Ды вось жа, ужо ня так шмат засталося... а такая шчымлівая роспач працінае сэрца, як быццам успамінаеш нешта такое роднае, што ўжо немагчыма вярнуць.
Але яно вяртаецца. Кожны год. Кожную вясну.
І мы зноў прызвычайваемся да гэтай сымфоніі ветру і лістоты:
«...шшшш-шшшшшш-ШШШШшш...шшшш-шшш-шшшш...»
Забыўся, калі ўжо вось так проста, лежачы пад дрэвам, слухаў гэтую мэлёдыю.
Засталося ўжо няшмат.
Толькі б не прапусьціць.
Яўген Мартыновіч
Шаноўныя чытачы, у гэтай рубрыцы кожны з вас можа апублікаваць свой тэкст, калі запрапануе цікавую тэму і ўкладзецца ў 100 словаў. Прысылайце свае прапановы на адрас svaboda@rferl.org
