Iдзе час. Аднойчы выяўляю ў цыбулiне маленькае зялёнае вочка. Быццам падмiргвае мне: «Я прачнулася...» З гэтым далiкатным парастачкам немагчыма расстацца.
Ладна! Але апошнi раз! Стаўлю на падваконьнiк. Палiваю. З гэтага моманту губляю спакой. Як расьце? Што зьмянiлася? Падкармiць?
Нарэшце — трыюмф! На фоне халоднага зiмовага пэйзажу за вакном расьцьвiтае, цешачы i грэючы сэрца, велiзарнае, яркае, сапраўды каралеўскае суквецьце прывезенага з Амстэрдаму Amaryllis’а.
Бывае прыгажосьць недаўгавечная, але яна вартая таго, каб яe ўбачыць!
Як добра, што не аддала цуд-кветку!!!
Вікторыя Грыніна
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
