У ягоным целе экспэрты знайшлі дзьве кулі, імаверна, ад пісталета Макарава. У канцы сакавіка расейскія вайскоўцы выкралі пісьменьніка з дому. З таго часу родныя ня бачылі яго жывым.
Удзельнік Рэвалюцыі Годнасьці, валянтэр і актывіст, ён ніколі не хаваў сваіх перакананьняў. Канфліктаваў за ўкраінскую мову. Быў прынцыповы. Вельмі любіў дзяцей, пісаў для іх вершы і казкі.
«Ягоная галоўная зброя — пяро»
Маці пісьменьніка Алена Ігнаценка, расказваючы пра сына, дагэтуль гаворыць пра яго — ён ёсьць, а ня быў.
«Я дагэтуль не магу паверыць, дагэтуль не разумею, хто мог падняць руку. Ён быў такі худы. Ягонай галоўнай зброяй заўсёды былі асадка, пяро. Хіба можна было страляць у такога чалавека?» — цытуе BBC маці загінулага пісьменьніка.
Алена Ігнаценка дадала, што яе сын пачаў пісаць вершы яшчэ ў малодшых клясах.
«Гэта было, як правільна сказаць, каб не на суржыку, — азарэньне. Вось яму ў галаву прыйшло — ён імгненна запіша. Калі яго адпраўлялі ў армію, ён такі верш пра маці напісаў і прачытаў, што ўсе госьці сядзелі і плакалі», — успамінае маці Ўладзіміра Вакуленкі.
Алена Ігнаценка дадала, што яе сын быў закаханы ва ўкраінскую мову і прынцыповы ў яе ўжываньні. Праз гэта меў канфлікты з аднавяскоўцамі.
«Ён намагаўся дабіцца, каб цалкам усе перайшлі на ўкраінскую мову. Але ў нас усё жыцьцё — суржык. Мне, напрыклад, усё роўна, хто як размаўляе, абы чалавек быў добры. Ну а ён такі прынцыповы. Дзевяць гадоў пражыў на Львоўшчыне, то ён прывык да ўкраінскай мовы», — дадала маці пісьменьніка.
Адмовіўся ад расейскай гуманітарнай дапамогі
Уладзімір Вакуленка жыў з сынам у Капітолаўцы каля Ізюму, побач з маці. Сына ён выхоўваў сам пасьля разводу з жонкай. Вайна ў гэтым паселішчы пачалася з абстрэлаў і авіяналётаў. Алена тыдзень не магла дабрацца да сына з унукам, хоць яны жылі на суседняй вуліцы.
«Абстрэлы. Высунесься — гармата як ударыць! Але ўсё роўна душа балела так, пабеглі і пераканаліся, што ўсё жывыя. Выжывалі як маглі, таган паставілі ў садзе. Гатавалі», — расказвае маці пісьменьніка.
Ужо тады ў вёсцы не было газу, вады і электраэнэргіі.
«Мы да іх прыбеглі, а ў іх няма нават з чаго есьці зварыць, вады пітной няма. Там у іх у двары сьвідравіна, але ж электрыкі няма запампаваць, і мы пачалі так пад абстрэламі ім спачатку насіць у біклажках, а потым біклагу такую малочную знайшлі. І „краўчучкай“ (складная рама з двума коламі. — РС) вазілі пітную ваду», — расказала Алена Ігнаценка.
З рэштак мукі Алена пякла на буржуйцы праснакі: «Ну як гэта — дзеці, мой сыночак, мой унучак — і бяз хлеба».
Расейцы зайшлі ў Капітолаўку 7 сакавіка. Блёк-пост паставілі побач з брамай будынку, у якім Вакуленка жыў з сваім бацькам і сынам. Свой штаб расейцы разьмясьцілі ў дзіцячым садку. Туды завозілі прадукты і казалі, што гэта нібыта гуманітарка. Тады людзі ўжо пачалі галадаць, ратавала толькі гародніна ў склепе. Таму пайшлі туды, каб хоць нешта ўзяць. Падышоў і Ўладзімір.
«„Мама, а чыя гуманітарка?“ — Кажу: „Вова, перахрысьціся тройчы, вядома, расейская! Як сюды трапіць цяпер украінская гуманітарка?“ — „Так. Я кацапскага браць ня буду!“».
Але бацькі прымусілі яго ўзяць хаця б нешта для сына.
«Кажу: Вова, гэта твой прынцып, я цябе разумею. Можа, у нас у душы тое самае, але ад голаду мы ня будзем паміраць. Мы ня ведаем, калі і што мы недзе зможам дастаць, ці нам дадуць, ці прывязуць. — Ладна, для Віталіка вазьму», — прыгадала сваю размову з сынам Алена Ігнаценка.
Сын і бацька
Уладзімір Вакуленка вельмі любіў свайго сына Віталя. Іхныя дачыненьні былі асаблівыя. Менавіта таму Ўладзімір Вакуленка пачаў пісаць дзіцячыя кнігі. У Віталя дыягнаставалі аўтызм.
