30-годзьдзе існаваньня музычнага калектыву для Беларусі — факт амаль сэнсацыйны. Дэбютаваў ён як аматарскі ансамбаль у дзень адкрыцьця Менскага клюбу аматараў джазу пад назовам “Маэстра дыксілэнд”. Цягам 30 гадоў тройчы склад калектыву зьмяняўся амаль кардынальна, у яго прыйшлі прафэсійныя выканаўцы, якія, аднак, успрымалі працу ў “Рэнэсансе” выключна як хобі. Ансамбаль удзельнічаў у мностве джаз-фэстываляў па ўсім СССР, а ў 1998 годзе выступіў у рамках конкурсу “Zlota tarka” на адным са старэйшых джаз-фэстываляў “Old Jazz Meeting” у польскім горадзе Ілаве, дзе і здабыў Гран-пры, апярэдзіўшы 11 падобных польскіх бэндаў. На рахунку ансамбля і выступ на сцэне славутай залі Чайкоўскага ў Маскве. Цяпер калектыў працуе як творчая адзінка Дзяржаўнага канцэртнага аркестру Беларусі, а зь першага яго складу застаўся толькі кіраўнік, барабаншчык Мікалай Лапцёнак.
Лапцёнак: “Найбольш складаным было нейкім чынам утрымаць людзей у гэтым калектыве. А ўсё іншае было, як і ва ўсім: цякучка, замшэласьць, рэпэртуару не хапала, людзі мяняліся, база пастаянна мянялася. Усе калектывы праз гэта прайшлі”.
Тады, на конкурсе ў Ілаве, адзін зь сяброў журы, кіраўнік “Big Warsaw Band” Станіслаў Фіялкоўскі найбольш адметнай рысай творчасьці беларускіх джазмэнаў назваў творчы падыход у асэнсаваньні джазавай клясыкі. І сапраўды, “Рэнэсанс” выконвае зьнешне няхітрыя тэмы традыцыйнага джазу не паводле клясычных партытурах, а паводле аўтарскіх аранжыровак. Вось што адзначае грамадзкі дзеяч Якаў Басін, знаўца гісторыі клясычнага джазу і сьведка дэбюту “Рэнэсансу”.
Басін: “Рэнэсанс” грае ў манеры, якая вядомая ў гісторыі джазу пад назовам “чыкаскі стыль”. Ужываючы спэцыфічныя прыёмы нью-арлеанскага джазу, ансамбаль грае ў іншым рытме, ужываючы аранжыроўкі, напісаныя ў разьліку на аркестравае гучаньне. Цяпер ансамбаль вылучаецца вельмі прыгожым акордавым гучаньнем, і, што найбольш адметна, у ім сабраліся выдатныя музыкі. А тое, што “Рэнэсанс” выжыў у гады папсовага ліхалецьця, — гэта ўжо асабісты подзьвіг яго ўдзельнікаў”.
У рэпэртуары калектыву, які цягам 30 год здолеў выдаць за ўласныя грошы ўсяго толькі два альбомы, поруч з клясыкай маюцца і апрацоўкі беларускіх народных мэлёдыяў. Іх нешматлікасьць Мікалай Лапцёнак тлумачыць вось чым: “Народную музыку можна перарабляць і трэба, і нейкім чынам гэта можна рабіць, але ёсьць пэўныя складанасьці. Каб рабіць нармальны дыксілэнд, трэба дадаваць часткі, нейкім чынам перарабляць гарманічную аснову. Каб у стылі было! Дыксілэнд — гэта настолькі жорсткія рамкі, што, як кажуць, улева-управа-ўбок — гэта ўцёк! Вывальваесься са стылю, таму мы й не называемся дыксілэндам, мы называемся ансамблем традыцыйнага джазу. Мы ўключаем у рэпэртуар беларускія п’есы, робім іх аранжыроўкі, але гэта як калярыт, як прыналежнасьць”.
Сьвяткаваньне 30-годзьдзя “Рэнэсансу” адбудзецца ўвосень гэтага году. Пры ўмове, калі музыканты знойдуць грошы, каб сабраць на адной сцэне па магчымасьці ўсіх тых, хто некалі выступаў пад гэтым назовам.
Лапцёнак: “Найбольш складаным было нейкім чынам утрымаць людзей у гэтым калектыве. А ўсё іншае было, як і ва ўсім: цякучка, замшэласьць, рэпэртуару не хапала, людзі мяняліся, база пастаянна мянялася. Усе калектывы праз гэта прайшлі”.
Тады, на конкурсе ў Ілаве, адзін зь сяброў журы, кіраўнік “Big Warsaw Band” Станіслаў Фіялкоўскі найбольш адметнай рысай творчасьці беларускіх джазмэнаў назваў творчы падыход у асэнсаваньні джазавай клясыкі. І сапраўды, “Рэнэсанс” выконвае зьнешне няхітрыя тэмы традыцыйнага джазу не паводле клясычных партытурах, а паводле аўтарскіх аранжыровак. Вось што адзначае грамадзкі дзеяч Якаў Басін, знаўца гісторыі клясычнага джазу і сьведка дэбюту “Рэнэсансу”.
Басін: “Рэнэсанс” грае ў манеры, якая вядомая ў гісторыі джазу пад назовам “чыкаскі стыль”. Ужываючы спэцыфічныя прыёмы нью-арлеанскага джазу, ансамбаль грае ў іншым рытме, ужываючы аранжыроўкі, напісаныя ў разьліку на аркестравае гучаньне. Цяпер ансамбаль вылучаецца вельмі прыгожым акордавым гучаньнем, і, што найбольш адметна, у ім сабраліся выдатныя музыкі. А тое, што “Рэнэсанс” выжыў у гады папсовага ліхалецьця, — гэта ўжо асабісты подзьвіг яго ўдзельнікаў”.
У рэпэртуары калектыву, які цягам 30 год здолеў выдаць за ўласныя грошы ўсяго толькі два альбомы, поруч з клясыкай маюцца і апрацоўкі беларускіх народных мэлёдыяў. Іх нешматлікасьць Мікалай Лапцёнак тлумачыць вось чым: “Народную музыку можна перарабляць і трэба, і нейкім чынам гэта можна рабіць, але ёсьць пэўныя складанасьці. Каб рабіць нармальны дыксілэнд, трэба дадаваць часткі, нейкім чынам перарабляць гарманічную аснову. Каб у стылі было! Дыксілэнд — гэта настолькі жорсткія рамкі, што, як кажуць, улева-управа-ўбок — гэта ўцёк! Вывальваесься са стылю, таму мы й не называемся дыксілэндам, мы называемся ансамблем традыцыйнага джазу. Мы ўключаем у рэпэртуар беларускія п’есы, робім іх аранжыроўкі, але гэта як калярыт, як прыналежнасьць”.
Сьвяткаваньне 30-годзьдзя “Рэнэсансу” адбудзецца ўвосень гэтага году. Пры ўмове, калі музыканты знойдуць грошы, каб сабраць на адной сцэне па магчымасьці ўсіх тых, хто некалі выступаў пад гэтым назовам.
