Лінкі ўнівэрсальнага доступу

«Гэта ўсё ад безвыходнасьці», — Аўтуховіч тлумачыць, чаму былыя беларускія зэкі едуць ваяваць за «ДНР»


Беларус Аляксандар Агрэніч (пазыўны «Гарыныч»), які ваюе на Данбасе супраць Украіны
Беларус Аляксандар Агрэніч (пазыўны «Гарыныч»), які ваюе на Данбасе супраць Украіны

Былы палітвязень Мікалай Аўтуховіч распавёў Свабодзе пра сваё знаёмства з жыхаром Ваўкавыску Аляксандрам Агрэнічам, які паехаў на Данбас ваяваць за сэпаратыстаў.

На мінулым тыдні Свабода пісала пра беларуса з Ваўкавыску Аляксандра Агрэніча — былога крымінальніка-рэцыдывіста, які цяпер ва ўзброеных фармаваньнях «ДНР» узначальвае атрад у 400 чалавек. У інтэрвію Свабодзе баявік прызнаўся, што падчас вайны ён забіў больш за сотню ўкраінцаў.

Адзін з сваіх крымінальных тэрмінаў будучы палявы камандзір «ДНР» адбываў у папраўчай калёніі № 5 у Івацэвічах, дзе ў 2010–2012 гадах сядзеў палітвязень Мікалай Аўтуховіч.

У інтэрвію Свабодзе Мікалай Аўтуховіч распавёў пра сваё знаёмства з Аляксандрам Агрэнічам (пазыўны «Гарыныч») і дадаў, што гэта не адзіны жыхар Ваўкавыску, які цяпер ваюе на баку сэпаратыстаў.

— Як вы можаце ахарактарызаваць Аляксандра Агрэніча? Што гэта за чалавек?

Мікола Аўтуховіч
Мікола Аўтуховіч

— Як чалавек ён ня кепскі. Так, ён махляр. Ёсьць у яго такія здольнасьці. Ну, як сам і кажа: у аднаго ўзяў, сказаў «аддам» — і не аддаў. Ці бярэцца, напрыклад, дапамагчы атрымаць правы кіроўцы, а сам увогуле ня ведае, як гэтае пытаньне вырашаецца, але грошы бярэ і зьнікае. Ці мог прадаць адзін кампутар дзесяці чалавекам.

Я, насамрэч, шмат баек чуў пра тое, што ён рабіў — дык гэта ералаш нейкі, пра гэта можна кіно здымаць. Вось уявіце, як можна набраць групу людзей на вайну ў Самалі, сабраць зь іх па 300 эўра, забраць пашпарты? І гэтыя людзі шчыра думалі, што яны паедуць ваяваць у Самалі. А калі прыйшоў дзень зьяжджаць і гэтыя людзі сабраліся на вакзале, то ён проста прыслаў чалавека, які аддаў пашпарты і сказаў ім, што яны дурныя. То бок знаходзіў такіх дурняў, такая была ў яго дзейнасьць. Але ён ня быў нейкім жорсткім уркам (бандытам. — РС) — проста дробны паскуднік.

— Але ж «Советская Белоруссия» давала інфармацыю, што адзін з тэрмінаў быў за забойства....

— Я ня ведаю, пра якое забойства ідзе гаворка. Атрымліваецца, ён агулам адседзеў 8 гадоў. Апошні тэрмін, калі мы разам знаходзіліся ў калёніі, быў тры гады, і тады ён сядзеў не за забойства. Застаецца 5 гадоў, але пяць гадоў за забойства не даюць, тым больш калі гэта ня першая судзімасьць. Магчыма, там было сапраўды забойства па неасьцярожнасьці або ў стане афэкту. (Паводле дадзеных «СБ», менавіта ў стане афэкту. — РС).

— Калі вы даведаліся, што ён паехаў ваяваць на Данбас?