«Гэтымі дзіцячымі творамі, выступамі ў дзіцячых установах, выданьнем кніг для сьляпых дзяцей... Менавіта дзякуючы свайму Віталіку ён разумеў, што такім дзецям патрэбна асаблівая ўвага», — мяркуе Алена.
Яна кажа, што Ўладзімір і Віталік ніколі не расставаліся. І цяпер Віталь вельмі сумуе па бацьку. Алена забрала да сябе ўнука праз тыдзень пасьля таго, як прапаў сын Уладзімір.
У студзені Віталю споўніцца 15 гадоў. Ён вельмі зьмяніўся пасьля перажытага.
Напісаў 13 кніг і выпусьціў два беларускія выданьні
Цяпер у Харкаўскім літаратурным музэі апрацоўваюць дзёньнік, які вёў Уладзімір Вакуленка ў часе акупацыі і які пасьпеў закапаць у зямлі. Рукапіс знайшлі толькі праз паўгода.
У творчай спадчыне Ўладзіміра Вакуленкі 13 кніг. Ён перакладаў зь літоўскай і беларускай моваў.
У 2020-м, падчас пратэстаў у Беларусі, ён ініцыяваў выданьне анталёгіі беларускай паэзіі «Жыве Беларусь! За нашу і вашу свабоду!».
У лютым 2021 году ў Будапэшце выйшла кніга «Сучасні білоруські казки», надрукаваная шрыфтам Брайля для дзяцей, якія маюць слабы зрок.
Уладзіміра Вакуленку пахавалі ў Харкаве.
Вайна Расеі супраць Украіны
- А 5-й гадзіне раніцы 24 лютага 2022 году кіраўнік Расеі Ўладзімір Пуцін заявіў пра пачатак ваеннай апэрацыі супраць Украіны на Данбасе па просьбе груповак «ДНР» і «ЛНР». 21 лютага падчас тэлезвароту да расейцаў Пуцін назваў так званыя «ДНР» і «ЛНР» незалежнымі дзяржавамі ў межах абласьцей. 22 лютага Савет Фэдэрацыі ратыфікаваў гэтае рашэньне.
- Расейскія войскі атакавалі ў тым ліку з тэрыторыі Беларусі, выкарыстоўваючы лётнішчы, базы і дарогі. Прадстаўнікі рэжыму Лукашэнкі апраўдваюць вайну, яго праціўнікі лічаць тэрыторыю Беларусі акупаванай, многія заклікаюць да супраціву расейскім захопнікам. Насуперак заявам Пуціна пра атакі выключна на вайсковыя аб'екты, расейцы пачалі бамбаваць школы, дзіцячыя садкі і жылыя кварталы ўкраінскіх гарадоў.
- 2 красавіка 2022 году, пасьля вызваленьня гораду Буча пад Кіевам, фотакарэспандэнты апублікавалі дзясяткі фотаздымкаў, на якіх відаць сотні нябожчыкаў, ахвяр масавых забойстваў, учыненых расейскімі войскамі. Многія пахаваныя ў стыхійных брацкіх магілах. Вялікія разбурэньні прынесла расейская акупацыя і Барадзянцы.
- З 24 лютага Расея захапіла толькі адзін абласны цэнтар — Херсон. Расейскія войскі адступілі зь яго і з правабярэжнай часткі Херсонскай вобласьці ў лістападзе 2022 году. Горад быў акупаваны расейскімі войскамі ў першыя дні вайны фактычна без баёў. Увосень 2022 году ўкраінскія войскі правялі маштабны контранаступ, у выніку якога расейскія сілы пакінулі большасьць сваіх пазыцый у Харкаўскай вобласьці.
- Нягледзячы на першапачатковыя заявы Пуціна пра тое, што акупацыя ўкраінскіх тэрыторыяў не ўваходзіць у пляны ўварваньня, 30 верасьня 2022 году была абвешчана анэксія чатырох вобласьцяў Украіны (Данецкай, Запароскай, Луганскай і Херсонскай), у тым ліку і тэрыторыяў, якія Расея не кантралявала.
- 21 верасьня 2022 году Пуцін заявіў пра мабілізацыю ў Расеі. Пасьля гэтай заявы тысячы расейцаў накіраваліся на памежныя пункты і пачалі выяжджаць у Грузію, Казахстан, Армэнію, Манголію, Фінляндыю і іншыя краіны. У самой Расеі праціўнікі вайны падпалілі некалькі вайсковых камісарыятаў.
- У 2023 годзе Лукашэнка і Пуцін заявілі пра разьмяшчэньне ў Беларусі расейскай ядзернай зброі. 13 чэрвеня Лукашэнка сказаў, што частка ядзернай зброі ўжо дастаўлена з РФ у Беларусь. 16 чэрвеня Пуцін таксама заявіў, што першыя ядзерныя зарады ўжо дастаўленыя на тэрыторыю Беларусі, а астатнюю частку перамесьцяць «да канца лета або да канца году».
