Апошнім часам з асяродзьдзя беларускіх апазыцыянэраў-удзельнікаў чуецца ўсё болей выказваньняў аб тым, што і іх дзеяньні не пярэчаць стратэгіі байкоту. Маўляў, “мы ж таксама, магчыма, здымаемся”.
Па вызначэньні, байкот выбараў — адмова ад галасаваньня на выбарах. Cуправаджаецца агітацыяй на карысьць байкоту, заклікам да выбаршчыкаў ня ўдзельнічаць у галасаваньні.
Усе тыя палітычныя дзеячы, што бяруць удзел у кампаніі і не заклікаюць грамадзян краіны да адмовы ад галасаваньня, — фактычна праводзяць кампанію мабілізацыі. Іх дзеяньні наўпрост пярэчаць мэтам байкоту. “Удзельнікі” дапамагаюць рэжыму мабілізаваць электарат на “выбары”. Ня так істотна, ці будуць пасьля такія кандыдаты здымацца, частку працы ў дапамогу ўладам яны зробяць — забясьпечаць яўку. Мяркуючы па колькасьці апазыцыянэраў, што ўключылі ў выбарчыя камісіі, з “падлікам” галасоў Ярмошына пакуль справіцца сама.
Асноўны аргумэнт “удзельнікаў”: “ мы працуем з выбаршчыкамі, новымі электаральнымі групамі, нашая мэта — падтрымка насельніцтва нашых кандыдатур і праграм”. Варта нагадаць, што мэта любой палітычнай сілы — ня проста дасягненьне электаральнай падтрымкі, а прыход да ўлады. Падтрымка большасьці насельніцтва — толькі прамежкавая задача дзеля дасягненьня гэтай мэты. Бо, як вядома, электаральную падтрымку можна выкарыстоўваць з рознымі мэтамі, у тым ліку з мэтай захаваньня кіроўнага рэжыму (па прыкладзе расейскага “апазыцыянэра” Жырыноўскага і інш.).
За апошнія некалькі год для многіх дэмакратычных арганізацый зьявілася новая мэтавая група — улада. Ад лабізму інтарэсаў гэтай мэтавай групы на Захадзе да прадстаўленьня яе інтарэсаў у Беларусі. Гэта выбар асобных апазыцыйных палітыкаў і асобных апазыцыйных арганізацый. Сапраўды, кожная палітычная сіла абірае сваю мэтавую групу, інтарэсы якой імкнецца прадстаўляць, прыхільнасьць якой імкнецца заваяваць. Права кожнага палітыка і кожнай палітычнай арганізацыі рабіць свой выбар. Але пры гэтым трэба памятаць, што адначасова атрымаць падтрымку некаторых мэтавых груп немагчыма. Немагчыма адначасова прадстаўляць інтарэсы ўлады і інтарэсы тых грамадзянаў, якія выступаюць супраць дзейнай улады. У гэтай выбарчай кампаніі патрэбы ўлады відавочныя — даказаць, што выбары ў Беларусі ёсьць, што ў парлямэнт можна абрацца, дамагчыся хаця б частковага прызнаньня Палаты прадстаўнікоў.
Абслугоўваць гэтыя патрэбы ўлады ці не — менавіта гэта ёсьць сутнасным падзелам палітычных сіл у Беларусі.
У чэрвені 2012 году толькі дзьве арганізацыі з кааліцыі “шасьці” заявілі аб тым, што выбары можна лічыць несвабоднымі і недэмакратычнымі. Верасень 2012 канчаткова зробіць відавочным, які шлях абрала тая ці іншая апазыцыйная арганізацыя.
Па вызначэньні, байкот выбараў — адмова ад галасаваньня на выбарах. Cуправаджаецца агітацыяй на карысьць байкоту, заклікам да выбаршчыкаў ня ўдзельнічаць у галасаваньні.
Усе тыя палітычныя дзеячы, што бяруць удзел у кампаніі і не заклікаюць грамадзян краіны да адмовы ад галасаваньня, — фактычна праводзяць кампанію мабілізацыі. Іх дзеяньні наўпрост пярэчаць мэтам байкоту. “Удзельнікі” дапамагаюць рэжыму мабілізаваць электарат на “выбары”. Ня так істотна, ці будуць пасьля такія кандыдаты здымацца, частку працы ў дапамогу ўладам яны зробяць — забясьпечаць яўку. Мяркуючы па колькасьці апазыцыянэраў, што ўключылі ў выбарчыя камісіі, з “падлікам” галасоў Ярмошына пакуль справіцца сама.
Асноўны аргумэнт “удзельнікаў”: “ мы працуем з выбаршчыкамі, новымі электаральнымі групамі, нашая мэта — падтрымка насельніцтва нашых кандыдатур і праграм”. Варта нагадаць, што мэта любой палітычнай сілы — ня проста дасягненьне электаральнай падтрымкі, а прыход да ўлады. Падтрымка большасьці насельніцтва — толькі прамежкавая задача дзеля дасягненьня гэтай мэты. Бо, як вядома, электаральную падтрымку можна выкарыстоўваць з рознымі мэтамі, у тым ліку з мэтай захаваньня кіроўнага рэжыму (па прыкладзе расейскага “апазыцыянэра” Жырыноўскага і інш.).
За апошнія некалькі год для многіх дэмакратычных арганізацый зьявілася новая мэтавая група — улада. Ад лабізму інтарэсаў гэтай мэтавай групы на Захадзе да прадстаўленьня яе інтарэсаў у Беларусі. Гэта выбар асобных апазыцыйных палітыкаў і асобных апазыцыйных арганізацый. Сапраўды, кожная палітычная сіла абірае сваю мэтавую групу, інтарэсы якой імкнецца прадстаўляць, прыхільнасьць якой імкнецца заваяваць. Права кожнага палітыка і кожнай палітычнай арганізацыі рабіць свой выбар. Але пры гэтым трэба памятаць, што адначасова атрымаць падтрымку некаторых мэтавых груп немагчыма. Немагчыма адначасова прадстаўляць інтарэсы ўлады і інтарэсы тых грамадзянаў, якія выступаюць супраць дзейнай улады. У гэтай выбарчай кампаніі патрэбы ўлады відавочныя — даказаць, што выбары ў Беларусі ёсьць, што ў парлямэнт можна абрацца, дамагчыся хаця б частковага прызнаньня Палаты прадстаўнікоў.
Абслугоўваць гэтыя патрэбы ўлады ці не — менавіта гэта ёсьць сутнасным падзелам палітычных сіл у Беларусі.
У чэрвені 2012 году толькі дзьве арганізацыі з кааліцыі “шасьці” заявілі аб тым, што выбары можна лічыць несвабоднымі і недэмакратычнымі. Верасень 2012 канчаткова зробіць відавочным, які шлях абрала тая ці іншая апазыцыйная арганізацыя.