Я пісаў ім, што вы, хлопцы, проста захопнікі. А ён піша, што «нас тут паважаюць, мы тут вызваліцелі».

— Я даведаўся, што ён на Данбасе, праз «Аднаклясьнікі». У «Аднаклясьнікі» я заходжу вельмі-вельмі рэдка, але калі зайшоў, убачыў там Агрэніча ў форме, і ён грукаецца да мяне ў сябры. Па фотках я пазнаў яшчэ некалькі чалавек. Тады зь імі ў нас была размова. Я пісаў ім, што вы, хлопцы, проста захопнікі. А ён піша, што «нас тут паважаюць, мы тут вызваліцелі». Я кажу — маўляў, можа, цяпер так і здаецца. Але ты ж ведаеш, што ты прыйшоў на чужую зямлю і заўсёды будзеш захопнікам. Карацей, яны не пагаджаліся, хацелі неяк апраўдацца. А потым быў час, калі яны напісалі, хацелі параіцца — маўляў, што нам рабіць, нам тут грошы ня плацяць, нас «зьліваюць». А потым, калі я даведаўся, што ён такі «герой інтэрнэту», я кажу: ну чым я табе дапамагу? Калі ты, дурань, яшчэ кажаш, што столькі чалавек забіў, то ты проста падпісаў сабе прысуд. Ці магчыма наагул казаць пра гэта ў інтэрвію, што ты забіў больш за сто чалавек? Ну, дурань проста.

— На вашу думку, навошта Агрэніч паехаў ваяваць на баку сэпаратыстаў?

— Калі ён выйшаў з турмы, яму не было куды падацца. Са сваякамі ў яго кепскі кантакт, не было дзе жыць. І яны сабраліся зь сябрам і паехалі працаваць будаўнікамі ў Расею.

Калі б я быў побач, то, хутчэй за ўсё, ён бы паехаў ваяваць за Ўкраіну. Проста не было каму падказаць, як і што.

Гэта ўсё менавіта ад безвыходнасьці. Гэта не таму, што ён моцна хацеў паваяваць ці ён такі заўзяты прыхільнік Расеі і Пуціна. Не. Калі б я быў побач, то, хутчэй за ўсё, ён бы паехаў ваяваць за Ўкраіну. Проста не было каму падказаць, як і што. Гэта ён цяпер кажа, што лічыць гэтую тэрыторыю расейскай — гэта ўсё проста апраўданьне. А атрымалася ўсё насамрэч спантанна, ад безвыходнасьці.

Каб яго накіраваць у патрэбнае рэчышча, то ён бы мог нешта добрае зрабіць. Бачыце, ён цяпер кіруе атрадам у 400 чалавек — гэта ж таксама ня проста так, гэта значыць, што чалавек мае пэўныя здольнасьці. Але накіраваць у патрэбнае рэчышча не было каму, таму так і атрымалася. Але сам па сабе ён чалавек ня кепскі.

— Вы кажаце, што ў «Аднаклясьніках» пазналі яшчэ некалькі беларусаў, якія ваююць на Данбасе. Вы таксама пазнаёміліся ў калёніі?

— Адзін хлопец — ён проста з Ваўкавыску, я яго пазнаў, знаёмы твар быў. А яшчэ аднаго з хлопцаў я таксама ведаў па калёніі ў Івацэвічах — гэта сябра Агрэніча. Там у калёніі ўсе, хто быў з Ваўкавыску, сябравалі — калі я прыйшоў, мы нават гурток ваўкавыскіх зрабілі. А гэты хлопец (ня буду называць ягонага прозьвішча) — ён цудоўна малюе, нават нейкія прызы на конкурсах атрымліваў. То бок гэта чалавек, у якога магла быць будучыня — ня ведаю, чаму ён на Данбас паехаў. Але ведаю, што сядзеў ён за наркаманію. Магчыма, у гэтым уся справа. Магчыма, яму было цяжка завязаць — як той казаў, былых наркаманаў не бывае.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG