Санкт-Пецярбург
Прыехала на тыдзень у госьці. Упершыню пабывала тут у 17 гадоў. Таксама тыдзень.
Безумоўна, гэта горад-гісторыя, я б сказала, жывы горад-музэй. Архітэктура проста дзівіць! Што ні будынак — славутасьць, зьвязаная зь лёсам вядомых гістарычных асобаў, людзей мастацтва, літаратуры.
Мэтро. Адразу кінуўся ў вочы ўплыў часу. У першы мой прыезд многія пасажыры падчас паездкі чыталі кнігі, газэты. Цяпер амаль усе уткнуліся ў смартфоны.
Увайшла бабулька, абапіраючыся на кіёк. Села і адразу, дастаўшы смартфон, пачала тыкаць скручаным пальчыкам у экран. Прычым, усю дарогу!
Кнігу чытала толькі адна дзяўчына… Г. Маркеса «Сто гадоў адзіноты». Падумалася: сымбалічна…
Вікторыя Грыніна
***
Чарадзейства
Калi першы раз задалi вывучыць верш, я бубнiў яго без супынку дa ночы. Але калi тата вярнуўся з працы i папрасiў прачытаць верш, успомнiўся толькi адзiн радок. Я заплакаў.
Тата супакоiў:
— Ведаю чарадзейства! Перапiшы верш на паперку, пакладзi паперку пад падушку. Ранiцой прачнешся, а верш запомнiўся.
Я так зрабiў. Ды нейкi недавер да гэтага чарадзейства мяне турбаваў.
Але ж, на дзiва, ранiцой я прадэклямаваў верш паасобку тату, маме, бабулi i дзеду. I не забыў анiводнага радка.
Цяпер, я крыху зьмянiў гэтае чарадзейства: калi трэба нешта запомнiць, я запiсваю на паперцы… i кладу паперку у кiшэню.
Марат Баскiн
***
Фэя
У вучэбную цырульню прыйшла жанчына.
Узрост невядомы: ад сарака да бясконцасьці.
Такіх мы называем «піўныя фэі».
Пярэдніх зубоў няма, ацёклы твар, сінія вачніцы, худая, бедна апранута і пахне таннай парфумай.
— Я ў вашых студэнтаў стрыглася ўжо тройчы, і кожны раз мяне стрыглі мярзотна!»
Я напружыўся, падрыхтаваўся да складанага дыялёгу…
— Але! — кажа жанчына, уздымае галаву, чакае цішыні. — Я! Даю вам апошні шанец!
Я клічу майго студэнта В., прыгожага маладога хлопца. Той забірае яе на фрызуру.
Пасьля гадзіны жартаў, сьмеху і флірту, жанчына атрымлівае стрыжку як мінулым разам.
— Сёньня ўсе малайцы! — кажа фэя.
Сяргей Календа
***
Ціхае паляваньне
Андрэй, сын маіх добрых знаёмых, перакананы, што ў лесе жыве добры Лясны дух, які дапамагае грыбнікам і ягаднікам знаходзіць тое, па што яны прыходзяць туды. Яго бацька Стась нават хацеў адвезьці падлетка да псыхіятра, калі выпадкова пачуў, як сын, ідучы лясной сьцяжынкай, размаўляе з расьлінамі, птушкамі, мурашамі…
Я бараніла Андрэя, тлумачыла, што ён проста эмацыянальны рамантык. Я не прызналася, што, ходзячы па лесе, сама размаўляю з духамі сваіх продкаў. І як толькі папрашу дзядулю ці бабулю, тут жа зьявяцца, нават у самых неспрыяльных для іх месцах, або баравічкі, або махавічкі, або сямейка лісічак.
Ала Клемянок
***
Закаткі па-савецку
Штолета ў вёску прыяжджалі ўсе мае стрыечныя браты і сёстры разам зь іх бацькамі. Прыяжджалі рабіць закаткі на зіму.
На гэты тыдзень дзедава хата ператваралася ў адну вялікую кухню поўную цэбраў ды вёдраў з кіпенем. Вакол іх былі гурбы вішань, яблык, грушаў, ды абавязковы «кубінец» цукру.
Але для закатак патрэбны былі слоікі. А слоікі дастаць было складана. Тады ехалі ў вясковую краму і куплялі самы танны сок у трохлітровіках. Пакуль нашы бацькі ўвіхаліся з закаткамі, мы пілі сок, каб вызваліць слоікі пад кампот.
З таго часу не магу глядзець на бярозавік, ну і кой-бéды. Мае дзеці ўзімку п’юць хатнія кампоты…
Rajf
***
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
«100 словаў» — літаратурны праект, у якім удзельнічаюць чытачы сайту Свабоды. Меркаваньні, выказаныя ў гэтай рубрыцы, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
