сваіх адказах.
29 жніўня
Пад час сямейнага абеду чыталі беларускія іменьнікі – выбіралі імя для малодшага дзіцяці (сынок, думаем, будзе). Складана і адказна. Са старэйшым усё было адназначна вырашана за 16 тыдняў цяжарнасьці – Янка і ўсё тут, ніякіх спрэчак. А зараз?... Проста мы, напэўна, больш стала і сьвядома ставімся да гэтага пытаньня, бо падсьвядома адчуваем – імя, лёс, характар маюць узаемасувязь. Вітаўт?.. Адам?. Мікола?.. Вацлаў? .. Якуб?..
15:00 – зноў пачалася праца, амаль суткі прабуду ў лякарні.
30 жніўня
Ноч – 1:00, 1:20, 3:00, 5:20, 7:00... на нагах...
...Агляды, дыягназы, турбаваньні за эфэктыўнасьць, часам сэрца сьціскаецца ад жалю, быццам ў самога там жа баліць... Тлумачальныя размовы з бацькамі, свае нэрвы – у кулак!
...А дома ўтульна і спакойна сьпяць у сваіх ложках муж і сын (“мама, ты сёньня з намі начуеш?” – ажно сьляза набегла).
Андрусь хадзіў на бацькоўскі сход у гімназію. Зь першае класы – кітайская мова, пазней яшчэ ангельская будзе. Пры кожнай узгадцы пра беларускую мову навучаньня і што ЎСЁ будзе па-беларуску, чуліся то ўздыхі, то ўсхліпы... Непрыемна мне камэнтаваць гэты факт, хочацца нават груба выказацца... Але няўжо ім, некаторым “беларусам”, важней, каб іх дзеці вольна размаўлялі па-кітайску ці па-расейску, чым... Янка наш да 3-х год расейскай мовы ўвогуле ня ведаў! Застаецца спадзявацца на сьвядомасьць і патрыятызм настаўніцы. Складана ствараць беларускую дамінанту ў сумленьнях дзяцей пры такіх варунках, але – мажліва! Агульнымі высілкамі, безумоўна!
31 жніўня
10:00 – урачысты пачатак школьнага жыцьця. І ня толькі для Янкі, мы зноў ідзем вучыцца! Так жа прыемна і хвалююча, як у дзяцінстве, быццам бы сам вярнуўся ў свае 6-7 год! Ні страху, ні турбаваньня – толькі надзея і аптымізм!
Увечары набылі Янку будзільнік, каб прачынаўся рана сам ды ўздымаў тату пад час маміных дзяжурстваў.
1 верасьня
Сёньня першы дзень заняткаў у школцы.
Янка будзільніка не пачуў, давялося будзіць усіх мне. Нэрвавалася, бо і спазняцца ня хочацца і ранішні прадшкольны “рытуал” парушаць нельга. Хуткае сьняданьне, апрананьне, зборы …яблык у ранец паклала перад самым выхадам. Янка яшчэ цацку хацеў туды пакласьці, давялось тлумачыць, што школа – не дзіцячы садок, і цацкі туды ня носяць. Дарэмна, пазьней апынулася, што на перапынках гуляць з цацкамі дазваляюць, і Янка пакрыўдзіўся на маю забарону.
Але ўсьмешка на нашых вуснах не спаўзала ўсю раніцу, прыемна гэта – весьці сынка ў школу.