- 3 верасьня ўкраінскі брыгадны генэрал Аляксандар Тарнаўскі заявіў, што Ўзброеныя сілы Ўкраіны прарвалі першую лінію абароны на запароскім кірунку, на якую расейцы выдаткавалі больш за ўсё рэсурсаў.
- У канцы 2023 і на пачатку 2024 расейцы працягвалі масавыя абстрэлы ўкраінскіх гарадоў: Дніпры, Кіеве, Харкаве, Адэсе і іншых месцах дзясяткі людзей загінулі і атрымалі раненьні. Украінскі бок у адказ абстрэльваў расейскі Белгарад, некалькі чалавек загінулі. Узброеныя сілы дзьвюх краін рэгулярна атакуюць падкантрольныя адна адной тэрыторыі бесьпілётнікамі.
- Агулам з пачатку 2024 году ўкраінскія дроны пашкодзілі 18 расейскіх НПЗ, што прывяло да скарачэньня вытворчасьці амаль на 14%. У сакавіку былі атакаваныя такія абʼекты, як Разанскі НПЗ «Раснафты» і завод «Лукойла» ў Кстове ў Ніжагародскай вобласьці. Абодва ўваходзяць у топ-10 найбуйнейшых НПЗ Расеі і забясьпечваюць бэнзінам Маскву.
- 6 жніўня 2024 году Ўкраіна пачала апэрацыю ў Курскай вобласьці. 19 жніўня прэзыдэнт Украіны Ўладзімір Зяленскі заявіў, што пад кантролем Украіны ў ходзе апэрацыі Ўзброеных сілаў Украіны знаходзяцца 92 паселішчы Курскай вобласьці Расеі. Галоўнакамандуючы Ўзброенымі сіламі Ўкраіны Аляксандар Сырскі ўдакладніў, што такіх населеных пунктаў 82. Улады Ўкраіны заявілі пра стварэньне ваенных камэндатураў і арганізацыі перадачы «гуманітарнай дапамогі ў населеныя пункты, якія знаходзяцца пад кантролем Украіны». Экспэрты Інстытуту вывучэньня вайны, прааналізаваўшы заявы і відэаматэрыялы з геалякацыяй, выказалі меркаваньне, што Ўкраіна кантралюе ў Курскай вобласьці ня ўсю тэрыторыю ў заяўленых межах прасоўваньня.
- 16-18 жніўня ўкраінскія сілы падарвалі тры масты, якія мелі стратэгічнае значэньне для матэрыяльна-тэхнічнага забесьпячэньня групоўкі расейскіх войскаў ва Ўкраіне і вайсковай авіяцыі, якая базуецца ў Курскай вобласьці.
- 17 лістапада Джо Байдэн зьняў абмежаваньні на нанясеньне ўдараў амэрыканскай дальнабойнай зброяй па тэрыторыі Расеі.
- З прыходам да ўлады ў ЗША Дональда Трампа рэзка актывізавалася тэма магчымых мірных перамоваў. Прэзыдэнт ЗША абнавіў свае патрабаваньні да эўрапейскіх краінаў-сяброў NATO павялічваць выдаткі на абарону. Таксама палітык заявіў, што хоча, каб Украіна дала Злучаным Штатам кантроль за сваімі радовішчамі рэдказямельных выкапняў у абмен на фінансавую падтрымку яе ваенных дзеяньняў супраць Расеі.
- У ноч на 14 лютага Расея бесьпілётнікам атакавала Чарнобыльскую АЭС, на саркафагу над разбураным у 1986-м пры чарнобыльскай катастрофе энэргаблёку пачаўся пажар, які ня могуць патушыць некалькі дзён.
- 12 лютага 2025 Трамп пагутарыў па тэлефоне з Пуціным, і 18 лютага 2025 году ў Эр-Рыядзе (Саудаўская Арабія) пачалася двухбаковая сустрэча з удзелам дзяржаўнага сакратара ЗША Марка Рубіё і кіраўніка МЗС Расеі Сяргея Лаўрова. Украіна на перамовы не запрошаная. Перад гэтым у Мюнхэне (Нямеччына) і Парыжы (Францыя) адбыліся, адпаведна, канфэрэнцыя па бясьпецы і саміт вядучых краінаў ЭЗ, але на іх так і ня выпрацавалі пляну доўгатэрміновай падтрымкі Ўкраіны. Акрамя таго, Вугоршчына — сябра Эўразьвязу, NATO і пры гэтым ляяльная да Расеі — дыстанцыявалася ад абмеркаваньня далейшай вайсковай дапамогі Кіеву, абвінаваціўшы іншыя краіны ў падбухторваньні далейшай вайны.
- Незалежная праверка інфармацыі пра ваенныя дзеяньні, якую даюць афіцыйныя асобы розных бакоў, не заўсёды магчымая.
