Прыехала да мяне даўняя сяброўка, якая цяпер жыве далёка. Сядзiм, гутарым, успамiнаем, зь нечага сьмяемся, часам трохi сумуем…
Я расказала ёй пра сваё захапленьне «100 словамi». Яна зьдзiвiлася: мы зь ёй у школе мову не вывучалi.
— Памятаю, як ты вершы любiла, а на мове штосьцi ведаеш?
— Так, нешта ведаю.
Дэклямую верш Пятруся Броўкi.
Хiба на вечар той можна забыцца?
…Сонца за борам жар-птушкай садзiцца,
Штосьцi сьпявае пяшчотнае бор,
Пахне чабор… Пахне чабор…
Сяброўка задуменна:
— Так, часам у жыцьцi робiш ня так, як хацелася б… Пры сустрэчы кажаш ня тое, што хацелася б… Чаму?
Вікторыя Грынінa
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
